Thursday, July 26, 2007

ΟΙ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΜΙΑΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ ΙΔΕΑΣ

«Αντιμέτωπη με ένα δίλημμα βρίσκεται αυτήν την περίοδο η Αθήνα. Το θέμα προέκυψε με την προοπτική κατεδάφισης δύο διατηρητέων κτιρίων στην οδό Διονυσίου Αρεοπαγίτου (αρ. 17 και 19) ούτως ώστε να επιτραπεί η ανεμπόδιστη θέα του Παρθενώνα από το νέο Μουσείο το οποίο αποπερατώνεται… τα δύο διατηρητέα είναι τα πρώτα που συναντά κανείς εισερχόμενος στο μουσείο, μετά δηλαδή την συμβολή των οδών Μακρυγιάννη και Αρεοπαγίτου» (απόσπασμα από το άρθρο του Νίκου Βατόπουλου δημοσίευση «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» 21 Ιουλίου 2007).

Στην Ελλάδα η λέξη «αυθαιρεσία» (πράξη ή συμπεριφορά που παραβιάζει τα δικαιώματα των άλλων) έχει μια «ξεχωριστή θέση στη καρδιά μας»… όπως και στη αρχιτεκτονική, που πολλές φορές θέλοντας να πρωτοτυπήσει, να «προετοιμάσει τα κελύφη του μέλλοντος» και να αγγίξει με τις μεγαλεπήβολες χειρονομίες, τις έννοιες και ιδανικά συνήθως αυθαιρετεί… εις βάρος του δομημένου παρελθόντος… και της κοινωνίας; Όχι, για αυτό κάποιοι άλλοι φταίνε… «σφοδρές αντιδράσεις που έχουν εκδηλωθεί κατά τις κατεδάφισης των δύο διατηρητέων κτιρίων που προέρχονται τόσο από τους ιδιοκτήτες, όσο και από ένα μεγάλο αριθμό αρχιτεκτόνων και μερίδα της κοινής γνώμης. Πέρα από το συναισθηματικό και αισθητικό σκέλος του ζητήματος οι αντιδρώντες στη θυσία των δύο αρχιτεκτονημάτων επικαλούνται την ανακολουθία της πολιτείας, που έως πρότινος είχε εξαιρέσει τα δύο κτίρια από τις αναγκαίες για το Μουσείο, απαλλοτριώσεις… Η άρση της προστασίας των δυο διατηρητέων αποφασίστηκε από την πολιτεία και συγκεκριμένα από τα αρμόδια γνωμοδοτικά όργανα του υπουργείου Πολιτισμού (στην κοινή συνεδρίαση αρχιτεκτόνων και αρχαιολόγων στις 3 Ιουλίου του 2007, αποφασίστηκε ο αποχαρακτηρισμός της Δ. Αρεοπαγίτου 17) δημιουργεί απαράδεκτο προηγούμενο και πλήττει την αξιοπιστία της πολιτείας. Σύμφωνα με την νομολογία του συμβουλίου Επικρατείας δεν επιτρέπεται ο αποχαρακτηρισμός διατηρητέου κτιρίου, «εκτός εάν διαπιστωθεί αιτιολογημένα ότι ο χαρακτηρισμός του είχε γίνει χωρίς να συντρέχουν οι προϋποθέσεις ή είχε εμφιλοχωρήσει πλάνη». Το εν λόγω κτίριο είναι το μοναδικό δείγμα art deco της αρχιτεκτονικής του μεσοπολέμου, σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα και γνωστό ακαδημαϊκό Β. Κουρεμένο. Άρα σαφής η αυθαιρεσία της πολιτείας… και εδώ όμως υπάρχει ένα αλλά... «όποιος αντικρίσει τον Παρθενώνα από το ύψωμα του νέου μουσείου θα διαπιστώσει ότι οι πίσω όψεις αποτελούν παραφωνία παρά τις επιμελημένες όψεις (όπως συμβαίνει με αναρίθμητα διατηρητέα), είναι το λιγότερο που θα μπορούσε να πει κανείς άχαρες».

«Οι υπέρμαχοι της διάνοιξης του χώρου με την υποχρεωτική ισοπέδωση των ιδιωτικών κτιρίων υπογραμμίζουν την ανάγκη οπτικού διαλόγου ανάμεσα στο νέο μουσείο και την Ακρόπολη». Ο Bernard Tchumi στην ομιλία του στο ΥΠ.ΠΟ 11 Ιουλίου του 2007 αναφέρει :«Το Μουσείο αφορά την κίνηση, είναι μια κίνηση στον χώρο και στον χρόνο. Βλέπεις αντικείμενα αλλά βιώνεις και μια ιστορική εμπειρία. Ο τρόπος που συλλάβαμε το Μουσείο ήταν ο εξής: Θέλαμε το κτίριο να λειτουργήσει σαν αρχιτεκτονικός περίπατος του υφιστάμενου τοπίου. Η ιδέα ήταν πριν ακόμη εισέλθει κανείς στο Μουσείο και περπατώντας ήδη στον δρόμο να αρχίζει να αντιλαμβάνεται την ‘ύπαρξη των ευρημάτων που θα συναντούσε μέσα στο κτίριο». Αναλύει επιπλέον πως μετουσιώνεται η φιλοσοφία του «ορατότητα και αλληλεπίδραση» μέσα στο Μουσείο (ανεβαίνεις μια γυάλινη ράμπα που σου επιτρέπει την θέαση των ευρημάτων κατά την εκσκαφή ενώ μπορείς να βλέπεις δεξιά σου, αριστερά σου από πάνω σου τα γλυπτά που εκτίθενται) και συνεχίζει «και φτάνει κανείς στην κορυφή που είναι η στοά του Παρθενώνα και όπου εκεί θα εκτίθενται οι μετόπες και άλλων γλυπτών και θα υπάρχει η δυνατότητα της θέας του Παρθενώνα». Έτσι επετεύχθη η «επίστεψη» της «ορατότητας και αλληλεπίδρασης του κτιρίου όχι μόνο κατά μορφή (φαίνεται σαν μια μινιμαλιστική απεικόνιση του βράχου με τον Παρθενώνα. Διατηρεί τις αναλογίες που υπάρχουν ανάμεσα στο βράχο και το ναό στο κτίριο του στην σχέση «επίστεψης» με το υπόλοιπο μουσείο)… αλλά και κατά ουσία. Ε, λοιπόν αν ήμασταν σε κάποιο εργαστήριο αρχιτεκτονικού σχεδιασμού του Α.Π.Θ., ο φοιτητής είχε πάρει 10 με τόνο για αυτή την καταπληκτική ιδέα που πέταξε στο τραπέζι (και με την αξία του). Ας μην ξεχνάμε όμως πως εδώ συναντάμε την αυθαιρεσία μιας αρχιτεκτονικής ιδέας η οποία με τον δυναμισμό και την μεγαλοπραγμοσύνη της κατεδαφίζει δυο διατηρητέα και καταστρέφει ένα αστικό μέτωπο που δείχνει μια ιστορική φάση της πόλης. Από την οπτική ότι η αρχιτεκτονική πρέπει να είναι «καινοτόμος», καλά κάνει και τα ισοπεδώνει. Από την άλλη αυτό το «βίωμα μιας ιστορικής εμπειρίας μέσα από ένα αρχαιολογικό περίπατο» φαντάζει αδύναμο και αντιφατικό ώστε να γκρεμίσει μια άλλη κίνηση, μια κίνηση της «εξελισσόμενης στο χρόνο» Αθήνας (όπως και κάθε πόλη). Αξίζει περισσότερο κατά με και κατά άλλους…

Παραπέμπω στο άκρως ενημερωτικό blog που έχει δημιουργηθεί για αυτό το λόγο: www.areopagitou17.blogspot.com… για περαιτέρω πληροφόρηση θα σας πρότεινα να διαβάσετε το άρθρο που δημοσιεύτηκε στις 21 Ιουλίου 2007 στην εφημερίδα «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», «μουσείο με θέα: διάλογος και διχασμός» από πού πήρα τα αποσπάσματα του υπάρχουν στο post… θα διαβάσετε και άλλες πλέον ενδιαφέρουσες απόψεις (με λίγο ακραίους χαρακτηρισμούς) για το θέμα μας.

