Βουνό! Βουνό!

«Βουνό ή θάλασσα;» ήταν η ψηφοφορία που «έτρεχε» όλο το καλοκαίρι. Αποτέλεσμα; 56% οι απαντήσεις όσων επέλεξαν τη θάλασσα και 44% όσων επέλεξαν το βουνό. Ο συνδυασμός τους, αν και ο ιδανικός, δεν υπήρχε ως επιλογή. (Μάλλον γιατί, ως ιδανικός, θα κατατρόπωνε τους αντιπάλους του…)

Άποψη μου είναι ότι το αποτέλεσμα δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. Οι απαντήσεις είναι σχεδόν μοιρασμένες, αλλά οι παραλίες (τα beach bar δηλαδή) ήταν αυτές που γέμισαν…

Εγώ πάντως θέλοντας να τιμήσω την ψήφο μου (αυτή κατά την γνώμη μου μετράει περισσότερο από αυτήν της προσεχής 16ης Σεπτεμβρίου), πήγα στο βουνό. Και τι βουνό… τον Όλυμπο… το βουνό των Θεών. Έκανα λέει, εναλλακτικές διακοπές, alternative… όσα δεν φτάνει η αλεπού λέω εγώ…

Πέρα από την πλάκα, είναι κάτι που συστήνω σε όσους θέλουν να ξεφύγουν πραγματικά από οτιδήποτε εδώ κάτω, στις «πόλεις» που ζούμε (το πόλεις σε εισαγωγικά γιατί η ελληνική αστική πραγματικότητα ξεφεύγει από τον ορισμό της πόλης). Στον Όλυμπο λοιπόν, καταλήγει το ευρωπαϊκό ορειβατικό μονοπάτι E4, το οποίο ξεκινά από τα Πυρηναία Όρη στα σύνορα Γαλλίας και Ισπανίας. Υπάρχουν πολλές επιλογές για αρχάριους και για έμπειρους

Η διαδρομή που ακολουθήσαμε (4 άτομα ήμασταν, παραπάνω νομίζω ότι γίνονται προβληματικά) ξεκίνησε από την θέση Πριόνια στα 1100m, όπου φτάνεις κανείς με αυτοκίνητο από το Λιτόχωρο. Από εκεί ξεκινά το πιο καλοπατημένο και πολυσύχναστο μονοπάτι του Ολύμπου, που περνώντας μέσα από δάση οξυάς και πεύκων καταλήγει στα 2100m, όπου βρίσκεται το καταφύγιο «Σπήλιος Αγαπητός» ή όπως είναι πιο γνωστό το καταφύγιο «Ζολώτα». Παρέχει στέγη, φαγητό και νερό σε 110 άτομα, από τον Μάιο ως τον Οκτώβριο. Η διαδρομή διαρκεί περίπου 3 ώρες. Σε όλο το μήκος της η θέα είναι μοναδική, η ησυχία και η ηρεμία που νιώθεις δεν περιγράφεται και διακόπτεται μόνο από την καλημέρα που ανταλλάσεις με όποιον συναντάς. Η διαδρομή είναι συνεχώς ανηφορική… και κάπου εκεί εμφανίστηκαν κάποια προβλήματα σε μένα που συνοψίζονται στο: «Είναι πολλά τα κιλά, καμ-Άρη!!!» Πολλά τα κιλά που κουβαλάς στην πλάτη, αφού ο ορειβατικός σάκος είναι απαραίτητος αν θέλεις να μείνεις το βράδυ στο καταφύγιο, αλλά πολλά και τα κιλά, από τις κραιπάλες, κυρίως την περίοδο των καταλήψεων… Παρόλα αυτά με το που πατήσεις το πόδι στο καταφύγιο τα ξεχνάς όλα, και μπορώ να εγγυηθώ ότι το φαγητό που θα φας στο καταφύγιο, είναι ότι καλύτερο έχεις φάει στην ζωή σου! Το καταφύγιο βρίσκεται σε φυσικό μπαλκόνι και έχει θέα που με λίγη τύχη φτάνει ως τα «πόδια» της Χαλκιδικής!

Από κει και πέρα επιχειρήσαμε να ανεβούμε στην κορυφή «Σκολιό», την δεύτερη ψηλότερη κορυφή του Όλυμπου στα 2911m. Δεν τα καταφέραμε γιατί θα μας «έπιανε» η νύχτα και κάποια στιγμή γυρίσαμε πίσω στο καταφύγιο (θέλαμε να τα προλάβουμε όλα σε μια μέρα γιατί έπρεπε να επιστρέψουμε την επόμενη). Την διαδρομή μέχρι το Σκολιό την είχα κάνει παλιότερα –διαρκεί περίπου 2 ώρες- σε αλπικό τοπίο αυτή την φορά, με θέα όπου φτάνει το μάτι σου. Δεν είναι δύσκολή αλλά θέλει πολλή προσοχή, γιατί έχει αρκετά μεγάλη κλίση και πέτρες που γλιστράνε (τις λεγόμενες «σάρες»). Στην ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου, και της Ελλάδας, τον Μύτικα, στα 2917m, δεν φτάνεις τόσο εύκολα, χωρίς να σημαίνει ότι είναι ακατόρθωτο για έναν ερασιτέχνη, χωρίς ειδικό εξοπλισμό. Στην συνέχεια μπορείς να γυρίσεις στο καταφύγιο, ή περνώντας από τα «Ζωνάρια», κάτω από τον Μύτικα και το Στεφάνι (η τρίτη κορυφή στα 2909m) να πάς στο καταφύγιο ΣΕΟ στο οροπέδιο των Μουσών στα 2720m.

Για όσους ενδιαφέρονται, με μια καλή έρευνα στο διαδίκτυο, μπορείτε να βρείτε λεπτομέρειες, και μάλιστα για φέτος, αφού η καλύτερη εποχή είναι τον Σεπτέμβριο, με την προϋπόθεση να είναι ακόμα καλοκαίρι στην «θάλασσα» και το πλεονέκτημα να μην υπάρχουν τα ξαφνικά μπουρίνια του Αυγούστου, που στον Όλυμπο σημαίνουν βροχή και χαλάζι.