ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΜΑΘΗΤΩΝ-ΦΟΙΤΗΤΩΝ-ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟ ΚΑΤΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ(ΑΜΦ. ΜΑΧ)

-ευθύνη για το παρόν βαραίνει μόνο τον γράφοντα και όχι το σύνολο της ομάδας του παρόντος ιστολογίου. Καντε κλικ πάνω στην εικόνα για την αρχική ανάλυση.

Τσουμί x Κουρεμένος 1-0

Προεκλογικό «δώρο» στο Μουσείο της Ακρόπολης, που λέγεται ότι θα εγκαινιαστεί τη Δευτέρα από τον πρωθυπουργό, είναι όπως φαίνεται το γκρέμισμα των δύο πολυκατοικιών που του κρύβουν τη θέα προς τα μνημεία του Ιερού Βράχου.Η πρόσοψη του κτιρίου Κουρεμένου στην οδό Διον. ΑρεοπαγίτουΣύμφωνα με πληροφορίες μας, ο Γιώργος Βουλγαράκης υπέγραψε την προηγούμενη Πέμπτη την απόφαση αποχαρακτηρισμού των δύο διατηρητέων πολυκατοικιών (Διον. Αρεοπαγίτου 17 και 19) ανοίγοντας τον δρόμο προς την κατεδάφισή τους.[...]
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 07/09/2007

Πρώτα φαγητό και μετά ένα καφεδάκι...

Χρόνο για νέες αναρτήσεις με αρχιτεκτονικά και μη νέα από το Μιλάνο δεν έχουμε (επειδή κάνουμε βόλτες εκτός Μιλάνου και επειδή έχουμε και μια σχολή για να ασχολούμαστε). Αλλά για δύο φωτογραφίες από ταμπέλες καταστημάτων μπορούμε να κάνουμε μια εξαίρεση. Τα σχόλια δικά σας.

PoliMi Vs Α.Π.Θ.

Allora… έχω πολύ καιρό να γράψω στο blog, κυρίως γιατί όλο αυτό τον καιρό με απασχολούσαν διάφορα, όπως για παράδειγμα ότι πήρα πτυχίο και ήρθε αυτό το «ΚΑΙ» που έλεγε και ο panao και δεν είχα καθόλου όρεξη να αναδημοσιεύω ότι θεωρώ ενδιαφέρον ή να περιγράφω τις εμπειρίες μου.

Αυτό το «και» λοιπόν είναι και για μένα μεταπτυχιακές σπουδές στο Μιλάνο. Politecnico di Milano παρακαλώ, δηλαδή το ένα από τα δύο πολυτεχνεία της Ιταλίας, μιας χώρας ιδιαίτερα ανεπτυγμένης στον αρχιτεκτονικό και όχι μόνο σχεδιασμό. Από τις πρώτες μέρες επαφής μου (μας) με το πανεπιστήμιο (εγγραφή, γραμματεία…) άρχισαν οι υποψίες ότι το Politecnico δεν είναι αυτό που το site του σε κάνει να φαντάζεσαι. Πλήρως οργανωμένο, καμιά σχέση με τα δικά μας τα μπ*&%$&€α, ένας χώρος όπου πραγματικά αξίζει τα λεφτά του και τον κόπο κλπ.
Τα γεγονότα που έφθειραν αυτήν την εικόνα ήταν τα εξής: αρχικά δεν δούλευε το site για τις εγγραφές, οι οποίες μπορούσαν να γίνουν και μέσω internet (στην Θεσσαλονίκη τέτοια πράγματα, ούτε για πλάκα!), πράγμα που μας διευκόλυνε γιατί θα μπορούσαμε να την κάνουμε από Ελλάδα και πηγαίνοντας στην Ιταλία να μπορέσουμε να ψάξουμε με την ησυχία μας σπίτι… τελικά δεν έφταιγε το site αλλά το γεγονός ότι μετατέθηκε η ημερομηνία έναρξης των εγγραφών. Όπως και η ημερομηνία λήξης απ’ ότι φαίνεται…
Δεύτερον μας φόρτωσαν 3 επιπλέον μαθήματα από τα προηγούμενα έτη των σπουδών (από τα 3 έτη του bachelor… εμείς κάνουμε τα 2 τελευταία, δηλαδή το master του συγκεκριμένου προγράμματος) και βάζοντας μας να πληρώσουμε επιπλέον χρήματα επειδή θα δηλώναμε περισσότερα μαθήματα μέσα στο έτος, τα οποία αυτοί μας φόρτωσαν…
Τρίτον το ότι έχασαν όσα χαρτιά τους είχαμε στείλει από Ελλάδα (πτυχία μεταφρασμένα και επικυρωμένα= λεφτά και γραφειοκρατία) με σκοπό να τα έχουν πιο πριν και να κάνουμε την εγγραφή μέσω internet που λέγαμε… Τώρα αυτά πρέπει να τα ξαναμαζέψουμε, αν και ίσως γλυτώσουμε κάποιες διαδικασίες λόγω Ελληνο-ιταλικής γραφειοκρατίας!
Τέταρτον, παλαιότεροι φοιτητές από την πρώτη στιγμή, όταν τους ρωτούσαμε για το πολυτεχνείο, μάς λεγαν ότι έχουν μοιρασμένες εντυπώσεις.
Η αφορμή για αυτό το post δόθηκε σήμερα, που παρακολουθήσαμε το πρώτο μάθημα (το οποίο έπρεπε να είχε γίνει χτες, αλλά τελευταία στιγμή άλλαξε η ημερομηνία…). Με λίγα λόγια έχω να πω το εξής: Κοιτάξτε εκεί στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων της Πολυτεχνικής σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου να συμμαζευτείτε λίγο, να διώξετε τους σαπιόΕΑΑΚίτες που έχουν σαπίσει με την σαπίλα τους την σχολή και δεν αφήνουν τίποτα να αλλάξει και να οργανωθείτε γιατί είμαστε πολύ μπροστά από αυτούς εδώ σε γνώσεις που παρέχουμε.
Έχουν κτίρια άψογα, πεντακάθαρα, τοίχους χωρίς αφίσες, με τουαλέτες τσίλικες, με αίθουσες με μικρόφωνα, προτζέκτορες και ένα πάνελ στην έδρα του καθηγητή για να συνδέσει αμέσως το laptop του, να σβήνει τα φώτα και να κλείνει τις κουρτίνες και είναι στο τέταρτο έτος της σχολής τους και δεν ξέρουν ακόμα τον Mies van der Rohe και ότι υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο προοπτικό και στο αξονομετρικό σχέδιο.
Ίσως γίνομαι υπερβολικός αλλά το γεγονός είναι ότι το ελληνικό πανεπιστήμιο ίσως δεν είναι τόσο πίσω όσο νομίζουμε και ακούμε. Είναι πραγματικά κρίμα κι άδικο…

Υ.Γ. Γενικότερα είμαστε μπροστά τους, όπως φαίνεται, σε κάποιους τομείς όπως το φαγητό αλλά αυτό είναι θέμα για άλλο post.
Υ.Γ.2 Στην Ιταλία η μία στις 5 λέξεις είναι «allora…». Ciao

Η ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

Όσοι είστε αρχιτέκτονες (και ολίγο κουλτουριάρηδες όπως ο υποφαινόμενος) θα παραδεχθείτε την άμεση σχέση της αρχιτεκτονικής με τις λέξεις.