Εκτός από τις αυθαιρεσίες, τις αντιφάσεις και το μυστηριώδες παρασκήνιο (που ότι κι αν έγραφα για αυτό θα ήταν ράδιο-αρβύλα) έντονος προβληματισμός έχει καταλάβει το φτωχό πλην τίμιο μυαλό μου... βλέπεις έχουμε και αστικό σχεδιασμό στο εργαστήριο και ακόμα παλεύουμε να βρούμε την σπίθα για να ανάψει η φωτεινή και θερμή φλόγα μιας αρχιτεκτονικής ιδέας… Πρώτα απ’ όλα, και ίσως το πιο ενδιαφέρον για το πρόβλημα μου, είναι η δύναμη και η θέση ενός αρχιτεκτονήματος στον αστικό ιστό. Ο Τσουμί υποστηρίζει πως εντάσσεται δυναμικά στο περιβάλλον του και το μεταβάλλει ώστε να δημιουργηθεί μια νέα «αστική» κατάσταση και να πετύχει την μετουσίωση της καινοτόμου φιλοσοφίας του σχετικά με τον σχεδιασμό ενός μουσείου. Από την άλλη η ανάγκη για διαφόρους λόγους ένα αρχιτεκτόνημα να προσαρμόζεται αυτό στο αστικό περιβάλλον…. Έτσι λοιπόν θέλουμε μια αρχιτεκτονική με ιδανικά, δυναμική, σύγχρονη που παίρνει (στην περίπτωση όχι γενναίες μα εύκολες) αποφάσεις; Θέλουμε σχεδιασμό ευέλικτο, ευπροσάρμοστο, διπλωμάτη και (δυστυχώς σε πολλά παραδείγματα και με λίγες εξαιρέσεις) άτολμο;

Σε αυτή την ψωροκώσταινα που κακόγερναμε γκρινιάζοντας και επικρατεί η αμάθεια ως προς την πολιτιστική μας κληρονομιά- και ίσως όλο αυτό το ζήτημα να σου δημιουργεί αμηχανία όπως και μένα αν και δε φαίνεται- που τάχα μου, τη γνωρίζουμε ως τι; Ως δυο κτίρια (αν και ξενόφερτων και ξεπερασμένων στυλ) που τα νιώθουμε πιο δικά μας… λόγω της σχέσης τους με την ανθρώπινη κλίμακας, λόγω των συναισθημάτων του χρόνου και του τόπου («φυσιογνωμία του τόπου» συνάδελφε), λόγω της ανάμνησης μιας γραφικής Αθήνας που εξιστορεί ένας παππούς περπατώντας στην Αρεοπαγίτου; Ως κάτι που γεννήθηκε εδώ όπως συμβαίνει με τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό που πάντα είναι κάτι νέο για μας αλλά και μια ευχάριστη ανακάλυψη… να βρίσκει απάγκιο σε ένα νέο κέλυφος (που δίνει μεγάλη σημασία στην σωστή κλίμακα ώστε να πετύχει την σχέση με την αρχαία Ελλάδα, αλλά με το άμεσο περιβάλλον του ούτε καλημέρα δεν θέλει);

Για τέλος θεωρώ ότι μια σύγχρονη πόλη για να έχει ένα πιο νέο πρόσωπο χρειάζονται τομές και θυσίες ...αλλά να αφαιρέσουμε την γοητεία της, την ιστορία της; Θα έπρεπε να την λάβουμε λίγο υπόψη μας, έτσι δεν είναι;

Saturday, July 21, 2007

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΑ ΑΞΗΜΕΡΩΤΑ

«Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει Τέχνη. Καλλιτέχνες υπάρχουν» όχι δεν είναι δικό μου αλλά ενός κριτικού τέχνης, Gombrich στο όνομα. Αυτός δυσανασχετεί σε κάθε ορισμό Τέχνης (το Ταυ «πάντα κεφαλαίο») που άθελα της θέτει όρια ή και κανόνες στην έκφραση του καλλιτέχνη… αλλά και αυτός δεν αφήνει την ρημάδα την έκφραση του καλλιτέχνη «ελεύθερη και άναρχη» αλλά «ελεύθερη να επιλέγει πως θα μιλήσει» λες και όλα υπάρχουν γύρω μας… λες όμως να χει δίκιο; Τι να πούμε εμείς οι θρασύδειλοι πλην αξιολάτρευτοι σκύλοι της φωτογραφίας; Σίγουρα πάντως όχι να κατακρίνουμε ένα κριτικό τέχνης… μάλλον κάτι στα μέτρα μας όπως….

Την κουλτούρα του Έλληνα φοιτητή… Σαφώς ήδη μειώνεται διαβάζοντας αυτό τον συμφερτό ατιμασμένων (από το αλκοολικό μυαλό μου) λέξεων… Αλλά ίσως έχει ενδιαφέρον να καταλάβουμε τους μηχανισμούς, που ένας νέος αντιλαμβάνεται την έκφραση ενός καλλιτέχνη… πολλοί θα το χουν βιώσει αυτό… μπυροφουσκώματα με την παρέα, «λέμε τα δικά μας», και μέσα από ένα ανεξέλεγκτο συνειρμό ζαλισμένων σκέψεων και «θρασυτάτων» φράσεων ξεκινάει το πανηγύρι… ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΕΧΝΗ;

Λέει τότε κάποιος: «η Τέχνη είναι το μέσο που ο καλλιτέχνης αποδίδει στο κοινό το συναίσθημα που….» και συνεχίζει να λέει, να λέει και να λέει καταλήγοντας πως τέχνη είναι ένας δίαυλος επικοινωνίας καλλιτέχνη - κοινού («οι καλλιτέχνες είναι οι ακροβολιστές του θεού στον κόσμο» Καζαντζάκης, δεν κολλούσε ωραία εδώ, αλλά μ’ αρέσει εμένα).

Λέει ένας άλλος: «όλα αυτά που λες είναι μπούρδες. Τέχνη είναι το συναίσθημα που σου αφήνει μια εμπειρία κι αυτό δεν μπορεί να φυλακιστεί σε ένα χαρτί ή σε ένα πίνακα» και συνεχίζει «γενικά η τέχνη είναι μπούρδες και ψέματα… οι άνθρωποι δεν χρειάζονται την τέχνη για να βιώσουν την χαρά, την ελπίδα, τον πόνο, την λύπη… ήδη τα ζουν και θα τα ζουν στον αιώνα τον άπαντα (εντάξει, αυτός έδωσε μία και πήγε από κει που ήρθε η τέχνη, όπως και η σερβιτόρα όταν ρεύτηκε την μπύρα στα μούτρα της, καθώς παράγγελνε άλλες 3... όμως τα χώνει ωραία).

«Η τέχνη είναι μεράκι ρε, άντε γεια μας» είπε ο μέγας και τα ποτήρια ανυψώθηκαν και τράκαραν στον αέρα για το κάλο και ενώ η τέχνη είχε αρχίσει να φεύγει από την ευτυχισμένη αυτή τράπεζα… «και γιατί η τέχνη είναι μεράκι ρε μέγα;»… έψαχνε λέξεις να αρθρώσει, αλλά φλώρος ο δικός σου, φλώρος… και η κύρια που έφευγε είπε να κάτσει να κάνει χάζι λίγο ακόμα .

Υπάρχει και ο κλασσικός ξενέρωτος στην παρέα που δεν μιλάει… θες λίγο η σούρα, ήταν πιο σωστά αυτά που άκουσε από αυτά που σκεφτόταν, ότι δεν ξέρει από τέχνη το παίζει «με κάλυψαν οι προλαλήσαντες»… έτσι παριστάνει τον cool και άνετο στην απέναντι όμορφη που χει στραβώσει με την ανόητη κουβέντα που έχουν στήσει οι φίλοι του και ακούγονται σε όλο το μαγαζί και τον γράφει κανονικά (και καλά του κάνει)… εντελώς ξαφνικά η κουβέντα αποκτά και για αυτόν ενδιαφέρον και προσπαθεί να αρθρώσει κι αυτός την άποψη του περί τέχνης.

