Friday, July 6, 2007

ΑΝ-ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΕΣ (Α)ΠΟΡ(Ε)ΙΕΣ

Αντί προλόγου θα ήθελα να πω κάποια πράγματα για τον συγγραφέα των παρακάτω παραδοχών. Οι εν λόγω αράδες εδώ και καιρό ματαιοπονούσαν να γίνουν δοκίμιο αρχιτεκτονικής… εντέλει βρήκαν απάγκιο και θαλπωρή στο blog που βρίσκεστε. Ο συγγραφέας είναι ένας άθλιος φοιτητής αρχιτεκτονικής, δεν έχει αίσθηση του χώρου, όταν πάει να τραβήξει ευθεία την κάνει σαν να σχεδιάζει γρασίδια και είναι μεγάλος φαφλατάς… ωστόσο εξακολουθεί να προκαλεί τον αρχιτεκτονικό κόσμο με τις απόψεις του (...shoot the fuckincrazy an-archo-tect!).

Ίσως το αρχιτεκτονικό έργο ως δημιούργημα του ανθρώπου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μαγικό, εκλογικευμένη επιστημονική διαδικασία, ανθρωπογνωστική σπουδή και δράση (αυτό πιστεύω εγώ) και καλλιτεχνικό έργο… όμως όσο χάος και αναρχία επικρατεί στις απόψείς σχετικά με τι πρέπει να είναι αρχιτεκτονική άλλο τόσο υπάρχει όταν μπαίνεις στην διαδικασία να σχεδιάσεις. Μάλλον αυτά τα δυο είναι κι αλληλένδετα… τι λέτε;

Ατέρμονος πορεία η αρχιτεκτονική με αρχή τα όρια που ξεπερνά ο άνθρωπος κάθε τόσο. Εκατομμύρια σκυφτά πλασματάκια πάνω από τα σχεδιαστήρια τους παριστάνουν τους μικρούς θεούς, στήνοντας ζωές χρόνια τώρα… άναρχα και άρρυθμα οι σκέψεις τους χοροπηδούν στα κεφάλια τους έως ότου ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ… ΤΡΩΝΕ ΦΛΑΣΙΑ… ΔΙΝΟΥΝ ΡΥΘΜΟ! τιθασεύουν το χάος…ή μήπως όχι; «Γίνονται αυτά βρε Βασίλ’» που λέει και ένας γνωστός μου.

«Η αρχιτεκτονική είναι σχεδιασμός αρχών και κατασκευή αρχών» θα έλεγε κάποιος δογματικά, αποκαθηλώνοντας την εν λόγω βασίλισσα από τον θρόνο της (παρ΄ τα μωρή άρρωστη μεγαλειοτάτη)… κι όμως είναι πολύ ελκυστικό η ελευθερία από έννοια να γίνεται ντουβάρι. Σου δίνει ελπίδα για αυτόν «τον κόσμο τον καλό, τον χιλιομπαλωμένο». Αλλά τα ΝΤΟΥΒΑΡΙΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΠΑΛΩΝΟΥΝ ΕΤΟΥΤΗ ΤΗΝ ΥΠΕΡΟΧΑ ΜΟΝΑΧΗ… ΠΛΑΣΗ ΜΑΣ ακολουθούν κι αυτά με την σειρά τους μια παράλληλη πορεία αναπαραγωγής της μορφής τους, της κατασκευής τους, της λειτουργίας του νοήματος τους… μιας και ο κόσμος αλλάζει και η αρχιτεκτονική είναι πάντα εδώ για να σχεδιάζει τις νέες αρχές που θέτουμε... ή μήπως δεν αλλάζει;… «Γίνονται αυτά βρε Βασίλ’» και λέει ο άλλος «Μόνο του σπανού τα γενιά δεν γίνονται» και για αυτό ακόμα υπάρχουν επιφυλάξεις. Απλώς τα πράγματα περιπλέκονται (το μοντέρνο κίνημα φταίει για όλα) όσο πάει.