ΓΙΑΤΙ;;;;

Μα είναι εργαλείο επικοινωνίας και έκφρασης, όπως είναι το σχέδιο και η μακέτα. Θαυμάζω τον Alvar Aalto που δεν χρειαζόταν να «μιλήσει» την ιδέα του διότι τα σχέδια του ήταν τόσο αναλυτικά που δεν χρειαζόταν να ανοίξει το στόμα του. Εμένα με λούζει κρύος ιδρώτας, κάθε φορά που παρουσιάζω την δουλειά μου. Στην πρώτη ερώτηση η αυτοπεποίθηση του σχεδιαστηρίου μεταμορφώνεται σε «υπέρμετρη αισιοδοξία» στα μάτια του καθηγητή.

Από την άλλη πίσω από κάθε αρχιτεκτόνημα ( και όχι απλό κτίσμα βεβαίως, βεβαίως…), σύμφωνα με τους καθηγητές μας, κρύβεται μια «κεντρική ιδέα», μια «ολότητα», που μπορεί να είναι μια «έννοια», μια «λέξη». Μιας και αυτές οι ουτοπίες, οι έννοιες εκφράζονται με μία λέξη και προσδιορίζονται με πολλές… ΜΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ…

Αφού η αρχιτεκτονική επιδιώκει, πρωτίστως, την «κατασκευή βάσει αρχών» ώστε να είναι η «αρχή των κτισμάτων» είναι φανερό πως εκφράζεται με μια «σοφή» λέξη, που προσδιορίζεται με την κοσμοθεωρία του αρχιτέκτονα, την «προσωπικότητα» του τόπου… και γίνεται ΧΡΗΜΑ (χρήσιμο πράγμα στα αρχαία)… ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ αυτών που δίνει ο πελάτης… Των χρημάτων του (περιουσία). Να μη ξεχνιόμαστε με όλα αυτά τα μεγαλεπήβολα.

Έτσι μιλάμε για την «ποιητική του χώρου», τον «αρχιτέκτονα- ποιητή» του Αρη Κωνσταντινίδη και τον «λόγο»…που πρέπει να έχει λόγο η ύπαρξη του… Ένα εργαλείο σχηματο- ποίησης, διά- κρισης, από- τύπωσης και ΕΝ- ΤΕΛΕΙ (άντε μας κούρασες!!!) ερμηνείας του κόσμου.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ= ΕΚΦΡΑΣΗ +ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ

Βλέπετε… ασχολούμαστε ακόμη και με την ετυμολογία… την «αρχιτεκτονική της λέξης». Όπως στην λέξη (α)διέξοδο η παρένθεση γίνεται μια ασυνέχεια για να εκφράσει μια διττή κατάσταση, ώστε η προσοχή μας να συγκεντρωθεί στο στοιχείο που την προκαλεί… το όριο φυσικά. Από την άλλη η Αλήθεια ( α στερητικό – λήθω, λανθάνω) που η παύλα παίρνει την θέση της συνέχειας για να φτιάξει από κάτι πεπερασμένο και εσφαλμένο, το ΑΦΤΑΣΤΟ… την απόλυτη συμφωνία με την πραγματικότητα.

Ποιο το συμπέρασμα;;;;

Για να γίνεις αρχιτέκτονας πρέπει να ξέρεις καλό συντακτικό και γραμμάτική…αλλιώς θα χρειαστείς μερικά επιπλέον χρονάκια να τα μάθεις στην σχολή.

Για να γίνεις αρχιτέκτονας πρέπει να γίνεις ποιητής… ή τουλαχιστον να αλληγορείς (μήπως είναι η τέχνη μας αλλήθωρη; :)

Για να γίνεις αρχιτέκτονας πρέπει να λες ένα και να εννοείς χίλια…. Καλοοοοοο!

Μα δεν μου λέτε την λέξη Κιβδηλοποιός ( κίβδηλο +ποιώ) την έχετε ακουστά; Γιατί μου θυμίζει τώρα πια την λέξη αρχιτέκτονας (αρχή + τέκτών); Και για προσέχτε πόσο κοντά είναι η λέξη τέκτονας (οικοδόμος) με την λέξη τεκταίνομαι (σχεδιάζω δόλια)… γιατί η «απόλυτη ελευθερία» που έχουμε στην σκέψη μας… ελλοχεύει (τι ωραία λέξη… σαν φίδι που σούρνεται)… τον κίνδυνο της συνωνυμία του αρχιτέκτονα με τον αεριτζή; Με τον κομπογιαννίτη;

Και δεν φταίνε οι λέξεις, ούτε κάποιος άλλος τρόπος έκφρασης… απλά εργαλεία είναι… τίποτα παραπάνω. Είναι καθαρές μέχρι που τις ξεπλένουμε με το μυαλό μας, τις στίβουμε με το στόμα μας και τις απλώνουμε… Ακάθαρτες πια.

Σάπιο κατεστημένο- διεφθαρμένες σκέψεις

λέξεις – αρχιτεκτονική

σήμερα η ζώη μας παρουσιάζεται συχνά ενδιάμεσα αυτών των δι- πόλων… σε βαθμό να είναι αλληλένδετοι… αλλά όμως η αδιαφορία για τις λέξεις και τα άλλα παιχνιδάκια μας γεννά την… τεχνοκρατία (αυτή ακούγεται σαν το Μπαμπούλα).

ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ- ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΙΑ

Η πλάκα είναι ότι έχουμε και ‘ετοιμη την δικαιολογία (δίκαιο- λογώ). Το αρχιτεκτόνημα ( βεβαίως, βεβαίως..) δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα «πείραμα»… Τι «δίκαιη» λέξη για εμάς… εν- τέλει ( να μην σας κουράζω άλλο) είμμαστε ολίγο λαοπλάνοι (λαός- πλάνη) σαν τον Ανδρέα…

ΤΟΝ ΠΑΠΑ- ΑΝΔΡΕΟΥ

Υ.Γ. το «κατοικείν» εστί παπαρολογείν;;;;

Υ.Γ.2 Με συγχωρείτε…. Αυθαδίασα λίγο!

Παραλία Θεσσαλονίκης

Γεια! μέσα στα ενδιαφέροντα μου είναι και η φωτογραφία. Ορίστε μερικές από την συλλογή μου….

Δεν έχω τίποτα το ιδιαίτερο να πω για αυτές…

Αν σας ενδιαφέρει η φωτογραφία κοιτάξτε για το Magnum agence και το agence VU.

Ελπίζω να τις απολαύσατε! Και καλό δρόμο να έχετε.

Ζουν ανάμεσα μας

Το ξέρω ότι αυτή η ανάρτηση είναι παντελώς άσχετη με το όλο κλίμα του ιστολόγου. Το ξέρω ότι αν δείτε και την ώρα που έγινε η ανάρτηση θα καταλάβετε ότι είναι και εντελώς ασύμβατη με την ώρα, αλλά ως γνωστόν: ότι θυμάμαι, χαίρομαι!

