Πάει κι αυτός...

Ένας από τους εφευρέτες του rock and roll πέθανε χθες σε ηλικία 79 χρόνων. Το έμαθα το πρωί από την Νετ. Κρίμα... Για όσους ενδιαφέρονται για την βιογραφία και την δισκογραφία του εδώ.

Peter Nalitch - Guitar

Ε, εντάξει... αν σας άρεσε μην πάτε να το ζητήσετε και από κανένα δισκοπωλείο γιατί δεν θα το βρείτε... μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας, αρκεστείτε στο mp3 ή στο εξαιρετικό video clip.

Να 'ναι καλά ο petrucci που μας ξεστράβωσε.

These are illegal attacks, by Ian Brown

Μουσικό διάλειμμα Νο 1...

Εκλογές έχουμε αύριο και δυο παιχνίδια της εθνικής γι αυτό αξίζουμε όλοι ένα μουσικό διαλειμματάκι... Σας δίνω λοιπόν εδώ το DL link για δύο εξαιρετικά διαφορετικούς μεταξύ τους δίσκους. Ο πρώτος, ο Χειμωνανθός του Γιάννη Χαρούλη, είναι για να πάρετε μια ιδέα για την απίστευτη φωνή αυτού του παιδιού έτσι ώστε όταν θα ακούσετε ότι παίζει κάπου κοντά σας να μην το χάσετε με τίποτα...Ο δεύτερος έρχεται από την Αγγλία και από τον Patrick Wolf. Ο δίσκος λέγεται Magic Position και πραγματικά αξίζει να τον ακούσετε για πολλούς λόγους, ένας από τους οποίους είναι η συμμετοχή σε ένα κομμάτι της Marianne Faithfull... Καλή Ακρόαση...

Patrick Wolf - The Magic Position





Download CD Here

Γιάννης Χαρούλης - Χειμωνανθός





Download CD Here

Mies van der Rohe

Αυτός που το έφτιαξε πρέπει να είχε τρελά κέφια...

Jam And Spoon - Right In The Night

Ψάχνοντας με τις ώρες (όπως συνήθως συμβαίνει αν μπλέξεις με το You Tube) βρήκα το παρακάτω τραγουδάκι, το οποίο έψαχνα καιρό. Αν θυμάστε, έπαιζε σε παλιά διαφήμιση του Campari.

Ο "Πυρήνας" του Σαββόπουλου

«Ο Πυρήνας» του Διονύση Σαββόπουλου αποτελεί μια πολύ ιδιαίτερη παράσταση με την οποία ο τραγουδοποιός γιόρτασε τα 40 χρόνια του στη δισκογραφία (από το 1966 που κυκλοφόρησε το «Φορτηγό»). Μαζί με δύο μουσικούς, δύο προσωπικότητες του μουσικού αυτοσχεδιασμού, τον Σταύρο Λάντσια και τον Γιώτη Κιουρτσόγλου, παρουσίασε μία παράσταση που σαν κορμό είχε τα λιγότερο γνωστά τραγούδια του, αυτά που αποτέλεσαν το σάουντρακ της ζωής πολλών ‘πυρήνων’ μέσα στο ακροατήριό του όλα αυτά τα χρόνια. Των ακροατών δηλαδή που, ασχέτως ηλικίας, αγάπησαν και ταυτίστηκαν με τα πιο δύσκολα, τα λιγότερο ψυχαγωγικά τραγούδια του.

Η παράσταση «Πυρήνας» που παρουσιάστηκε στο Gazarte στο Γκάζι από τον Οκτώβριο έως τον Δεκέμβριο του 2006, ηχογραφήθηκε και μαγνητοσκοπήθηκε στις 10 και 12 Νοεμβρίου και κυκλοφορεί τώρα από τη ΛΥΡΑ σε CD μαζί με DVD.

Πρόκειται για μια παράσταση που δεν αποτελεί ένα συνηθισμένο best of, μια αναδρομή στα «σουξέ» του Σαββόπουλου, όπως ο ίδιος αναφέρει. Ακούγονται λιγότερα γνωστά τραγούδια, με την συνοδεία 2 ½ οργάνων (Λάντσιας, Κιουρτσόγλου… άντε και μισό ο Σαββόπουλος). Η ενορχήστρωση και η δεξιοτεχνία των δύο μουσικών δίνει στα τραγούδια του Σαββόπουλου έναν Jazz χαρακτήρα, ενώ γενικότερα η παράσταση αποτελεί μια ενδιαφέρουσα και ιδιαίτερη μουσική πρόταση.

Εκτός από τα δικά του τραγούδια, μεταξύ των οποίων τα: «Το τσακάλι», «Τα πουλιά της δυστυχίας», «Θεία Μάνου», «Κωλοέλληνες», «Η Δημοσθένους λέξις», «Η Ζωζώ», «Άγγελος εξάγγελος», «Το φως στις 10 π.μ.», «Η παράγκα», «Χέρια μου αδειανά», «Εμείς του ’60», κ.ά., ο Διονύσης Σαββόπουλος ερμηνεύει Μάνο Χατζιδάκι («Καλοτάξιδα πουλιά», «Ήρθε βοριάς ήρθε νοτιάς» και «Νανούρισμα») αλλά και το «Φεύγω» του Ορφέα Περίδη.