Αυτή η παρέα είναι φανταστική αλλά τα γεγονότα είναι πραγματικά… τα βιώματα μας τα κουβαλάμε μπροστά σε κάθε καλλιτεχνικό έργο που αντικρίζουμε και τα αναγνωρίζουμε μέσα σε αυτό. Έτσι αυτή η ομήγυρη είναι κρυμμένη μέσα σε ένα πίνακα του Μανέ («η μουσική στους κήπους της Τυλερί» ας πούμε)… είναι τα σαλταρισμένα ηλιοτρόπια του Βαν Γκονγκ… ήταν δίπλα στο τραπέζι του Ρεμπώ στο καταγώγιο που μεθούσε… απλώς δεν θα μίλαγαν για τέχνη.

Ο καλλιτέχνης έχει στο νου του εμάς… και οι εμπειρίες μας είναι ο καλύτερος τρόπος να ξεκλειδώσουμε ένα πίνακα (που έχει να μας πει πολλά για την μίζερη πλάση που ζούμε πέρα από τα βιώματα μας)… είναι πιο δυνατά στοιχεία από τα ωραία χρώματα και τις καθαρές γραμμές που δεν έχουν ουσία αν δεν αντιλαμβανόμαστε την συναισθηματική τους φόρτιση.

Θέλω να πιστεύω πως η ουσία ενός καλλιτεχνικού έργου κρύβεται σε τέτοιες καθημερινές εμπειρίες ή σε κάτι μεγαλεπήβολο και ιδανικό που παρουσιάζει ο νεοκλασικισμός λόγω της γαλλικής επανάστασης για παράδειγμα και στην επαναλαμβανόμενη επανάσταση του καλλιτέχνη του 20ου αιώνα, μιας και οι δραστηριότητες του ανθρώπου ήταν ραγδαίες και ριζοσπαστικές… ωχ! Αυτό ήταν κανόνας; Χίλια συγγνώμη Gombrich… γίνομαι καλλιτεχνικό παπαγαλάκι και το κόβω…Αυτό που έχω βιώσει πρωτίστως σαν καλλιτεχνικό έργο είναι η «συννεφιασμένη Κυριακή» του Βασίλη Τσιτσάνη. Θα μπορούσε να προκύπτει από μια ερωτική απογοήτευση, ένα προσωπικό ανθρώπινο δράμα ακόμη και την τραγωδία ενός λαού.

Μια ανακύκλωση υφίσταται στο μυαλό του ο καλλιτέχνης… και το ίδιο ζητά από μας για να κατανοήσουμε την «μεγαλοφυΐα» του… ωχ! Αυτό ήταν κανόνας; Χίλια συγγνώμη Gombrich… τέλος πάντων, είναι άθλιο να παρομοιάζει κανείς την επίσκεψη σε μια γκαλερί με την επίσκεψη σε έναν οφθαλμίατρο… μάλλον θα έπρεπε όλοι να δοκιμάζουμε την καλλιτεχνική απόπειρα όσο ατάλαντοι κι αν ήμαστε γιατί… η τέχνη είναι παιχνίδι… κάψιμο το ηλιοβασίλεμα και αναγέννηση το χάραμα… μεθύσι με κάλο, παλιό, κόκκινο, κρασί… αυτό ήταν δικό μου!

Tuesday, July 17, 2007

Πλατείες στα ελληνικά νησιά...

Λόγω του ότι οι περισσότεροι ετοιμαζόμαστε για διακοπές... και επειδή τα ελληνικά νησιά αποτελούν προορισμό για αρκετούς... παραθέτω κάποιες φωτογραφίες από το αφιέρωμα του περιοδικού του ΣΑΔΑΣ-ΠΕΑ "Αρχιτέκτονες" για τις μελέτες δημοσίων χώρων στις ελληνικές πόλεις...
  • Πλατεία Πυθαγόρα στο Βαθύ Σάμου

  • Πλατεία Μητρόπολης στη Χώρα Νάξου


  • Πλατεία Ελευθερίας στο Ηράκλειο Κρήτης


  • Πλατεία πάνω στη θάλασσα στη Σητεία Κρήτης

Κατεβάστε όλο το τεύχος του περιοδικού ΕΔΩ

Monday, July 16, 2007

Τάκης Ζενέτος

Είναι να απορεί κανείς... πως μέσα στην ασχήμια και στην κακογουστιά των ελληνικών πόλεων δουλεύουν ή δούλεψαν τόσοι προικισμένοι αρχιτέκτονες - ή αλλιώς - πώς κατάφεραν οι ελληνικές πόλεις να γίνουν τόσο άσχημες την ίδια στιγμή που εξαιρετικά ταλέντα ονειρεύονταν και κυνηγούσαν το ακριβώς αντίθετο...? Ζενέτος, Καραντινός, Κρόκος, Βαλσαμάκης, Πικιώνης, Κωνσταντινίδης ( η λίστα είναι απολύτως τυχαία...) και σταματάω εδώ τώρα που είναι νωρίς γιατί όσο και να προσπαθήσω θα ξεχάσω τους πιο πολλούς... Σήμερα έπεσα σκαλίζοντας αυτήν την τεράστια αποθήκη πληροφοριών που λέγεται "διαδίκτυο" πάνω σε κάποιες φωτογραφίες του Στρογγυλού Σχολείου του Τάκη Ζενέτου,το οποίο ξεκίνησε να σχεδιάζεται το 1969 (!!!)... Δείτε τις...

Aerial photo, (C) Dimitris Philipidis, in :Modern Architecture in Greece", Melissa Publications, 2001/ Other photos: originaly uploaded by gm2263 at scyscrapercity.com


Ο Τάκης Ζενέτος γεννήθηκε το 1926 στην Αθήνα και αυτοκτόνησε το 1978 αφήνοντας πίσω του σημαντικό έργο... Οραματίστηκε μια αρχιτεκτονική για τον άνθρωπο - χρήστη και όχι μια αρχιτεκτονική ταγμένη στο κέρδος... Σημαντικότερα έργα του είναι η μελέτη του για την πόλη του μέλλοντος με τίτλο ''Ηλεκτρονική πολεοδομία'', το χωροταξικό σχέδιο του Λεκανοπεδίου Αττικής, δεκάδες βιομηχανικά κτήρια καθώς και σημαντικές πολυκατοικίες και μονοκατοικίες. Η πρωτοποριακή του σκέψη είναι εμφανής στο σχεδιασμό του Στρογγυλού Σχολείου... Όταν η τηλεόραση δεν είχε κάνει παρά μόνο τα πρώτα της βήματα και η ψηφιακή τεχνολογία ήταν εν τη γενέσει, ο Ζενέτος εφάρμοσε στο σχεδιασμό του αρχές που σήμερα και για πολλά ακόμα χρόνια θα αποτελούν τις βασικότερες όλων στο σχεδιασμό εκπαιδευτικών κτιρίων... ΄



Το κτίριο με την πιο ταραγμένη ιστορία από αυτά που σχεδίασε ο Ζενέτος είναι το εργοστάσιο της Ζυθοποιείας FIX στη Λεωφόρο Συγγρού στην Αθήνα...



Με αφορμή το βιβλίο του Δημήτρη Παπαλεξόπουλου και της Ελένης Καλαφάτη "Τάκης Ζενέτος:Ψηφιακά Οράματα και Αρχιτεκτονική" δίνεται η ευκαιρία σ' εμάς τους νεότερους να γνωρίσουμε μια από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες της μεταπολεμικής αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα...




Sunday, July 15, 2007

Transformers

Με την ευκαιρία των τελευταίων ωρών σε υπολογιστή με ευρυζωνικό δίκτυο, κοινώς ADSL, (από αύριο modemaki στον παλιό υπολογιστή...) θα ήθελα να φέρω σε όλους τους συνομιλήκους μου αναμνήσεις, που ξύπνησαν βλέποντας την ταινία Transformers στον κινηματογράφο.

Η ταινία, πέρα από τα εφέ (πραγματικά έχει ξεφύγει ο εφές στις καινούργιες ταινίες...) δεν έχει κάτι άλλο τρομερό. Παρ' όλα αυτά την θεωρώ μια πολύ καλή ταινία, που πέτυχε ακριβώς τον σκοπό της. Kατάφερε και μετέφερε ακριβώς, την ατμόσφαιρα του κινουμένου σχεδίου του 1984, που υποθέτω ότι οι περισσότεροι σημερινοί φοιτήτες βλέπανε μετά μανίας κάποτε... Νομίζω ότι θα με καταλάβετε βλέποντας την παρακάτω εισαγωγή...

Παρεμπιπτόντως έλεγε "more than meets the eye"...