Λοιπόν, ξέρετε τι μου τη δίνει; Οι «σουπερ» γιαγιάδες! Είναι δίποδο, συναντάται στην ευρύτερη περιοχή της Ξεσσαλονίκης και συχνάζει στα λεωφορεία του ΟΑΣΘ. (Δεν είναι απίθανο όμως να την συναντήσετε και σε ουρά υπεραγοράς, ΙΚΑ καθώς και σε δημόσιες υπηρεσίες.) Είναι, λοιπόν, εκείνη η απίστευτη γηραιά κυρία η οποία περιμένει καρτερικά το 23. Με απίστευτη στωικότητα αναμένει τον όσιο οδηγό και το ευλογημένο όχημα του. Συχνά γκρινιάζει στην διπλανή κυρία (που δεν την ενδιαφέρει, φυσικά) για την φλεβίτιδα ή τα αρθριτικά της. Η εκπληκτική ικανότητα της είναι η είναι η εξής: με το που εμφανίζεται το λεωφορείο στην γωνία μεταμορφώνεται σε ευλύγιστη και παντοδύναμη «σουπερ» γιαγιά! Σαν άλλη Μάνα Ρέιβερ σπρώχνει, σκουντάει, τσαλαπατάει όποιον βρεθεί στο διάβα της, έως ότου επιτύχει τον στόχο της! Μια θέση στο λεωφορείο! Οι αγκωνιές είναι το δυνατό της σημείο. Μόλις στρογγυλοκαθίσει στο τρόπαιο - θρόνο της, επανέρχεται στην αρχική της μορφή και μοιάζει και πάλι με καλοκάγαθη γιαγιούλα. Αμέσως μετά θα σου πει επιτακτικά – Γιατί δεν μπορώ να σηκώνομαι, κοριτσάκι μου -να φέρεις τις δεκάκιλες σακούλες με τα ψώνια της πιο κοντά, για να τις βλέπει μήπως και τις μαγαρίσει κανένας. Τα πλευρά μου το ξέρουν πόσο μπορεί να σηκωθεί. Όταν δε, τελειώσει το όλο γεγονός, επιστρέφει στην αγαπημένη της ασχολία και συνεχίζει την γρίνια: για τους οδηγούς που τρέχουν, τα φασολάκια στη λαϊκή, το κλιματιστικό που είναι κλειστό, την νέα γενιά που ντύνονται σαν σατανάδες και άλλα. Μην νομίζετε όμως, πρέπει να προσέχετε, γιατί δεν είναι μόνο μια, είναι πολλές, πάρα πολλές και ζουν ανάμεσα μας!

(Να με συγχωρέσουν οι γηραιότεροι, για το θράσος τον νιάτων μου, αλλά την έχω πατήσει πολλές φορές και αν δεν τα έλεγα κάπου, θα έσκαγα!)

London Festival of Architecture

Our secret combination (ελαφρώς ακατάλληλο)

Πρόλαβαν και το 'βγαλαν κιόλας...!

Τί κάνουμε με τα κτίρια που... "δε μας αρέσουν"?

Το παρόν αποτελεί φοιτητική εργασία (Frank Morel, Martijn de Geus, Wessel Loevendie, Rob Wesselink / Faculty of Architecture, Delft University of Technology) η οποία αφορά στον ανασχεδιασμό και στην επέκταση ενός κτιρίου της δεκαετίας του '60 στο Rotterdam. Δεν είναι κακή ιδέα ν' αρχίσουμε να σκεφτόμαστε τί θα κάνουμε με τα κτίρια που πολύ θα θέλαμε να μην υπήρχαν αλλά δυστυχώς κανείς δεν τα γκρεμίζει...

CaixaForum Madrid by Herzog & de Meuron

Πηγή: Duccio Malagamba

Μόνο στην Θεσσαλονίκη!

Τη φωτογραφία την πήρα λίγο πιο κάτω από το σπίτι μου...
Νομίζω οτι "φωτογραφίζει" τον ένοχο!

Μέρα περιβάλλοντος

Σήμερα, 5 Ιουνίου, είναι η παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος. Θα ήθελα να εκφράσω την άποψη μου πάνω στο θέμα της κατάστασης γύρω από το περιβάλλον, αλλά δεν έχω χρόνο αυτές τις μέρες.

Αντ' αυτού, αναδημοσιεύω το ακόλουθο κείμενο του Νίκου Δήμου:

Η ημέρα των «οικοχόνδριων»

Πέμπτη 5 Ιουνίου 2008

Όπως οι υποχόνδριοι συλλέγουν χύμα πληροφορίες γύρω από ασθένειες και φαντασιώνουν αρρώστιες, έτσι και οι «οικοχόνδριοι» καταπίνουν αμάσητο ό,τι ακούσουν για το περιβάλλον και θρηνούν για τις υπαρκτές αλλά και ανύπαρκτες καταστροφές του. Νομίζουν πως ξέρουν τα πάντα και έχουν ήδη καταλήξει για θέματα τα οποία οι ειδικοί ακόμα θεωρούν αμφιλεγόμενα – όπως η υπερθέρμανση του πλανήτη και η αποψίλωση των δασών.

Εντωμεταξύ οι ίδιοι αυτοί, στην προσωπική τους ζωή, δεν κάνουν τίποτα για να περιορίσουν την ρύπανση ή την παραμόρφωση. Χτίζουν αυθαίρετα, δεν ανακυκλώνουν, πετάνε σκουπίδια παντού, οδηγούν ενεργοβόρα αυτοκίνητα και δεν σβήνουν ούτε μία λάμπα.

Το θέμα του περιβάλλοντος είναι πολύ σοβαρό για να το χειρίζεται ο κάθε τηλεμαϊντανός. Ας το αφήσουμε στους ειδικούς. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε εμείς, είναι να μην προσθέτουμε ασκήμια και ρύπους."

www.ndimou.gr

Paul Louis, Νίκαια 1930-1950

Κάντε click για μεγέθυνση...

Πάει κι αυτός...

Ένας από τους εφευρέτες του rock and roll πέθανε χθες σε ηλικία 79 χρόνων. Το έμαθα το πρωί από την Νετ. Κρίμα... Για όσους ενδιαφέρονται για την βιογραφία και την δισκογραφία του εδώ.

Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης 2008

Κατεβάστε το πρόγραμμα εκδηλώσεων από την επίσημη ιστοσελίδα της 'Εκθεσης

Όχι και έργο του Foster!

Έβλεπα προ λίγων ημερών ένα ντοκιμαντέρ για την γέφυρα στο Millau της Γαλλίας. Πρόκειται για την ψηλότερη γέφυρα του κόσμου, με ύψος 343 μέτρα, (23 περισσότερα από τον πύργο του Eiffel).

Δεν θα αναφερθώ στα, ομολογουμένως, πολύ εντυπωσιακά στατιστικά στοιχεία της γέφυρας. Λίγο πολύ όλοι την έχουμε ακουστά και ξέρουμε περί τίνος πρόκειται, αλλά στο γεγονός ότι και στο ντοκιμαντέρ αλλά και σε μια γρήγορη αναζήτηση στο διαδίκτυο, η γέφυρα παρουσιάζεται ως έργο του διάσημου Βρετανού αρχιτέκτονα Norman Foster.

Σε αυτό το σημείο έρχεται η ένσταση μου.