Το συστήνω ανεπιφύλακτα!

*ωραίο εξώφυλλο... με αναφορές σε παλιότερο δίσκο... για όσους γνωρίζουν

Ροκοπανήγυρις

Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Γιάννης Ζουγανέλης, Θεσσαλονίκη 03-07-2007

Πήγα χτες στην «Ροκοπανήγυρη»... Έχω να πω ότι δεν ήταν μια καλή συναυλία. Τουλάχιστον για κάποιον που δεν πήγαινε πρώτη φορά σε συναυλία. Να ενημερώσω ότι είμαι ένας απλός θεατής που έχω παρακολουθήσει πολλές συναυλίες (ανάμεσα σε αυτές, αρκετές του Β. Παπακωνσταντίνου).

Σημειώνω ότι ως support αλλά και ως μέλη της μπάντας του Παπακωνσταντίνου έπαιζαν οι Dickens Zoo, ενώ συμμετείχε και η Τάνια Κικίδη (Τελεία και παύλα, αυτή κι αν είναι κ…..α!)

Η συναυλία μου έδωσε γενικότερα την εντύπωση της «αρπαχτής»… γρήγορο αποτέλεσμα με λίγο κόπο. Τι θέλω να πω; Ο Παπακωνσταντίνου μονοπώλησε σχεδόν το πρόγραμμα με λίγα καινούργια τραγούδια και κλασσικό, αλλά ωραίο ποτ πουρί παλιών τραγουδιών, το οποίο θα ήταν πολύ καλό για μια προσωπική συναυλία, ο Ζουγανέλης βγήκε στα μισά με το πρόγραμμα των χειμερινών «Μπουμπουκιών» (εμφανιζόταν με τον Λ. Μαχαιρίτσα, την Τ. Τσανακλίδου και τον Σ. Μπουλά, πολύ καλό), εμφανίστηκαν και για λίγο μαζί στην σκηνή μαζί… και αυτό ήταν. Δεν ξέρω τι περίμενε ο κόσμος, αλλά εγώ από αυτούς τους δύο περίμενα πολύ περισσότερα πράγματα.

Πιστεύω ότι εμφανής είναι πλέον από τα live του Παπακωνσταντίνου η απουσία του Χριστόφορου Κροκίδη, για μένα έναν από τους καλύτερους Έλληνες κιθαρίστες. Απουσία, όχι μόνο ως κιθαρίστα, αλλά και ως ενορχηστρωτή. Το παλικάρι που έχει τώρα στην κιθάρα, δεν λέω, είχε άψογη τεχνική, αλλά για τα τραγούδια του Παπακωνσταντίνου δεν κάνει. Στα κομμάτια που έπαιξαν οι Dickens Zoo ως support, ήταν καλός. Κομμάτια όπως το Ace of Spades - Motorhead, Stormbringer – Deep Purple τα έπαιξε αξιοπρεπέστατα. Το Child in Time – Deep Purple δεν θα το σχολιάσω… μετά τον Blackmore το χάος (η Κικίδη ως Ian Gillan πάντως δεν ήταν κακή). Αλλά στο σύνολο της συναυλίας τα παίξιμο του κάλυπτε τα άλλα όργανα και έδινε γενικότερα έναν hard rock τόνο, που νομίζω ότι δεν ταιριάζει καθόλου.

Στα αρνητικά πρέπει να σημειωθεί ο απαράδεκτος ήχος. Πιθανόν ο ηχολήπτης μετά από τόσες συναυλίες να έχει αρχίσει να χάνει την ακοή του… Όλο και το δυνάμωνε… Στο τέλος δεν ακουγόταν μουσική… σκέτη βαβούρα. Βάλε και την κιθάρα…

Τέλος θέλω να σχολιάσω τις καρέκλες. Ο χώρος για το κοινό είχε καταληφθεί από καρέκλες, κάτι που δεν συνηθίζεται σε συναυλίες του Παπακωνσταντίνου. Συνήθως υπάρχουν μερικές μόνο στο πίσω μέρος. Το πρόβλημα ήταν ότι βρίσκονταν πολύ κοντά στην σκηνή και στο σημείο που μαζεύεται νεολαία, με αποτέλεσμα να υπάρχει μια διαρκής μάχη με την προηγούμενη γενιά, που ήθελε να κάθεται και να βλέπει και τελικά καθόταν αλλά δεν έβλεπε, φώναζε και μάλωνε.

Στα θετικά συγκαταλέγονται το πολύ κέφι του Παπακωνσταντίνου με νέες ατάκες και πολύ χιούμορ, φαινόταν να το απολαμβάνει, η επανεμφάνιση του Ανδρέα Αποστόλου (που είχε να εμφανιστεί από το “Δε σηκώνει” το 1994) στα πλήκτρα, ο Βαγγέλης Πατεράκης στο μπάσο (σταθερή αξία) και φυσικά ο Γιάννης Ζουγανέλης, που απλά δεν παίζεται.