Χαρούμενες διακοπές σε όλους!

Φεύγουμε σιγά-σιγά όλοι και πάμε προς τους τόπους καταγωγής μας. Δεν θα υπάρξουν και πολλές αναρτήσεις για τον επόμενο μήνα. Κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα από την σύγχρονη τεχνολογία. Αν νοιώσετε όμως τον διακαή πόθο να μας βρείτε, ψάξτε στις παραλίες για το παρακάτω (δωρεάν) σύγγραμμα. Πίσω από αυτό θα βρίσκεται κάποιος από μάς!

Friday, July 13, 2007

N-BLOX

N-BLOX, Little Italy, Toronto, Ontario, Canada

Designed by: Roland Rom Colthoff and Richard Witt
Πηγή: http://www.worldarchitecturenews.com/

Το κουτί με τα μπαλκόνια...

Μαύρη είν' η μοίρα των ελληνικών πόλεων φαίνεται... Τίποτα δεν μπορεί να τις σώσει από την κακογουστιά που μάλλον πέρασε στο γονίδιό μας την περίοδο της έξαρσης της αστυφιλίας στις δεκαετίες του '60, '70 και '80 και έμεινε εκεί... Τα κουτιά με τα μπαλκόνια καλά κρατούν... οι αντιπαροχές έχουν σήμερα το ίδιο αποτέλεσμα μ' αυτό που είχαν τότε...ένα ακόμα καρκίνωμα στον κακοήθη όγκο που ονομάζεται ελληνική πόλη...Έλεος πια...

Μέχρι εδώ υπάρχει μια δικαιολογία πολύ δυνατή για την κακογουστιά που χαρακτήριζε τους εσωτερικούς μετανάστες - είναι η ανάγκη να στεγάσουν την οικογένειά τους -"ποιός τη χέζει την ομορφιά - ψωμί δεν έχουμε να φάμε και ραπανάκι για την όρεξη θα γυρεύουμε...?"... Σωστά μιλάει ο μπάρμπας...

Ακούστε όμως κι αυτό... φύγαμε οι Έλληνες απ' τα χωριά μας όπου δεν είχαμε στον ήλιο μοίρα... πήγαμε στην πόλη και κάποιοι κάναμε και ένα μικρό κομπόδεμα... μετά τη σύνταξη και το εφάπαξ ανακαλύπτουμε ξαφνικά πόσο μας λείπει το χωριό... και πάμε και αμολάμε τα "εξοχικά" μας εδώ κι εκεί... Ο καρκίνος έχει κάνει μετάσταση... Γιατί...????

Αυτά τα έρ'μα τα χωριά... τι τραβάνε σήμερα...??? Δε φταίνε τα μπετά... δε φταίνε οι νεοελληνικές τυπολογίες που ούτε στο ελάχιστο ακολουθούν τις κατά τόπους παραδοσιακές... Φταίει η κλίμακα... τα παράγωγα της αφόδευσης που ονομάζουμε "εξοχικά" είναι Τ Ε Ρ Α Σ Τ Ι Α... Δίπλα στα λιτά και μαζεμένα σπτιτάκια των γονιών μας πάμε και σηκώνουμε τα 250 μας τετραγωνικά... Γιατί ρε μπάρμπα χέζεις στον τόπο που αγαπάς, στον τόπο που έστελνες ταξίδι τη σκέψη σου για να πάρεις κουράγιο να βγάλεις το μεροκάματο τόσα χρόνια? Τι κι αν το 'κανες "πετρόχτιστο"...? Άπαξ και το ξεχειλώσεις είναι απλά ένα καμουφλαρισμένο με πέτρα έκτρωμα... Λυπήσου τις αναμνήσεις σου... και στο κάτω κάτω τι να την κάνεις την πισίνα εκεί στην αετοράχη?

Tuesday, July 10, 2007

Shanghai Expo 2010

Με το σύνθημα "Better City, Better Life" η Κίνα διοργανώνει το 2010 την πρώτη της παγκόσμια έκθεση στη Shanghai... Πιθανότατα να μην έχουμε υπολογίσει τις συνέπειες της χαμένης ευκαιρίας στη Θεσσαλονίκη (υποψήφια για την EXPO 2008)... Ευκαιρίες για να δωθουν λύσεις σε πολύ σημαντικά προβλήματα της πόλης χάθηκαν... είναι ακριβό να διοργανώσει μια χώρα την EXPO σε μια από τις πόλεις της... δε διαφωνεί κανείς... πόσο μεγάλα θα ήταν όμως τα κέρδη...? Πώς θα ήταν η Θεσσαλονίκη σήμερα?
Ας πάρουμε μια γεύση και ας αναλογιστούμε τις μικρές και μεγάλες ευκαιρίες που χάνονται κάθε τόσο στις ελληνικές πόλεις...

Enlarge Photo
Shangai - Περιοχή επέμβασης

Monday, July 9, 2007

Διαφήμιση της Skoda Fabia

Και επειδή έχουμε πάρει πολυ σοβαρά τα αυτοκίνητα, μια "γλυκούλα" και καλογυρισμένη διαφήμιση για αυτοκίνητο.

Απ' αυτά που λέμε "Only in Greece"

O Mark Webber, Αυστραλός πιλότος της Red Bull Racing στην Formula 1, βρέθηκε στην Ελλάδα για εκδήλωση της Red Bull την 31 Μαΐου. Η εκδήλωση περιλάμβανε το πέρασμα της γέφυρας Ρίου – Αντιρρίου, «Χαρίλαος Τρικούπης», από την RB3 (το μονοθέσιο της Red Bull Racing), με τον M. Webber στο τιμόνι. Μέχρι εδώ όλα καλά. Η Red Bull κατά καιρούς διοργανώνει παρόμοιες εκδηλώσεις στην προσπάθεια της να φέρει την Formula 1 πιο κοντά στους οπαδούς της. Για την Ελλάδα, όπου ο μηχανοκίνητος αθλητισμός σταματάει εκεί όπου αρχίζουν να παρεμβαίνουν «σακάκια» και «γραβάτες», ήταν ένα πρωτόγνωρο γεγονός. Παρόμοιο γεγονός έχει συμβεί με απόλυτη επιτυχία ήδη στην Κωνσταντινούπολη, όπου η RB3 διέσχισε τον Βόσπορο, δίνοντας μια πολύ καλή ευκαιρία στην Τουρκία για διαφήμιση.

Στην Ελλάδα λοιπόν, ένα 24ωρο πριν την διεξαγωγή της εκδήλωσης, κάποιοι θυμήθηκαν να θέσουν κάποιους όρους που ουσιαστικά ακύρωναν την εκδήλωση. Ποιοι; Οι ιθύνοντες της γέφυρας, οι οποίοι αποφάσισαν να απαγορεύσουν να κινηθεί το μονοθέσιο με ταχύτητα άνω των 80χλμ/ω πάνω στη γέφυρα, όπως επίσης να απαγορεύσουν κάθε παρέκκλιση από τη του θεωρητική πορεία.

Με άλλα λόγια, το μονοθέσιο έπρεπε να πηγαίνει τόσο αργά, ώστε μπορούσε και να πάρει φωτιά από την υπερθέρμανση αφού δεν θα έμπαινε ο απαιτούμενος αέρας στα ψυγεία, ενώ δεν μπορούσε να κάνει επιπλέον σόου, παρά τον άπλετο χώρο. Ξεχνώντας επίσης ότι στο τιμόνι της RB3 βρισκόταν ένας από τους 20 καλύτερους οδηγούς του κόσμου και ότι τα πάντα σε γινόταν σε απόλυτα ελεγχόμενο περιβάλλον.

Τελικώς οι 1000 θεατές είδαν τον Webber να κάνει 3 διαδρομές, 2 εκ των οποίων ήταν δοκιμαστικές για να διαπιστώσει την ποιότητα του οδοστρώματος και την επιρροή των πλευρικών ανέμων (είπαμε, μιλάμε για επαγγελματίες). Στην τρίτη έξοδο του ο Webber ξεκίνησε την πραγματική επίδειξη, διανύοντας την γέφυρα 2 φορές, πριν οι αστυνομία σταματήσει τις διαδικασίες.