Στην αρχή της εκπομπής, κατά την παρουσίαση του θέματος, ο Norman Foster μέσα από σκίτσα έδειχνε το σχήμα των κολονών της γέφυρας και εξηγούσε ότι ήθελε ένα αποτέλεσμα ανάλαφρο, ραδινές αναλογίες και γενικότερα έναν τρόπο να μην δείχνει η γέφυρα το βάρος της. Μέχρι εδώ συμφωνούμε. Αυτό είναι ένα μέρος της δουλειάς του αρχιτέκτονα. Παρεμπιπτόντως για να πετύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα, ο Foster κατήργησε μία από τις κολόνες. Επίσης είμαι σίγουρος ότι δεν έκανε κάτι περισσότερο από αυτό το σκίτσο, ή κάποιες διορθώσεις πάνω στα σχέδια που του έδειξαν οι «συνεργάτες» του.

Στην συνέχεια παρουσιάστηκε βήμα βήμα η κατασκευή της γέφυρας, με όλα τα τεχνικά ζητήματα που είτε είχαν προβλεφθεί, είτε ανέκυπταν στην πορεία. Αυτά αφορούσαν την ακρίβεια στην κατασκευή κάθε κολόνας, πάνω στις οποίες θα πατήσει το οδόστρωμα (με το εκπληκτικό αποτέλεσμα της απόκλισης 2 εκατοστών σε μήκος 2460 μέτρων!!!), τον μηχανισμό με τον οποίο το μεταλλικής κατασκευής οδόστρωμα, συρταρωτά τοποθετήθηκε πάνω στις κολώνες αφού κατασκευάστηκε στο έδαφος, την αντιμετώπιση των καιρικών στοιχείων και ιδιαιτέρως του ανέμου και ένα πλήθος μερικών ακόμα, που με έκαναν στο τέλος να εντυπωσιαστώ και να νιώθω πολύ «μικρός», όταν μάλιστα οι περισσότεροι άνθρωποι στους οποίους οφείλεται η ύπαρξη της γέφυρας δεν είναι και πολύ μεγαλύτεροι μου.

Οι άνθρωποι αυτοί κατανάλωσαν τόνους φαιάς ουσίας για κάνουν τη γέφυρα να σταθεί, έμειναν ξάγρυπνοι από το άγχος τους για το αν ο καινοτόμος μηχανισμός που πρότειναν θα λειτουργήσει ως το τέλος και έδειξαν τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος όταν θέλει.

Και έρχεται πάλι στο τέλος ο Norman Foster και λέει ότι «πετύχαμε». «Η γέφυρα δίνει την εντύπωση ότι ίπταται» και άλλες τέτοιες αηδίες.

Η γέφυρα όμως δεν θα ήταν εκεί να «ίπταται» αν δεν ήταν όλοι αυτοί οι χαρισματικοί άνθρωποι. Όλοι χρειάζονται, ο καθένας στον τομέα του. Αλλά να αποδίδουμε «τα του καίσαρως, τω καίσαρι»… Και μια γέφυρα δεν είναι σε καμία περίπτωση δουλειά αρχιτέκτονα. Είναι δουλειά των υπολοίπων που συμπληρώνει με το σχέδιο του ένας αρχιτέκτονας.

Πληροφορίες για την γέφυρα: www.leviaducdemillau.com

Mathias Klotz - Megaron Plus στις 27.05

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Τρίτη 27 Μαΐου 2008

Ώρα έναρξης 7 μ.μ.

Η διάλεξη θα γίνει στα αγγλικά με ταυτόχρονη μετάφραση στα ελληνικά

Είσοδος ελεύθερη με δελτία προτεραιότητας

Η διανομή των δελτίων αρχίζει στις 6 μ.μ.

Σε περίπτωση μεγάλης προσέλευσης αρχίζει μισή ώρα νωρίτερα

Τιμώντας την παγκόσμια αρχιτεκτονική, το Megaron Plus, στο πλαίσιο των διαλέξεων που οργανώνει, παρουσιάζει τον διεθνούς φήμης αρχιτέκτονα Ματίας Κλοτζ (Mathias Klotz), βραβευμένο με το αναγνωρισμένου κύρους ιταλικό βραβείο Borromini για αρχιτέκτονες κάτω των 40 ετών, το 2001.

Στη διάλεξη που θα δώσει ο Ματίας Κλοτζ, ο οποίος σήμερα σχεδιάζει κτίρια «από τη Χιλή ως την Κίνα», θα παρουσιάσει το πρόσφατο έργο του. Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στις 27 Μαΐου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Τον Χιλιανό αρχιτέκτονα θα προλογίσει ο Έλληνας αρχιτέκτονας Μέμος Φιλιππίδης.

Ο Ματίας Κλοτζ γεννήθηκε στις 13 Απριλίου του 1965 στην Βίνα ντελ Μαρ της Χιλής. Αρχικά σκεφτόταν να σπουδάσει Τέχνη, ωστόσο σύντομα απέρριψε την ιδέα επειδή «η αρχιτεκτονική ήταν πιο μεθοδική». Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Καθολικό Πανεπιστήμιο της Χιλής και το 1991, την ίδια χρονιά που αποφοίτησε, άνοιξε το δικό του αρχιτεκτονικό γραφείο στο Σαντιάγο και κέρδισε τον πρώτο του αρχιτεκτονικό διαγωνισμό. Έχει διδάξει Γραφικό Σχέδιο στο Universidad Central από το 1996 έως το 1998, στο Universidad Federico Santa María στο Βαλπαραΐζο από το 1996 έως το 2000 και στο Universidad Católica της Χιλής από το 1997 έως το 1999. Από το 2001 είναι Κοσμήτορας της Αρχιτεκτονικής Σχολής του Diego Portales University στο Σαντιάγο.

Ο Ματίας Κλοτζ έχει δώσει διαλέξεις σε πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής, αλλά και στην Ισπανία, τις ΗΠΑ, την Ιταλία, τη Γερμανία, τον Καναδά και τη Σουηδία. Έργα του έχουν δημοσιευτεί στον διεθνή αρχιτεκτονικό τύπο, ενώ μονογραφίες από την αρχιτεκτονική του έχουν παρουσιάσει τα περιοδικά GG Portfolio series: Mathias Klotz, Barcelona, 1997 και 2G edition 26, Barcelona 2003.
Από τότε που κέρδισε το βραβείο Borromini το 2001, ο Ματίας Κλοτζ θεωρείται ένας από τους πιο ολοκληρωμένους νέους αρχιτέκτονες στον κόσμο. Γεννημένος και μεγαλωμένος στη Χιλή, εγγονός Γερμανών μεταναστών, ο Κλοτζ παρουσιάζει πάντα μοναδικά κτίρια, είτε δουλεύει στην πατρίδα του είτε στο εξωτερικό. Βυθίζεται στα υλικά, τις τεχνικές και τις παραδόσεις της πατρίδας του, αλλά εμπνέεται και από το έργο Ευρωπαίων μοντερνιστών, όπως ο Marcel Breuer. Και, το σημαντικότερο, λαμβάνει πάντα υπόψη την ανθρώπινη εμπειρία.

Οι κατοικίες του Ματίας Κλοτζ στη Χιλή, οι οποίες βρίσκονται συχνά σε απομονωμένα τοπία, είναι 100% μοντέρνες. Κατασκευασμένες από ασβεστωμένο ή ακατέργαστο ξύλο παρά από πέτρα ή μπετόν, αυτές οι οικίες αναδεικνύουν τα τοπικά υλικά ενώ κατασκευαστικά μιμούνται κάτι από το έργο των αρχιτεκτονικών προγόνων του Κλοτζ. Τα μοναδικά κτίρια του Χιλιανού παίζουν καλλιτεχνικά με την κλίμακα, το χρώμα και την ημιδιαύγεια, συμπεριλαμβανομένου και του δημοτικού σχολείου της Αλταμίρα, χάρη στο οποίο κέρδισε την προσοχή της διεθνούς αρχιτεκτονικής κοινότητας στο ξεκίνημα του νέου αιώνα. Ο αρχιτέκτονας έχει επίσης σχεδιάσει τη Σχολή Δημόσιας Υγείας της Χιλής, και πολλές κατοικίες και άλλα δημόσια κτίρια στη χώρα του αλλά και στην Ιταλία, την Ουρουγουάη και την Αργεντινή κ.α.