Δεν υπάρχει άνθρωπος πια στην γη… και δεν εννοώ ότι γίναμε ζώα… απλά το εν λόγω μοντέλο του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού αφήνει μάλλον αδιάφορους τους τεχνοκράτες μηχανικούς (αρχιτέκτονες, πολιτικούς κ.τ.λ) - κατασκευαστές. Όσο πάει και συρρικνωνόμαστε μπροστά στα έργα μας. Αν έχεις ακουστά τον πύργο της Βαβέλ ή τον θάνατο του Ικάρου καταλαβαίνεις τι εννοώ. Στην αρχαιότητα οι άνθρωποι έπλαθαν στο μυαλό τους θεούς σαν ιδανικούς ανθρώπους και τους έφτιαχναν σπίτια… Στην Αναγέννηση έψαχναν τα σχήματα που χώραγαν οι άνθρωποι ή εξέφραζαν σωστά τις «γοητευτικές» αρμονίες του ανθρώπινου σώματος. Στο Μοντέρνο σχεδίαζαν για τις ανάγκες του ανθρώπου. Αργότερα έψαχναν με στατιστικές να βρουν τι θέλει ο μέσος άνθρωπος από το δομημένο - αδόμητο περιβάλλον του. Εδώ και μερικά χρόνια επικρατεί γιγαντισμός σε κάθε τι που δομείται αντιδρώντας μάλλον στην εξελικτική πορεία της αρχιτεκτονικής που κόλλησε… ΣΤΗΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ, στα μύρια σύνολα που το καθένα έχει τα δικά του χαρακτηριστικά. Σίγουρα η αρχιτεκτονική δεν είναι κου κλουξ κλαν, ούτε ναζί (...ούτε να μη ζει). Και υπάρχουν πολλά παραδείγματα που αντιμετώπισαν αυτήν την ιδιαιτερότητα εξ’ απ’ ανέκαθεν παρακαλώ αλλά σαν εξαιρέσεις. Στην σχολή ακούγεται συχνά ο ορισμός digital αρχιτεκτονική που λαμβάνει υπόψη του αυτό το στοιχείο. Όποιος γνωρίζει ας δώσει πληροφορίες. Αυτααααά… Τι άλλα νέα ρε παιδιά;

12 comments:

Kostis_dds said...

"Εκατομμύρια σκυφτά πλασματάκια πάνω από τα σχεδιαστήρια τους παριστάνουν τους μικρούς θεούς, στήνοντας ζωές χρόνια τώρα… άναρχα και άρρυθμα οι σκέψεις τους χοροπηδούν στα κεφάλια τους έως ότου ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ… ΤΡΩΝΕ ΦΛΑΣΙΑ… ΔΙΝΟΥΝ ΡΥΘΜΟ! τιθασεύουν το χάος…ή μήπως όχι; «Γίνονται αυτά βρε Βασίλ’» που λέει και ένας γνωστός μου. «Η αρχιτεκτονική είναι σχεδιασμός αρχών και κατασκευή αρχών» θα έλεγε κάποιος δογματικά, αποκαθηλώνοντας την εν λόγω βασίλισσα από τον θρόνο της (παρ΄ τα μωρή άρρωστη μεγαλειοτάτη)… κι όμως είναι πολύ ελκυστικό η ελευθέρια από έννοια να γίνεται ντουβάρι."

ΤΟ ΛΕΓΑ ΕΓΩ ΡΕ ΤΙΤΟ ΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΜΟΡΦΗ... ΑΝΤΕ ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΕΣ... Η ΑΡΧΗ ΕΓΙΝΕ ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΤΡΟΠΟ... ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ...

Bl said...

δεν ξέρω τι να πώ... ένα σχόλιο σε τέτοιο post θέλει σκέψη... Tito σε παραδέχομαι... ανέβασες το blog σε άλλο επίπεδο

Le Panao said...

Tito με άφησες άφωνο... εξέφρασες πολύ εύστοχα προβληματισμούς ετών μέσα σε λιγες σειρές. Άντε και εις ανώτερα...

Bl said...

λέμε όλοι "μπράβο tito, πολύ καλό tito", αλλά ο tito μια ερώτηση ήθελε να κάνει και εμείς δεν απαντάμε...
"τι είναι η digital αρχιτεκτονική;"

Kostis_dds said...

Έχω την άποψη ότι "ψηφιακή αρχιτεκτονική" δεν είναι άλλο από την αρχιτεκτονική της ψηφιακής εποχής... Σκεφτείτε ότι εμείς, η γενιά δηλαδή που τελειώνει τώρα το πολυτεχνείο, είναι μια από τις τελευταίες, αν όχι η τελευταία, γενιά που χρησιμοποίησε κάποτε ραπιδογράφο...Η ψηφιακές διευκολύνσεις πέρασαν και στην αρχιτεκτονική... μορφές που με το χέρι ήταν μεγάλη απόφαση να χαράξεις τώρα γίνονται με ευκολία σε οποιοδήποτε σχεδιαστικό πρόγραμμα... Δείτε το Centre Pompidou στο Μetz... O Sigheru Ban εμπνέυστηκε απο ένα παραδοσιακό καπέλο της χώρας του...το αποτέλεσμα ήταν μια πολύπλοκη γραφή στο χώρο που θα ήταν απαγορευτική για τα μέσα και τις τεχνολογίες ακόμα και της προηγούμενης δεκαετίας... Ψηφιακή αρχιτεκτονική είναι... πιστέυω... η αρχιτεκτονική στην εποχή που όλα μπορούν να σχεδιαστούν και να κατασκευαστούν με ακρίβεια νανομέτρου... Η συνισταμένη της ταχύτατης εξέλιξης της πληροφορικής και της μηχανικής... Η απόλυτη ελευθερία στη συλληψη της μορφής...
Πόσο καλό ή κακό είναι αυτό; Ποιές θα είναι οι συνέπειες της εφαρμογής όλων των παραπάνω στο χώρο γύρω μας...Δεν μπορούμε να ξέρουμε εμείς φαντάζομαι... Είμαστε μικροί ακόμα... :)

Mave said...