Το γεγονός αυτό αντικατοπτρίζει την γενικότερη αντιμετώπιση της χώρας μας στο θέμα της Formula 1 και κατ’ επέκταση του μηχανοκίνητου αθλητισμού, θέμα με το οποίο ασχολείται πολύ περισσότερος κόσμος από ότι φαίνεται και το οποίο έχει πολύ περισσότερες πτυχές από ότι ένα απλό αθλητικό γεγονός.

Όπως δήλωσε ο ίδιος ο πιλότος στην ερώτηση αν η Ελλάδα μπορεί να έχει έναν αγώνα Formula 1: «Σίγουρα μπορεί να συμβεί. Εάν μια χώρα θέλει να έχει έναν αγώνα, μπορεί να τον αποκτήσει. Εάν δεν θέλει δεν πρόκειται να έχει. Τόσο απλά…».

Μέχρι στιγμής έχουμε χάσει πολλές ευκαιρίες, γιατί τα «σακάκια» έχουν άλλα, πιο προσωπικά συμφέροντα, από το να ασχοληθούν με ένα γεγονός παγκόσμιας αίγλης, που αποτελεί ζωντανή διαφήμιση της χώρας. Το ελληνικό, για παράδειγμα, μπορεί να μετατραπεί σε ωραιότατες πολυκατοικίες… μητροπολιτικό πάρκο δίπλα στο κέντρο της Αθήνας, με τμήμα που μετατρέπεται σε πίστα μια φορά τον χρόνο δεν λέει… ξέρουν αυτοί…

Στον Καναδά και στην Αυστραλία δεν ξέρουν… όπου δύο μητροπολιτικά πάρκα αποκτούν μια επιπλέον χρήση για ένα Σαββατοκύριακο του χρόνου, εδώ και 40 χρόνια…

Δυνατότητα υπάρχει ακόμα. Και μάλιστα με μικρό κόστος, αφού πλέον υπάρχει τάση για αγώνες μέσα στις πόλεις (όπως στο Monte Carlo και στην Βαλένθια και στην Σιγκαπούρη από το 2008) και όχι για κατασκευή εξ ολοκλήρου καινούργιας πίστας. Επιπλέον η Αθήνα, έχει το πλεονέκτημα να έχει ένα ιστορικό κέντρο, που μόνο ως όνομα αποτελεί διαφήμιση και πόλο έλξης.

Αλλά είπαμε… ξέρουν αυτοί…

Sunday, July 8, 2007

Mercedes Benz Museum

Ένα ακόμη δείγμα digital αρχιτεκτονικής είναι το Mercedes Benz Museum στην Στουτγάρδη. Πρόκειται για την τρίτη προσπάθεια της Mercedes Benz, να δημιουργήσει ένα μουσείο (μετά το 1923 και το 1961), η οποία κρίνεται άκρως επιτυχημένη και εντυπωσιακή. Χαρακτηριστικό είναι ότι για τον σχεδιασμό του μουσείου χρησιμοποιήθηκαν ψηφιακά μέσα, χωρίς τα οποία δεν θα ήταν δυνατή η απεικόνιση του κτιρίου σε σχέδια, καθώς δεν υπάρχουν επίπεδα, αφού τα πατώματα μετατρέπονται σε τοίχους και αυτοί με την σειρά τους σε οροφή.

Σχεδιάστηκε από την ομάδα του UNStudio. Χρησιμοποιώντας ως βασική αρχιτεκτονική διάταξη ένα απλό γεωμετρικό σχήμα από 3 έλικες που περιστρέφονται ατέρμονα η μία γύρω από την άλλη, όπως λέει ο Tobias Wallisser (UNStudio), το σχήμα του κτιρίου είναι εμπνευσμένο από το σύμβολο της εταιρείας (το τριάκτινο αστέρι) και κρύβει μέσα του μία διαρκή κίνηση.

Για την κατασκευή του κτιρίου έχει χρησιμοποιηθεί ειδικό σκυρόδεμα, ατσάλι και γυαλί. Δεν υπάρχουν ευθείες, οπότε χρησιμοποιήθηκαν ειδικές μηχανές για την κοπή του τσιμέντου. Οι τοίχοι κρύβουν καλώδια συνολικού μήκους 630 χλ., διαθέτει 1.800 γυάλινες επιφάνειες και δεν έχει φυσικά χωρίσματα (πόρτες κτλ) αλλά οι εσωτερικοί χώροι διαμορφώνονται από τις σπείρες που σχηματίζει η έλικα. Η κατασκευή κόστισε περίπου 150.000.000 ευρώ. Οι εξωτερικές επιφάνειες από αλουμίνιο και γυαλί, δίνουν στο κτίριο διαφάνεια και μια έλλειψη βαρύτητας παρά το μεγάλο του βάρος, των 110.000 τόνων.

Ο αρχιτεκτονικά καταπληκτικός αυτός χώρος, άνοιξε τις πύλες του στις 19 Μαϊου 2006.

Το Mercedes Benz Museum στην ουσία εξιστορεί σαν ζωντανό trailer όλη την αυτοκινητιστική ιστορία –από τα πρώτα μηχανοκίνητα αμαξώματα που θύμιζαν άμαξες μέχρι τα επαναστατικά μονοθέσια της Formula 1- όπως την έζησε και την δημιούργησε μια από τις κορυφαίες εταιρίες αυτοκινήτου στον κόσμο.

Ο επισκέπτης μπορεί να κάνει δύο διαδρομές. Εκείνη των «Θρύλων» (Legend Rooms), με την ιστορία οργανωμένη ανά περίοδο και εκείνη των «Συλλογών» (Collection Rooms), με την γκάμα των αυτοκινήτων οργανωμένη ανά σκοπό. Συνολικά το Μουσείο περιλαμβάνει 160 οχήματα σε εννιά επίπεδα.

Ελπίζω κάποια στιγμή να μπορέσω να το δω από κοντά, για όλους τους λόγους που προαναφέρθηκαν, κάτι που συστήνω και σε εσάς.

Chinese Hat...

Προς συμπλήρωση του σχολίου που έκανα στο άρθρο του συναδέλφου Tito (ΑΝ-ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΕΣ (Α)ΠΟΡΕΙ(Ι)ΕΣ) παραθέτω εδώ μερικές ακόμα φωτογραφίες από το Centre Pompidou - Metz... (δείτε και εδώ)
Πείτε μου πως στο καλό θα σχεδιάζε-κατασκεύαζε κάποιος αυτό το δικτύωμα πρίν είκοσι χρόνια... Ίσως το γεγονός ότι σήμερα μπορούμε να καθιστά την αρχιτεκτονική digital...

Saturday, July 7, 2007

Παρουσιάστηκε το νέο Fiat 500

5o χρόνια από το λανσάρισμα του αυθεντικού ομώνυμου της μοντέλου, η Fiat παρουσίασε στις 4 Ιουλίου το νέο Fiat 500. Εκμεταλλευόμενη πλήρως την τεράστια κληρονομιά της, όπως έκανε η BMW με το Mini, δημιούργησε όχι μόνο ένα τέλειο αυτοκίνητο πόλης, αλλά και ένα “fashion item”, κάτι που θα αντανακλάται και στην ελαφρώς αυξημένη τιμή του, σε σύγκριση με τον ανταγωνισμό, που θα κυμαίνεται γύρω στα 15000 euro.

Το νέο Fiat 500, σχεδιάστηκε στο Centro Stile της εταιρίας, αποκλειστικά τρίθυρο και διατηρεί πλήρως την σχεδιαστική ταυτότητα του προκατόχου του. Με αυξημένες διαστάσεις, μπορεί να μεταφέρει άνετα 4 επιβάτες, ενώ ο χώρος αποσκευών ανέρχεται στο 185 λίτρα, στόχος που επιτεύχθηκε δύσκολα, καθώς έπρεπε να διατηρηθεί το σχήμα του αρχικού μοντέλου, στο οποίο ο κινητήρας βρισκόταν στο πίσω μέρος. Στο εσωτερικό του κυριαρχεί μια ρετρό – ρομαντική διάθεση, ποιοτικά υλικά και πολλές χρωματικές επιλογές.