Από την αρχή της καριέρας του, ωστόσο, ο Ματίας Κλοτζ έστρεψε το ενδιαφέρον του στις δεύτερες κατοικίες. «Στο ξεκίνημα, όλες σχεδόν οι δουλειές μου ήταν δεύτερες κατοικίες», θυμάται. «Στην Αμερική υπάρχει μια τεράστια ποσότητα χώρου και γι’ αυτό οι άνθρωποι ενός κοινωνικού επιπέδου έχουν συχνά την ευκαιρία να χτίσουν μια δεύτερη κατοικία. Γιατί μου άρεσε να σχεδιάζω τέτοια σπίτια; Επειδή απέναντί τους οι άνθρωποι είναι πιο ευέλικτοι και ανοιχτοί».

«Πιστεύω σε μια παραδοσιακή αρχιτεκτονική, δηλαδή πιστεύω σε μια αρχιτεκτονική που παίρνει στοιχεία από την παράδοση διαφορετικών πραγμάτων, από τα υλικά της τοποθεσίας. Αυτό είναι η κληρονομιά του Μοντέρνου Κινήματος: βρίσκεται ανάμεσα στον πολιτισμό και την παράδοση. Δεν υπάρχει πρωτοπορία. Και στην Αμερική το κίνημα αναπτύχθηκε περισσότερο από αλλού, επειδή υπήρχαν περισσότερες δυνατότητες να χτίσει κανείς. Σε αυτή την ήπειρο η αρχιτεκτονική είναι πολύ πιο αφομοιωμένη από αλλού», θα δηλώσει ο Ματίας Κλοτζ σε συνέντευξή του μετά τη βράβευσή το 2001.

Όσο για την ενασχόλησή του με το Πανεπιστήμιο, ο αρχιτέκτονας θεωρεί ότι «είναι βασικό να μπορώ με κάποιον τρόπο να εξισορροπώ ανάμεσα στη θεωρία που μπορεί να συζητηθεί στο πανεπιστήμιο με τους φοιτητές και στην πράξη, δηλαδή στο να δουλεύω αληθινά κτίρια. Δεν θα ήθελα να κάνω τίποτα από τα δύο αποκλειστικά, νομίζω ότι χρειάζονται και τα δύο».

Καινοτόμος, τολμηρός και αντιφατικός, ο 43χρονος Ματίας Κλοτζ έρχεται στις 27 Μαΐου στην Αθήνα για να μιλήσει στο κοινό του Megaron Plus για τον μαγικό κόσμο της αρχιτεκτονικής, όπως αυτός τον βιώνει καθημερινά μέσα από τα έργα του σε όλο τον κόσμο.

Διεύθυνση Προβολής & Επικοινωνίας Τομέας Τύπου
Ράνια Βουγιουκαλάκη, 210 7282717, rvou@megaron.gr
Πληροφορίες για το δελτίο τύπου αυτό:
Μυρτώ Βουνάτσου 210 7282709, myrto@megaron.gr

Κούλογλου Vs Ε.Ρ.Τ.

Τα παρακάτω είναι ήδη πολυδημοσιευμένα αλλά είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε για να εκφράσουμε τη διαφωνία με την απόφαση της Ε.Ρ.Τ. για το κόψιμο των εκπομπών του κου Κούλογλου.

--------

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΓΕΝΙΚΟ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ- ΕΡΤ

Kύριε Γόντικα,

Εδώ και ένα μήνα περίπου μάταια προσπαθώ να εξασφαλίσω μια επιστολή από την ΕΡΤ, ώστε να βγάλω δημοσιογραφική βίζα για την Κίνα. Μόλις χθες με ειδοποιήσατε μέσω του κ. Αναστασόπουλου ότι η διοίκηση δεν θέλει να προβάλω εκπομπή για την Κίνα. Για το ντοκιμαντέρ «Από τον Μάο στους Ολυμπιακούς Αγώνες» έχουν γίνει ήδη όλες οι προετοιμασίες (εισιτήρια, διαμονή και εταιρεία παραγωγής στο Πεκίνο), έχει συλλεχθεί αρχειακό υλικό καθώς έχουν γίνει ήδη συνεντεύξεις, όπως με την βιογράφο του Μάο. Αδυνατώ να πιστέψω ότι υπάρχουν «πολιτικοί λόγοι» για την άρνηση σας, θέλω να ελπίζω ότι πρόκειται για παρεξήγηση και σας ζητάω να με διευκολύνετε, γιατί χωρίς δημοσιογραφική βίζα η έρευνα στην Κίνα γίνεται δυσκολότερη.

Εν τω μεταξύ από διάφορες πηγές μέσα στην ΕΡΤ μαθαίνω ότι η εταιρεία δεν θα ανανεώσει την συνεργασία μαζί μου για την ερχόμενη τηλεοπτική χρονιά. Αυτό μου προκαλεί έκπληξη καθώς είναι γενικώς αποδεκτό ότι και οι δύο εκπομπές που παρουσιάζω δεν υστερούν σε ποιότητα των υπόλοιπων του σταθμού. Από οικονομικής πλευράς είναι αποδοτικές λόγω των πολλών διαφημίσεων (έφτασα να έχω φέτος 16 λεπτά διαφημιστικά σποτ μέσα σε μια ώρα), ενώ και από πλευράς θεαματικότητας (5% Μέσος όρος το Ρεπορτάζ Χωρίς Σύνορα και 4.1% η Θεματική Βραδιά, φέτος) ξεπερνούν κατά πολύ το μέσο όρο της ΕΤ-1.

Ως αιτία για τη διακοπή της συνεργασίας αναφέρεται το περιεχόμενο των εκπομπών μου και ειδικότερα το γεγονός ότι προγραμμάτισα την προβολή της έρευνας για την γενιά των 700 ευρώ και την ακρίβεια, παρότι η διοίκηση μου ζήτησε να την ματαιώσω. Επειδή σε εκπομπές όπως αυτές που παρουσιάζω ο προγραμματισμός (ταξίδια, ντοκιμαντέρ κλπ) ξεκινάει από τον Ιούνιο θα ήθελα να με ενημερώσετε το συντομότερο δυνατόν αν θα συνεχισθεί ή όχι η συνεργασία μας.

9-5-2008

Μετά τιμής,

Στέλιος Κούλογλου.