Για την ψηφιακή αρχιτεκτονική: εκτός από το διάνυσμα της κατασκευής (μιας και στη σχολή πολλοί καθηγητές την πασάρουν την καραμέλα του δεν κατασκευάζεται αυτό που έκανες) τα ψηφιακά μέσα αλλάζουν και τον τρόπο με τον οποίο σκέφτεται ο αρχιτέκτονας τη στιγμή της σύνθεσης. Γιατί ο shigeru ban και ο gehry ακόμα με ..αναλογικά μέσα σκέφτονται και σχεδιάζουν. Μια γενιά μετά όμως, πχ oi FOA έχουν βάλει στο παιχνίδι τον υπολογιστή από την πρώτη στιγμή. Πιστεύω ότι και τα δύο είναι κοντά στο "ψηφιακή αρχιτεκτονική" με το δεύτερο (να σκέφτεσαι χρησιμοποιώντας ψηφιακά μέσα) να είναι πιο κοντά και πιο...αληθινό.

Anonymous said...

tito: νομιζω πως κατατοπιστηκα... ευχαριστω

Sleeper in Metropolis said...

Ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι τη διαμόρφωση της αρχιτεκτονικής πρακτικής στο μέλλον είναι μέσω της ταυτόχρονης απελευθέρωσης των εκφραστικών μέσω και ταυτόχρονα του αυτοπεριορισμού του αρχιτέκτονα σε άλλες παραμέτρους, κυρίως περιβαλλοντικές.
Η τεχνολογική εξέλιξη στον τομέα τόσο της απεικόνισης όσο και της κατασκευής μπορεί να μειώσει στο ελάχιστο τους περιορισμούς που υπήρχαν κάποτε.
Θεωρώ θεμελιώδη τη διαφορά στον τρόπο σύνθεσης που αναφέρει ο mave. Η αλλαγή εργαλείου απεικόνισης [μολύβι, μακέτα > ποντίκι] επιφέρει αλλαγές τόσο στη συνθετική διαδικασία, όσο και στο τελικό αποτέλεσμα. Αυτή είναι μία αλλαγή χωρίς προηγούμενο στην ιστορία της αρχιτεκτονικής.
Αλλά το γεγονός ότι σχεδιάζεις για τρισδιάστατη πραγματικότητα πρέπει να βρει ένα τρόπο να εισχωρήσει στην ψηφιακή επεξεργασία της ιδέας σου.
Προσωπικά κάπως έτσι ερμηνεύω τη μετάβαση από το virtual [εικονικό] στο adaptive [απόδοση στα ελληνικά???]...
Αντιλαμβάνομαι τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό ως μία διαδικασία ανεύρεσης περιορισμών από την πλευρά αυτού που συνθέτει. Στην απόλυτη ελευθερία ενός ψηφιακού μέσου [ανα]παράστασης του χώρου, μπορούν να εισέλθουν δυναμικά στοιχεία προσομοίωσης μίας δεδομένης τοπογραφίας, κλίματος, ανθρώπινης κίνησης.
Με λίγα λόγια, η προσθήκη μίας τέταρτης διάστασης, αυτής του χρόνου...
:D

ANDREAS KATSIKOUDIS said...

Ψηφιακή αρχιτεκτονική; πού;

Γιατί εδώ έχουμε babis vovos...

Kostis_dds said...

Κάτι έχουμε ακούσει για την Vovoupoli...

ilianna d said...

Βασικά...δεν νομιζώ ότι είμαι ακόμα έτοιμη να σχολιάσω το συγκεκριμένο post μιας και ακομα σκέφτομαι...προβληματίζομαι...(ναι πολλλα εγκεφαλικά κύτταρα κάηκαν :)) και δυσκολευομαι και να γράψω με ελληνικούς χαρακτήρες(κατάντια ε?).Απλά έχω να πω 1 μεγάλο μπράβο και ευχαριστώ και τη δημιουργία αυτού του ιστολογίου ,μήπως και μπορέσω να πάρω απάντησεις.Πάνω σε τι?Ξέρετε...πάνω σε όλα αυτά που απασχολούν μια φοιτητρια αρχιτεκτονικής που βαδίζει προς το 5ο έτος της σχολής και αναρωτιέται πως γίνεται κάτι που αγαπάς τόσο,να γίνεται και η προσωπική σου φυλακή.
Anyway...συνεχίστε ετσι :)

tito anarchitect said...

ευχαριστουμε... μην το παιρνεις και τοσο σοβαρά... χρειάζεται και λιγη πλάκα που και που. Εσυ στηνεις ή επιλέγεις τη φυλακη σου. Και όλοι έχουμε μια φυλακη... ανάγκη. Αυτό ονομάζεται αυτογνωσία.Πρέπει όμως και να την αγνοουμε ή να την διακοσμούμε ή να την επαναπροσδιορίζουμε. Αυτό ονομάζεται αυτοπεποίθηση. Η αρχιτεκτονική είναι τέχνη με αυτοπεποίθηση...γειαααα