Όσον αφορά τις εκδόσεις του, η σχετική γκάμα περιλαμβάνει ένα diesel κινητήρα Multijet 1,3 λίτρων/75 ίππων και δύο βενζινοκινητήρες 1,2 και 1,4 λίτρων, ισχύος 69 και 100 ίππων αντίστοιχα. Ανάλογα με την έκδοση η ισχύς θα μεταδίδεται στους εμπρός τροχούς, μέσω μηχανικών κιβωτίων 5 και 6 σχέσεων, ενώ σε 1 χρόνο περίπου θα προκύψει και η έκδοση Abarth των 135 ίππων, εφοδιασμένη με τούρμπο. Τόσο οι βενζινοκινητήρες, όσο και ο πετρελαιοκινητήρας πληρούν τις προδιαγραφές Euro 5.

Στο θέμα της ασφάλειας, το «500», οι σχεδιαστές δηλώνουν ότι είναι έτοιμο να πάρει ακόμα και το 6 αστέρι στην κλίμακα των crash test του EuroNCAP, όταν αυτό προστεθεί (σήμερα η μέγιστη διάκριση είναι 5 αστέρια). Εφοδιάζεται με 7 αερόσακους, σύστημα ευστάθειας ESP με ASR,Hill Holder για εκκίνηση σε δρόμο με έντονη κλίση, ABS, EBD (ηλεκτρονικό κατανεμητή πέδησης) και HBA (υδραυλική υποβοήθηση φρεναρίσματος πανικού).

Για την ιστορία, το «500» παρουσιάστηκε από την Fiat το 1957. Σχεδιασμένο από τον ιδιοφυή Dante Giacosa ώστε να δώσει λύση στην κυκλοφοριακή συμφόρηση των αστικών κέντρων της μεταπολεμικής Ιταλίας, είχε ως κύρια χαρακτηριστικά το μικρό μήκος (2,97μ) και τον τοποθετημένο στο πίσω μέρος αερόψυκτο κινητήρα των 479 κ. εκ. Η παραγωγή του «500» σταμάτησε το 1975, με 3.893.294 μονάδες παραγωγής.

Avenida de Portugal

Μετά την υπογειοποίηση του αυτοκινητοδρόμου Μ-30 στο κέντρο της Μαδρίτης, δημιουργήθηκε εκ του μηδενός δημόσιος χώρος προς διαμόρφωση... Δύο χιλιόμετρα γραμμικού πρασίνου... Για τη μελέτη συνεργάστηκαν οι ομάδες West 8 και MRIO... Κάντε μια σύγκριση με αντίστοιχες κινήσεις που γίνονται στην ελληνική επικράτεια... (ας σημειωθεί ότι το παρόν ανήκει σε μια μεγάλη ομάδα έργων που γίνονται στο κέντρο της Μαδρίτης με στόχο την αναδιαμόρφωση του δημοσίου χώρου...)
-->ΠΡΙΝ<--

-->ΜΕΤΑ<--

Friday, July 6, 2007

ΑΝ-ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΕΣ (Α)ΠΟΡ(Ε)ΙΕΣ

Αντί προλόγου θα ήθελα να πω κάποια πράγματα για τον συγγραφέα των παρακάτω παραδοχών. Οι εν λόγω αράδες εδώ και καιρό ματαιοπονούσαν να γίνουν δοκίμιο αρχιτεκτονικής… εντέλει βρήκαν απάγκιο και θαλπωρή στο blog που βρίσκεστε. Ο συγγραφέας είναι ένας άθλιος φοιτητής αρχιτεκτονικής, δεν έχει αίσθηση του χώρου, όταν πάει να τραβήξει ευθεία την κάνει σαν να σχεδιάζει γρασίδια και είναι μεγάλος φαφλατάς… ωστόσο εξακολουθεί να προκαλεί τον αρχιτεκτονικό κόσμο με τις απόψεις του (...shoot the fuckincrazy an-archo-tect!).

Ίσως το αρχιτεκτονικό έργο ως δημιούργημα του ανθρώπου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μαγικό, εκλογικευμένη επιστημονική διαδικασία, ανθρωπογνωστική σπουδή και δράση (αυτό πιστεύω εγώ) και καλλιτεχνικό έργο… όμως όσο χάος και αναρχία επικρατεί στις απόψείς σχετικά με τι πρέπει να είναι αρχιτεκτονική άλλο τόσο υπάρχει όταν μπαίνεις στην διαδικασία να σχεδιάσεις. Μάλλον αυτά τα δυο είναι κι αλληλένδετα… τι λέτε;

Ατέρμονος πορεία η αρχιτεκτονική με αρχή τα όρια που ξεπερνά ο άνθρωπος κάθε τόσο. Εκατομμύρια σκυφτά πλασματάκια πάνω από τα σχεδιαστήρια τους παριστάνουν τους μικρούς θεούς, στήνοντας ζωές χρόνια τώρα… άναρχα και άρρυθμα οι σκέψεις τους χοροπηδούν στα κεφάλια τους έως ότου ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ… ΤΡΩΝΕ ΦΛΑΣΙΑ… ΔΙΝΟΥΝ ΡΥΘΜΟ! τιθασεύουν το χάος…ή μήπως όχι; «Γίνονται αυτά βρε Βασίλ’» που λέει και ένας γνωστός μου.

«Η αρχιτεκτονική είναι σχεδιασμός αρχών και κατασκευή αρχών» θα έλεγε κάποιος δογματικά, αποκαθηλώνοντας την εν λόγω βασίλισσα από τον θρόνο της (παρ΄ τα μωρή άρρωστη μεγαλειοτάτη)… κι όμως είναι πολύ ελκυστικό η ελευθερία από έννοια να γίνεται ντουβάρι. Σου δίνει ελπίδα για αυτόν «τον κόσμο τον καλό, τον χιλιομπαλωμένο». Αλλά τα ΝΤΟΥΒΑΡΙΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΠΑΛΩΝΟΥΝ ΕΤΟΥΤΗ ΤΗΝ ΥΠΕΡΟΧΑ ΜΟΝΑΧΗ… ΠΛΑΣΗ ΜΑΣ ακολουθούν κι αυτά με την σειρά τους μια παράλληλη πορεία αναπαραγωγής της μορφής τους, της κατασκευής τους, της λειτουργίας του νοήματος τους… μιας και ο κόσμος αλλάζει και η αρχιτεκτονική είναι πάντα εδώ για να σχεδιάζει τις νέες αρχές που θέτουμε... ή μήπως δεν αλλάζει;… «Γίνονται αυτά βρε Βασίλ’» και λέει ο άλλος «Μόνο του σπανού τα γενιά δεν γίνονται» και για αυτό ακόμα υπάρχουν επιφυλάξεις. Απλώς τα πράγματα περιπλέκονται (το μοντέρνο κίνημα φταίει για όλα) όσο πάει.

Δεν υπάρχει άνθρωπος πια στην γη… και δεν εννοώ ότι γίναμε ζώα… απλά το εν λόγω μοντέλο του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού αφήνει μάλλον αδιάφορους τους τεχνοκράτες μηχανικούς (αρχιτέκτονες, πολιτικούς κ.τ.λ) - κατασκευαστές. Όσο πάει και συρρικνωνόμαστε μπροστά στα έργα μας. Αν έχεις ακουστά τον πύργο της Βαβέλ ή τον θάνατο του Ικάρου καταλαβαίνεις τι εννοώ. Στην αρχαιότητα οι άνθρωποι έπλαθαν στο μυαλό τους θεούς σαν ιδανικούς ανθρώπους και τους έφτιαχναν σπίτια… Στην Αναγέννηση έψαχναν τα σχήματα που χώραγαν οι άνθρωποι ή εξέφραζαν σωστά τις «γοητευτικές» αρμονίες του ανθρώπινου σώματος. Στο Μοντέρνο σχεδίαζαν για τις ανάγκες του ανθρώπου. Αργότερα έψαχναν με στατιστικές να βρουν τι θέλει ο μέσος άνθρωπος από το δομημένο - αδόμητο περιβάλλον του. Εδώ και μερικά χρόνια επικρατεί γιγαντισμός σε κάθε τι που δομείται αντιδρώντας μάλλον στην εξελικτική πορεία της αρχιτεκτονικής που κόλλησε… ΣΤΗΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ, στα μύρια σύνολα που το καθένα έχει τα δικά του χαρακτηριστικά. Σίγουρα η αρχιτεκτονική δεν είναι κου κλουξ κλαν, ούτε ναζί (...ούτε να μη ζει). Και υπάρχουν πολλά παραδείγματα που αντιμετώπισαν αυτήν την ιδιαιτερότητα εξ’ απ’ ανέκαθεν παρακαλώ αλλά σαν εξαιρέσεις. Στην σχολή ακούγεται συχνά ο ορισμός digital αρχιτεκτονική που λαμβάνει υπόψη του αυτό το στοιχείο. Όποιος γνωρίζει ας δώσει πληροφορίες. Αυτααααά… Τι άλλα νέα ρε παιδιά;

Καταργήστε τα θερινά εξάμηνα!