---------

ΠΡΟΣ ΤΟΝ κ ΣΤΕΛΙΟ ΚΟΥΛΟΓΛΟΥ

Κύριε Κούλογλου,

Αναφέρομαι στην από 9/5/2008 επιστολή σας, την οποία έλαβα ηλεκτρονικά και θα ήθελα να σημειώσετε τα εξής

Αναφέρεστε σε προσπάθειά σας τουλάχιστον ενός μηνός να εξασφαλίσετε επιστολή από την ΕΡΤ,προκειμένου να σας εκδοθεί δημοσιογραφική βίζα για ταξίδι στην Κίνα. Στη δική μου αντίληψη το θέμα αυτό ήρθε την 8/5/2008 όταν και απάντησα. Εάν μάλιστα το είχα πληροφορηθεί νωρίτερα, θα σας είχα καταστήσει αμέσως σαφές ότι τα σχετικά με την Κίνα προγράμματα έχουν προ πολλού αποφασισθεί κι εγκριθεί.

Περαιτέρω, σας γνωρίζω ότι η ΕΡΤ εδώ και πολλούς μήνες έχει εισέλθει σε διαδικασία συνεννόησης με την CCTV για την ανταλλαγή προγραμμάτων καθώς και έχει προγραμματίσει την παραγωγή πολλών άλλων προγραμμάτων σχετικών με την Κίνα. Άρα, σε σχέση με το προαναφερόμενο θέμα έχουμε καλύψει τις προγραμματικές μας ανάγκες και η από μέρους σας μη έγκαιρη ενημέρωση καθιστά την ένταξη και της δική σας σχετικής εκπομπής αδύνατη.

Ως προς την ανανέωση της συνεργασίας μας, ήδη ο Πρόεδρος της ΕΡΤ Α.Ε. κ. Χρήστος Παναγόπουλος στην συνάντηση που είχαμε οι τρεις μας την 12 Μαΐου 2008 σας ενημέρωσα ότι η ΕΡΤ δεν προτίθεται vα εντάξει εκ νέου στο πρόγραμμά της τις εκπομπές «Θεματική βραδιά» και «Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα», καθώς η Διοίκηση της Εταιρείας θεωρεί ότι οι ανωτέρω εκπομπές έχουν ολοκληρώσει τον κύκλο τους.

Με τιμή

Ο Γενικός Διευθυντής Τηλεόρασης
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΟΝΤΙΚΑΣ

----------

Τρίτη, 13 Μαΐου 2008 12:17:00 μμ

ΕΡΤ Α.Ε.: Δελτίο Τύπου

Έπειτα από συνάντηση του Προέδρου και Διευθύνοντος Συμβούλου της ΕΡΤ κ. Χρήστου Παναγόπουλου και του Γενικού Διευθυντή Τηλεόρασης, κ. Δημητρίου Γόντικα με τον δημοσιογράφο κ. Στέλιο Κούλογλου, ανακοινώθηκε στον κ. Κούλογλου ότι δεν θα συνεχιστούν στην επόμενη τηλεοπτική σεζόν οι εκπομπές «Θεματική Βραδιά» και «Ρεπορτάζ χωρίς Σύνορα».

Η ΕΡΤ ευχαριστεί τον κ. Κούλογλου για τη συνεργασία του.

A City Where You Can’t Hear Yourself Scream

Σε άρθρο του Michael Slackman που δημοσιεύτηκε ένα μήνα πριν στους Times της Νέας Υόρκης. Παρουσιάστηκε το εξής παράδοξο φαινόμενο: το δυνατό "ζουζούνισμα" της πόλης των 18 εκατομμυρίων ανθρώπων. Ούτε λίγο ούτε πολύ το Κάιρο παρουσιάστηκε ως η πόλη της οποίας οι κάτοικοι δεν έχουν φωνή... Η πόλη στην οποία δεν μπορείς να ακούσεις τον εαυτό σου να ουρλιάζει... Γράφει ο Slackman χαρακτηριστικά: "εκατομμύρια οδηγοί οι οποίοι έχουν πάντα το ένα τους χέρι στην κόρνα και έναν "rules-free" τρόπο σκέψης". (Σας θυμίζει κάτι???)

Διαβάστε το άρθρο εδώ

Διάλεξη για τον Oscar Niemeyer

40 Χρόνια απ' το Μάη του '68

Οι παραπάνω και πολλές άλλες αφίσες θα παρουσιάζονται σε μια έκθεση στο Λονδίνο με τίτλο: "May 68 Street Posters from the Paris Rebellion" για όλο το Μάιο.

Πληροφορίες:
Hayward Project Space
Southbank Centre
Belvedere Road
London SE1

New Sydney Opera House Interior by Utzon and Johnson

Bryghusgrunden Project by OMA

Το κτίριο θα φιλοξενεί, αν κατασκευαστεί βέβαια, το Κέντρο Αρχιτεκτονικής της Δανίας. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

Κυριακή 6 Απριλίου - Πανελλήνια Ποδηλατοπορεία

Αιτήματα:

1. Να υλοποιηθεί δίκτυο ποδηλατοδρόμων σε όλες τις πόλεις


2. Να επιτραπεί η μεταφορά ποδηλάτων στα μέσα μαζικής μεταφοράς


3. Να αναθεωρηθεί ο δυσμενής για τον ποδηλάτη Κ.Ο.Κ.

Ας θυμηθούμε τις προεκλογικές εξαγγελίες του Λιάπη για "δίκτυο ποδηλατοδρόμων σε 17 ελληνικές πόλεις". Είναι σχεδόν σίγουρο ότι κάποιος συνεργάτης του είχε διαβάσει τη μελέτη του Ε.Μ.Π για τη δημιουργία ποδηλατοδρόμων σε 17 πόλεις της χώρας* και τον δασκάλεψε να το πει στα κανάλια... Μετά τις εκλογές όμως?

*Βλαστός, Θ., Μηλάκης, Δ., Αθανασόπουλος, Κ., (2004). Το ποδήλατο σε 17 ελληνικές πόλεις. Οδηγός εκπόνησης μελετών. Αθήνα: ΟΕΔΒ

Jean Nouvel - Pritzker Prize 2008

Στον γνωστό Γάλλο αρχιτέκτονα Jean Nouvel απονεμήθηκε το βραβείο Pritzker για το έτος 2008. Για πλήρη ενημέρωση απευθυνθείτε στα εξής: L.A. Times, Time Magazine, New York Times, The Pritzker Architecture Prize.

Διαφανές σκυρόδεμα

Κενό και πλήρες. Από την πρώτη στιγμή που μπήκαμε στη σχολή και αρχίσαμε να σχεδιάζουμε, για κενό και πλήρες μας λέγανε. Αντιφατικές έννοιες. Το κενό αφήνει το φως να περνά το πλήρες το εμποδίζει. Ή μήπως όχι;

Ο Aron Losonczi, ένας 27χρονος, σήμερα, αρχιτέκτονας από το Csongrad της Ουγγαρίας, μάλλον είχε διαφορετική άποψη. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο Royal University College of Fine Arts στην Στοκχόλμη της Σουηδίας, οραματίστηκε και κατασκεύασε ένα νέο καινοτόμο υλικό το οποίο ονόμασε LitraCon, από το Light-transmitting Concrete.

Πρόκειται για ένα μείγμα οπτικών υάλινων ινών και τσιμέντου. Το ποσοστό των ινών κυμαίνεται στο 4 με 5%. Η υφή του είναι όμοια με αυτή του τυπικού σκυροδέματος. Η όψη ενός τοίχου φτιαγμένου από LiTraCon δίνει την εντύπωση ενός αδιαπέραστου όγκου από τυπικό σκυρόδεμα, ενώ στην πραγματικότητα, αποκτά μία διαφάνεια ικανή να δώσει οπτική εντύπωση του εξωτερικού κόσμου, για παράδειγμα το περίγραμμα της σκιάς ενός δέντρου, από την άλλη μεριά του τοίχου.

