Ροκοπανήγυρις

Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Γιάννης Ζουγανέλης, Θεσσαλονίκη 03-07-2007

Πήγα χτες στην «Ροκοπανήγυρη»... Έχω να πω ότι δεν ήταν μια καλή συναυλία. Τουλάχιστον για κάποιον που δεν πήγαινε πρώτη φορά σε συναυλία. Να ενημερώσω ότι είμαι ένας απλός θεατής που έχω παρακολουθήσει πολλές συναυλίες (ανάμεσα σε αυτές, αρκετές του Β. Παπακωνσταντίνου).

Σημειώνω ότι ως support αλλά και ως μέλη της μπάντας του Παπακωνσταντίνου έπαιζαν οι Dickens Zoo, ενώ συμμετείχε και η Τάνια Κικίδη (Τελεία και παύλα, αυτή κι αν είναι κ…..α!)

Η συναυλία μου έδωσε γενικότερα την εντύπωση της «αρπαχτής»… γρήγορο αποτέλεσμα με λίγο κόπο. Τι θέλω να πω; Ο Παπακωνσταντίνου μονοπώλησε σχεδόν το πρόγραμμα με λίγα καινούργια τραγούδια και κλασσικό, αλλά ωραίο ποτ πουρί παλιών τραγουδιών, το οποίο θα ήταν πολύ καλό για μια προσωπική συναυλία, ο Ζουγανέλης βγήκε στα μισά με το πρόγραμμα των χειμερινών «Μπουμπουκιών» (εμφανιζόταν με τον Λ. Μαχαιρίτσα, την Τ. Τσανακλίδου και τον Σ. Μπουλά, πολύ καλό), εμφανίστηκαν και για λίγο μαζί στην σκηνή μαζί… και αυτό ήταν. Δεν ξέρω τι περίμενε ο κόσμος, αλλά εγώ από αυτούς τους δύο περίμενα πολύ περισσότερα πράγματα.

Πιστεύω ότι εμφανής είναι πλέον από τα live του Παπακωνσταντίνου η απουσία του Χριστόφορου Κροκίδη, για μένα έναν από τους καλύτερους Έλληνες κιθαρίστες. Απουσία, όχι μόνο ως κιθαρίστα, αλλά και ως ενορχηστρωτή. Το παλικάρι που έχει τώρα στην κιθάρα, δεν λέω, είχε άψογη τεχνική, αλλά για τα τραγούδια του Παπακωνσταντίνου δεν κάνει. Στα κομμάτια που έπαιξαν οι Dickens Zoo ως support, ήταν καλός. Κομμάτια όπως το Ace of Spades - Motorhead, Stormbringer – Deep Purple τα έπαιξε αξιοπρεπέστατα. Το Child in Time – Deep Purple δεν θα το σχολιάσω… μετά τον Blackmore το χάος (η Κικίδη ως Ian Gillan πάντως δεν ήταν κακή). Αλλά στο σύνολο της συναυλίας τα παίξιμο του κάλυπτε τα άλλα όργανα και έδινε γενικότερα έναν hard rock τόνο, που νομίζω ότι δεν ταιριάζει καθόλου.

Στα αρνητικά πρέπει να σημειωθεί ο απαράδεκτος ήχος. Πιθανόν ο ηχολήπτης μετά από τόσες συναυλίες να έχει αρχίσει να χάνει την ακοή του… Όλο και το δυνάμωνε… Στο τέλος δεν ακουγόταν μουσική… σκέτη βαβούρα. Βάλε και την κιθάρα…

Τέλος θέλω να σχολιάσω τις καρέκλες. Ο χώρος για το κοινό είχε καταληφθεί από καρέκλες, κάτι που δεν συνηθίζεται σε συναυλίες του Παπακωνσταντίνου. Συνήθως υπάρχουν μερικές μόνο στο πίσω μέρος. Το πρόβλημα ήταν ότι βρίσκονταν πολύ κοντά στην σκηνή και στο σημείο που μαζεύεται νεολαία, με αποτέλεσμα να υπάρχει μια διαρκής μάχη με την προηγούμενη γενιά, που ήθελε να κάθεται και να βλέπει και τελικά καθόταν αλλά δεν έβλεπε, φώναζε και μάλωνε.

Στα θετικά συγκαταλέγονται το πολύ κέφι του Παπακωνσταντίνου με νέες ατάκες και πολύ χιούμορ, φαινόταν να το απολαμβάνει, η επανεμφάνιση του Ανδρέα Αποστόλου (που είχε να εμφανιστεί από το “Δε σηκώνει” το 1994) στα πλήκτρα, ο Βαγγέλης Πατεράκης στο μπάσο (σταθερή αξία) και φυσικά ο Γιάννης Ζουγανέλης, που απλά δεν παίζεται.