Έπειτα από σχεδόν 2 βδομάδες ψηφοφορίας πάνω στο θέμα που τέθηκε στο συγκεκριμένο post και φτάνοντας στο τέλος ενός ακόμη θερινού εξαμήνου …για κάποιες σχολές, που είτε κάνουν καταλήψεις, είτε όχι, χρόνο έχουν, δεν βιάζονται, το αρχικό πρόγραμμα να ακολουθούν… τα αποτελέσματα είναι σαφέστατα: ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΟΥΝ ΤΑ ΘΕΡΙΝΑ ΕΞΑΜΗΝΑ!

Η απάντηση "ναι" στην ερώτηση "θέλετε να καταργηθούν τα θερινά εξάμηνα;" συγκέντρωσε το συντριπτικό ποσοστό του 94,7% έναντι μόλις 5,3% της απάντησης "όχι". (νομίζω ότι ακόμα και αυτό το 5,3%, καταλάθος μπήκε...)

Είναι πλέον κοινώς αποδεκτό ότι μόλις πιάσουν οι πρώτες ζέστες, μόλις η θερμοκρασία περιβάλλοντος επιτρέπει δραστηριότητες σε υπαίθριους και ημιυπαίθριους χώρους (π.χ. καφέ στο μπαλκόνι), τα πάντα στα πανεπιστήμια παραλύουν (και το χειμώνα παραλυμένα είναι, αλλά εμείς για το θερινό συζητάμε τώρα). Η πρόταση του blog ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΕΣ, έχει πλέον την υποστήριξη σας.

Centre Pompidou-Metz

Στον αρχιτεκτονικό διαγωνισμό για το Centre Pompidou-Metz πήραν μέρος μεγάλα ονόματα της διεθνούς αρχιτεκτονικής... Δείτε κάποια από τα projects που παρουσιάστηκαν...

Πρώτο Βραβείο: Ban-De Gastines-Gumuchdjian © CA2M / Shigeru Ban Architects Europe & Jean de Gastines / Perspective: Didier Ghislain / Photo: Christian Legay, Richard Davies / Models: Millenium Models

The Maupin-Cribier project © CA2M / Stéphane Maupin and Pascal Cribier / Photo: Christian Legay


The Herzog & de Meuron project © CA2M / Herzog & de Meuron / Photo: Christian Legay

The FOA - uapS project © CA2M / Foreign Office Architects (FOA), uapS Paris / Photo: Christian Legay


The Nox project © CA2M / NOX architeckten / Photo: Christian Legay

The Perrault project © CA2M / Dominique Perrault / Photo: Christian Legay

Αγκαλιές...

Στα παιδιά που έφτιαξαν το παρακάτω βίντεο αξίζει ένα μεγάλο μπράβο...
ΜΠΡΑΒΟΟΟΟΟΟΟΟ!!!!
Κρίμα που δε σας πετύχαμε όταν το φτιάχνατε... θα παίρνατε σίγουρα μια αγκαλιά και από μας...

Thursday, July 5, 2007

Κουλτουριάρης καφές....

Αν λοιπόν τυχαίνει να ζείτε στην Θεσσαλονίκη και δεν έχετε τι να κάνετε σήμερα το βράδυ πηγαίνετε για έναν καφέ στο πεζόδρομο της Ικτίνου και της Ζεύξιδος. Η Stereosis, μια φωτογραφική λέσχη - κέντρο φωτογραφίας, η οποία έχει την έδρα της στην Ζεύξιδος, έχει διοργανώσει μια συμπαθέστατη έκθεση φωτογραφίας στους δυο αυτούς πεζόδρομους. Η έκθεση έχει, νομίζω, όνομα «99 ώρες» που φαντάζομαι είναι και η διάρκεια της και τα έργα που εκθέτονται είναι των μαθητών του κέντρου. Τα έργα των παιδιών θα είναι πάνω στα παρτέρια και κρεμασμένα από τα δέντρα μέχρι την Κυριακή. Αφού τα μελετήσετε ενδελεχώς μπορείτε να πιείτε και ένα καφέ στις διπλανές καφετέριες, χαζεύοντας έναν ελαφρώς κουλτουριάρη κόσμο που συχνάζει σε αυτές. Μην ξεχάσετε να μπείτε στην υπερμεγέθη φωτογραφική μηχανή που βρίσκεται εκεί, όχι γιατί σας το προτείνω, απλά γιατί εγώ δεν μπήκα και έχω μείνει με την απορία τι είχε εκεί μέσα. Τέλος ψάξτε να δώστε παραπάνω σημασία στις φωτογραφίες του Φραγκίσκου Ματσατσίνη γιατί είναι φίλος και αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει!

Ο "Πυρήνας" του Σαββόπουλου

«Ο Πυρήνας» του Διονύση Σαββόπουλου αποτελεί μια πολύ ιδιαίτερη παράσταση με την οποία ο τραγουδοποιός γιόρτασε τα 40 χρόνια του στη δισκογραφία (από το 1966 που κυκλοφόρησε το «Φορτηγό»). Μαζί με δύο μουσικούς, δύο προσωπικότητες του μουσικού αυτοσχεδιασμού, τον Σταύρο Λάντσια και τον Γιώτη Κιουρτσόγλου, παρουσίασε μία παράσταση που σαν κορμό είχε τα λιγότερο γνωστά τραγούδια του, αυτά που αποτέλεσαν το σάουντρακ της ζωής πολλών ‘πυρήνων’ μέσα στο ακροατήριό του όλα αυτά τα χρόνια. Των ακροατών δηλαδή που, ασχέτως ηλικίας, αγάπησαν και ταυτίστηκαν με τα πιο δύσκολα, τα λιγότερο ψυχαγωγικά τραγούδια του.

Η παράσταση «Πυρήνας» που παρουσιάστηκε στο Gazarte στο Γκάζι από τον Οκτώβριο έως τον Δεκέμβριο του 2006, ηχογραφήθηκε και μαγνητοσκοπήθηκε στις 10 και 12 Νοεμβρίου και κυκλοφορεί τώρα από τη ΛΥΡΑ σε CD μαζί με DVD.

Πρόκειται για μια παράσταση που δεν αποτελεί ένα συνηθισμένο best of, μια αναδρομή στα «σουξέ» του Σαββόπουλου, όπως ο ίδιος αναφέρει. Ακούγονται λιγότερα γνωστά τραγούδια, με την συνοδεία 2 ½ οργάνων (Λάντσιας, Κιουρτσόγλου… άντε και μισό ο Σαββόπουλος). Η ενορχήστρωση και η δεξιοτεχνία των δύο μουσικών δίνει στα τραγούδια του Σαββόπουλου έναν Jazz χαρακτήρα, ενώ γενικότερα η παράσταση αποτελεί μια ενδιαφέρουσα και ιδιαίτερη μουσική πρόταση.

Εκτός από τα δικά του τραγούδια, μεταξύ των οποίων τα: «Το τσακάλι», «Τα πουλιά της δυστυχίας», «Θεία Μάνου», «Κωλοέλληνες», «Η Δημοσθένους λέξις», «Η Ζωζώ», «Άγγελος εξάγγελος», «Το φως στις 10 π.μ.», «Η παράγκα», «Χέρια μου αδειανά», «Εμείς του ’60», κ.ά., ο Διονύσης Σαββόπουλος ερμηνεύει Μάνο Χατζιδάκι («Καλοτάξιδα πουλιά», «Ήρθε βοριάς ήρθε νοτιάς» και «Νανούρισμα») αλλά και το «Φεύγω» του Ορφέα Περίδη.

Το συστήνω ανεπιφύλακτα!

*ωραίο εξώφυλλο... με αναφορές σε παλιότερο δίσκο... για όσους γνωρίζουν

Οι Γυναίκες στην Τέχνη...

Wednesday, July 4, 2007

Ομαδική εργασία...

Τα σχόλια δικά σας...

Won't forget these days...