Στην θεωρία, ένας τοίχος φτιαγμένος από Litracon, μπορεί να είναι δύο μέτρα σε πάχος. Οι ίνες μπορούν να λειτουργούν με ελάχιστη απώλεια φωτός μέχρι 20 μέτρα. Φέροντα στοιχεία μπορούν επίσης να κατασκευαστούν, καθώς οι ίνες γυαλιού δεν έχουν σημαντικά αρνητική επίπτωση στην θλιπτική αντοχή του σκυροδέματος. Τα δομικά στοιχεία μπορούν να παραχθούν σε διάφορα μεγέθη και επίσης να συμπεριλάβουν θερμομόνωση.

Από τις πρώτες εγκαταστάσεις στις οποίες χρησιμοποιήθηκε το νέο υλικό είναι η «Europe Gate», ένα γλυπτό ύψους 4 μέτρων κατασκευασμένο από κομμάτια LiTraCon, το οποίο εγκαταστάθηκε το 2004 με την αφορμή της ένταξης της Ουγγαρίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το προϊόν βραβεύτηκε με το γερμανικό «Red Dot 2005 Design Award» και στη συνέχεια πλήθος άλλων βραβείων.

Δείτε: www.litracon.hu

Γέλιο μεγάλου μήκους

Βρήκα προ ημερών μια συλλογή του περιοδικού "Μετρο" με ατάκες του ελληνικού κινηματογράφου με τίτλο "Γέλιο Μεγάλου Μήκους"

...Βέγγος, Σταυρίδης, Παπαγιαννόπουλος, Κωσταντάρας, Φωτόπουλος, Γκιωνάκης, Αυλωνίτης, Ηλιόπουλος, Χατζηχρήστος... Πολύ γέλιο!!!

Έτσι όπως το έγραψα σαν διαφήμιση δεκαετίας του '60 ακούγεται... αρά καλά είναι...

Ένα δείγμα:



Όλη η συλλογή εδώ

Masterplan of Waterfront City - Dubai, OMA

Η αναπτυξιακή εταιρεία Nakheel ανέθεσε στις αρχές του 2007 στο OMA το σχεδιασμό ενός οικιστικού συνόλου υψηλής πυκνότητας πλήρως απαλλαγμένου από την εξάρτηση του Ι.Χ. αυτοκινήτου. Στις αρχές Μαρτίου 2008 δημοσιεύτηκαν τα αποτελέσματα της δουλείας του γραφείου η οποία προβλέπει τη δημιουργία ενός τετράγωνου τεχνητού νησιού στα δυτικά του Dubai με την προβλεπόμενη οικιστική του πυκνότητα να πλησιάζει αυτή του Manhattan. Στόχος είναι να αποτελέσει η εν λόγω περιοχή, η οποία έχει έκταση 11.800m2 έναν δυναμικό πυρήνα ανάπτυξης για την ευρύτερη περιοχή, η οποία σ’ αυτή τη φάση του σχεδιασμού έχει έκταση 140.000.000m2.

Φαίνεται πως ο Koolhaas βρήκε στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα την ευκαιρία να εφαρμόσει στην πράξη τη θεωρία του για την “generic city” (δεν ξέρω πώς θα μπορούσε να μεταφραστεί επαρκώς στα ελληνικά ο όρος “generic” όπως τον χρησιμοποιεί ο Koolhaas) στην οποία κυρίαρχη κτιριακή τυπολογία είναι ο ουρανοξύστης. Βέβαια, για να μην τον αδικήσουμε τελείως, πρέπει να πούμε ότι πίσω από ένα αστικό τοπίο με φυτεμένους ουρανοξύστες, ο Koolhaas, παρατάσσει μια γραμμή ιδεολογημάτων για την υποστήριξη της θεωρίας του η αναλυτική παράθεση των οποίων δεν είναι της παρούσης. Παρακάτω παρατίθεται ένα κομμάτι απ’ τα γραπτά του το οποίο μάλλον αποτελεί αφετηρία πολλών από τις απόψεις του:

"Urbanism doesn't exist. It is only an ideology in Marx's sense of the word. Architecture really exists, like Coca-Cola: Though coated with ideology, it is a real production, falsely satisfying a falsified need. Urbanism is comparable to the advertising propagated around Coca-Cola - pure spectacular ideology. Modern capitalism which organised the reduction of all social life to a spectacle, is incapable of presenting any spectacle other than that of our own alienation. Its urbanistic dream is its masterpiece." (Rem Koolhaas and Bruce Mau: S,M,L,XL, 1995)

Στην “generic city” η ομογενοποίηση και η εξάλειψη οποιασδήποτε μορφής ταυτότητας (πολιτισμικής ή άλλης) είναι ευκταία. Ο ίδιος ο Koolhaas υποστηρίζει (και δεν είναι ο μόνος αφού η παρακάτω θέση μοιάζει αληθής) ότι οι συλλογικές ανάγκες χάθηκαν όπως χάθηκε και η δυνατότητα των κοινωνιών να δημιουργούν τέτοιες και τη θέση τους πήραν οι ατομικές οι οποίες απλά πρέπει να φιλοξενηθούν στον ίδιο χώρο. Ποιος είναι λοιπόν ο στόχος; Να τραβηχτεί από τα μαλλιά η παρούσα κατάσταση με την αθρόα δημιουργία “generic” πόλεων ή να αφήσουμε τον Άνθρωπο να συμμετάσχει στη διαμόρφωση του αστικού φαινομένου το οποίο για τον Koolhaas μοιάζει να αποτελεί απλά ένα συνδυασμό δρόμων και κτιρίων;

Αρκετοί σήμερα παραμένουν ευχαριστημένοι που ο Le Corbusier απετράπη από την εφαρμογή του Plan Voisin για το κεντρικό Παρίσι. Έχω την εντύπωση ότι η Generic City του Koolhaas παρά τις όποιες ευγενείς προθέσεις των θιασωτών της θεωρίας, στη συνολική εφαρμογή της θα δώσει Gotham Cities και δε φτάνουν τα ιδεαλιστικά renderings για να με πείσουν για το αντίθετο. Πόσο υγειές και δόκιμο είναι να μεταφέρουμε τις αρχές και το ιδεολογικό υπόβαθρο της αρχιτεκτονικής των μεγάλων κτιρίων, των διεθνών γραφείων, των πριμαντόνων μα κυρίως του δολαρίου (το ευρώ δεν έχει δαιμονοποιηθεί ακόμα, θα έρθει και η σειρά του… σύντομα κατά πως φαίνεται…) στην πόλη;

Peter Nalitch - Guitar

Ε, εντάξει... αν σας άρεσε μην πάτε να το ζητήσετε και από κανένα δισκοπωλείο γιατί δεν θα το βρείτε... μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας, αρκεστείτε στο mp3 ή στο εξαιρετικό video clip.

Να 'ναι καλά ο petrucci που μας ξεστράβωσε.

Δ. Αρεοπαγίτου - Προκήρυξη Διαγωνισμού Ιδεών

Για λεπτομέρειες εδώ.