4 Ιουλίου... Πότε πέρασαν τρία χρόνια;;;


Original Post: Κουμπάρος ( Σβούρος απ' τους λίγους)

Citroen 2CV by Picasso (fan)


Αν ο Picasso σχεδίαζε αυτοκίνητα το αποτέλεσμα της δουλείας του θα ήταν κάπως έτσι. Έτσι φαίνεται οτι σκέφτηκε ένας 44 μηχανικός, ο Andy Saunders, ο οποίος δούλεψε επί 6 μήνες πάνω σε ένα Citroen 2CV (το περίφημο ντεσεβό), κάνοντας το να μοιάζει με πίνακα του Picasso, εμπνευσμένο από το πορτραίτο της Dora Maar.
πηγή: http://www.dailymail.co.uk

Louis I. Kahn, Δύο Έργα...

-->Yale Center for British Art<--







-->Indian Institute of Management<--


Tuesday, July 3, 2007

Βαλσαμάκης Νίκος... τιμή στην Απλότητα!

«Δεν πρέπει να παρασυρόμαστε από το ωραίο σχέδιο, τα ωραία προοπτικά, τα διάσημα ονόματα και τις εντυπωσιακές φωτογραφίες. Το αρχιτεκτονικό έργο πρέπει να διαθέτει αρμονία και ομορφιά και συγχρόνως να ικανοποιεί τις απαιτήσεις του χρήστη του» έλεγε ο Ν. Βαλσαμάκης όταν το Ε.Μ.Π. τον ανακήρυττε επίτιμο διδάκτορα. Ο Νίκος Βαλσαμάκης, ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες αρχιτέκτονες της μεταπολεμικής περιόδου, γεννήθηκε το 1924 και από το 1953 και έπειτα που κάνει αρχιτεκτονική μας έχει δώσει εξαιρετικά και πολλά παραδείγματα για το τί εννοούσε με τα παραπάνω λόγια.

Μακριά από τη λογική των δημοσίων σχέσεων που τείνει να καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς του σημερινού αρχιτέκτονα, ο Ν. Β. υπηρέτησε και υπηρετεί την αρχιτεκτονική με σύνεση και συνέπεια. Τα μορφολογικά του πρότυπα καλύπτουν μια τεράστια ποικιλία από επιρροές, που εκτείνονται από την τοπική αρχιτεκτονική - ελληνική παραδοσιακή και σύγχρονη - ως τις κάθε φορά νεότερες τάσεις της ευρωπαϊκής και αμερικανικής αρχιτεκτονικής. Παρόλα αυτά απέφυγε επιδέξια να μαϊμουδίσει το αρχιτεκτονικό ιδίωμα των αρχιτεκτόνων που τον επηρέασαν και κατάφερε να δημιουργήσει τον δικό του "χαρακτήρα".

Για εκτενέστερη παρουσίαση του έργου και γενικότερα της φυσιογνωμίας του Ν. Β. δείτε ΕΔΩ
και ΕΔΩ

Ροκοπανήγυρις

Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Γιάννης Ζουγανέλης, Θεσσαλονίκη 03-07-2007

Πήγα χτες στην «Ροκοπανήγυρη»... Έχω να πω ότι δεν ήταν μια καλή συναυλία. Τουλάχιστον για κάποιον που δεν πήγαινε πρώτη φορά σε συναυλία. Να ενημερώσω ότι είμαι ένας απλός θεατής που έχω παρακολουθήσει πολλές συναυλίες (ανάμεσα σε αυτές, αρκετές του Β. Παπακωνσταντίνου).

Σημειώνω ότι ως support αλλά και ως μέλη της μπάντας του Παπακωνσταντίνου έπαιζαν οι Dickens Zoo, ενώ συμμετείχε και η Τάνια Κικίδη (Τελεία και παύλα, αυτή κι αν είναι κ…..α!)

Η συναυλία μου έδωσε γενικότερα την εντύπωση της «αρπαχτής»… γρήγορο αποτέλεσμα με λίγο κόπο. Τι θέλω να πω; Ο Παπακωνσταντίνου μονοπώλησε σχεδόν το πρόγραμμα με λίγα καινούργια τραγούδια και κλασσικό, αλλά ωραίο ποτ πουρί παλιών τραγουδιών, το οποίο θα ήταν πολύ καλό για μια προσωπική συναυλία, ο Ζουγανέλης βγήκε στα μισά με το πρόγραμμα των χειμερινών «Μπουμπουκιών» (εμφανιζόταν με τον Λ. Μαχαιρίτσα, την Τ. Τσανακλίδου και τον Σ. Μπουλά, πολύ καλό), εμφανίστηκαν και για λίγο μαζί στην σκηνή μαζί… και αυτό ήταν. Δεν ξέρω τι περίμενε ο κόσμος, αλλά εγώ από αυτούς τους δύο περίμενα πολύ περισσότερα πράγματα.

Πιστεύω ότι εμφανής είναι πλέον από τα live του Παπακωνσταντίνου η απουσία του Χριστόφορου Κροκίδη, για μένα έναν από τους καλύτερους Έλληνες κιθαρίστες. Απουσία, όχι μόνο ως κιθαρίστα, αλλά και ως ενορχηστρωτή. Το παλικάρι που έχει τώρα στην κιθάρα, δεν λέω, είχε άψογη τεχνική, αλλά για τα τραγούδια του Παπακωνσταντίνου δεν κάνει. Στα κομμάτια που έπαιξαν οι Dickens Zoo ως support, ήταν καλός. Κομμάτια όπως το Ace of Spades - Motorhead, Stormbringer – Deep Purple τα έπαιξε αξιοπρεπέστατα. Το Child in Time – Deep Purple δεν θα το σχολιάσω… μετά τον Blackmore το χάος (η Κικίδη ως Ian Gillan πάντως δεν ήταν κακή). Αλλά στο σύνολο της συναυλίας τα παίξιμο του κάλυπτε τα άλλα όργανα και έδινε γενικότερα έναν hard rock τόνο, που νομίζω ότι δεν ταιριάζει καθόλου.

Στα αρνητικά πρέπει να σημειωθεί ο απαράδεκτος ήχος. Πιθανόν ο ηχολήπτης μετά από τόσες συναυλίες να έχει αρχίσει να χάνει την ακοή του… Όλο και το δυνάμωνε… Στο τέλος δεν ακουγόταν μουσική… σκέτη βαβούρα. Βάλε και την κιθάρα…

Τέλος θέλω να σχολιάσω τις καρέκλες. Ο χώρος για το κοινό είχε καταληφθεί από καρέκλες, κάτι που δεν συνηθίζεται σε συναυλίες του Παπακωνσταντίνου. Συνήθως υπάρχουν μερικές μόνο στο πίσω μέρος. Το πρόβλημα ήταν ότι βρίσκονταν πολύ κοντά στην σκηνή και στο σημείο που μαζεύεται νεολαία, με αποτέλεσμα να υπάρχει μια διαρκής μάχη με την προηγούμενη γενιά, που ήθελε να κάθεται και να βλέπει και τελικά καθόταν αλλά δεν έβλεπε, φώναζε και μάλωνε.

Στα θετικά συγκαταλέγονται το πολύ κέφι του Παπακωνσταντίνου με νέες ατάκες και πολύ χιούμορ, φαινόταν να το απολαμβάνει, η επανεμφάνιση του Ανδρέα Αποστόλου (που είχε να εμφανιστεί από το “Δε σηκώνει” το 1994) στα πλήκτρα, ο Βαγγέλης Πατεράκης στο μπάσο (σταθερή αξία) και φυσικά ο Γιάννης Ζουγανέλης, που απλά δεν παίζεται.

Sunday, July 1, 2007

Kostis_dds, αρχιτεκτονική είναι και η επίβλεψη...

Καθόμαστε εμείς, παιδευόμαστε, κάνουμε σχέδια, τα σβήνουμε, τα ξανακάνουμε, μαλώνουμε, τα διορθώνουμε... προμελέτη, οριστική μελέτη, μελέτη εφαρμογής, μετά να βγει η άδεια... κάποια στιγμή έχουμε καταλήξει στο συνεργείο που θα υλοποιήσει τα μεγαλεπήβολα σχέδια μας... το σχέδιο στο μάστορα... και την άλλη μέρα στο γιαπί... πάρτο να το θυμάσαι...