Μας πήραν τη Μακεδονία... θα μας πάρουν και το σουβλάκι, τώρα;;;

Προ ημερών (καθαρά Τρίτη πρέπει να ήταν) άνοιξα το πρωί την τηλεόραση και έπεσα πάνω στον Παπαδάκη. Ο οποίος Παπαδάκης είχε καλεσμένη μια κυρία που εκείνη τη στιγμή εξηγούσε μία μέθοδο αυτοσχέδιας γαστρονομικής δημιουργίας με τίτλο «σουβλάκια από χταπόδι». Περίμενα κι εγώ ο κακόμοιρος να την δω να περνάει κομμάτια χταποδιού πάνω σε ένα ξυλάκι για να τα ψήσει κι αντί για αυτό την είδα με τρόμο να φτιάχνει αυτό που στην Αθήνα ονομάζουν «σουβλάκι», δηλαδή ένα πιτόγυρο! Ή μάλλον πιτοχτάποδο… Η αθεόφοβη έβαζε και ταραμοσαλάτα! Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα και δεν αφορά την παρούσα ανάρτηση...

Προκύπτει ένα μέγιστο θέμα το οποίο το ελληνικά ΜΜΕ επιμελώς αποκρύπτουν από την κοινή γνώμη (καθότι είναι όλα αθηναϊκά).

Από πότε κατοχυρώθηκε συνταγματικά το δικαίωμα να ονομάζεται ο γύρος, το πιτόγυρο, το "πίτα-γύρο απ' όλα", (άντε και σε ψωμάκι), ΣΟΥΒΛΑΚΙ? Αν το προσεγγίσουμε ετυμολογικά προκύπτει ότι σουβλάκι σημαίνει μικρή σούβλα - κομμάτια κρέατος (άντε και χταποδιού, ιερόσυλοι!) περασμένα και ψημένα πάνω σε μικρή σούβλα - σουβλάκι. Δεν συντάσσεται γραμματικά, λογικά, λεξιλογικά ή δεν ξέρω τι άλλο το "ένα σουβλάκι με γύρο και με απ' όλα..." ...Κι αν θες να φας σουβλάκι σε πίτα? Καλαμάκια και αηδίες δεν θέλω. Νομίζω ότι καταλήγουμε σε λογικό σφάλμα.

Επειδή όμως είμαι μετριοπαθής και δεν θα ήθελα άρνηθω τελείως την ονομασία "σουβλάκι" από τους φίλους Αθηναίους και τους κάτω από το αυλάκι λοιπούς Έλληνες, προτείνω μέσα από διάλογο να προκύψει μια σύνθετη ονομασία για αυτό που ονομάζουμε γύρο σε πίτα και όχι σουβλάκι (απ' ν Λάρ'σα κι απάν').

Σας παραπέμπω στη δημοσκόπηση του παρόντος blog...

Alain de Botton - "Η Αρχιτεκτονική της Ευτυχίας"

Ανεπιφύλακτα προτείνω σε αρχιτέκτονες και μη την έστω διαγώνια ανάγνωση του βιβλίου “H Αρχιτεκτονική της Ευτυχίας” του Alain de Botton. Μέσα στις σελίδες του βιβλίου μπορεί κανείς να βρει πατήματα για σκέψη και όμορφα λόγια για να περιγράψει τα κακώς ή καλώς κείμενα. Αναγνωρίζοντας το ρόλο της αρχιτεκτονικής στην καθημερινή ζωή, προτείνει μια νέα αντιμετώπιση, ενώ παράλληλα περιγράφει αυτές προηγούμενων καιρών, σε μια προσπάθεια να «εκπαιδεύσει» τους αναγνώστες στη θέαση και στην κριτική της αρχιτεκτονικής.

Παρακάτω παραθέτω ένα κομμάτι από το βιβλίο το οποίο προσωπικά με ταρακούνησε λιγάκι παραπάνω από άλλα. Δεν την ασπάστηκα ούτε την απέρριψα την άποψη που παρατίθεται αλλά σίγουρα θέλω να τη συζητήσω.

«Παρ’ όλο που τείνουμε να πιστεύουμε, τόσο στην αρχιτεκτονική όσο και στη λογοτεχνία, ότι ένα σημαντικό έργο πρέπει να είναι περίπλοκο, πολλά από τα κτίρια που μας γοητεύουν είναι απροσδόκητα απλά, ακόμη και επαναλαμβανόμενα ως προς το σχέδιό τους. Τα μαγευτικά σπίτια στο Bloomsbury ή οι πολυκατοικίες στο κεντρικό Παρίσι έχουν κατασκευαστεί σύμφωνα με ένα αμετάβλητο και ιδιαίτερα απλό μοτίβο που κάποτε προδιαγραφόταν στους εντυπωσιακούς δημοτικούς οικιστικούς κώδικες. Για ολόκληρες γενιές οι κώδικες αυτοί απέτρεπαν τη χρήση φαντασίας από την πλευρά των αρχιτεκτόνων˙ τους ανάγκαζαν να χρησιμοποιούν μια περιορισμένη ποικιλία αποδεκτών υλικών και σχημάτων και, όπως ο θεσμός του γάμου, περιόριζαν την επιλογή ώστε να επιτευχθεί η ικανοποίηση του ελέγχου.
Το γεγονός ότι οι οικιστικού κώδικες έχουν εξαφανιστεί από πολλές πόλεις μαζί με τα λιτά διατεταγμένα αλλά επαρκή κτίσματα μπορεί να αποδοθεί σε ένα διεστραμμένο δόγμα που κυριάρχησε στο αρχιτεκτονικό επάγγελμα κατά τη διάρκεια της ρομαντικής περιόδου: η πίστη στην απαραίτητη σύνδεση αρχιτεκτονικού μεγαλείου και πρωτοτυπίας. Κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, οι αρχιτέκτονες κατέληξαν να ανταμείβονται σύμφωνα με τη μοναδικότητα της δουλείας τους, με αποτέλεσμα η κατασκευή ενός νέου σπιτιού ή γραφείου με βάση κάποια οικεία φόρμα να αποτελεί γεγονός σχεδόν το ίδιο ευτελές με τη λογοκλοπή ενός μυθιστορήματος ή ενός ποιήματος.

Η έμφαση αυτή στην ατομική ικανότητα είχε το ακούσιο αποτέλεσμα να διαρρήξει τον προσεκτικά υφασμένο ιστό των πόλεων. «Δεν περνάει ούτε μέρα χωρίς να απαιτείται από τους αρχιτέκτονές μας να είναι πρωτότυποι και να εφευρίσκουν ένα νέο στιλ» παρατηρούσε ο John Ruskin το 1849, ζαλισμένος από την ξαφνική απώλεια της οπτικής αρμονίας. Τι θα μπορούσε να είναι πιο επιζήμιο, αναρωτήθηκε, από την πίστη, πως “μία νέα αρχιτεκτονική θα εφευρίσκεται από την αρχή κάθε φορά που χτίζουμε ένα πτωχοκομείο ή μια εκκλησία;” Πρότεινε η αρχιτεκτονική να αποτελεί έργο “μίας σχολής, έτσι ώστε από την αγροικία ως το ανάκτορο και από το παρεκκλήσι ως τη βασιλική κάθε χαρακτηριστικό της αρχιτεκτονικής του έθνους να είναι διαδεδομένο όσο ή γλώσσα ή το νόμισμά του”. Μισό αιώνα αργότερα και σε παρόμοιο ύφος, ο Adolf Loos έκανε έκκληση στους αρχιτέκτονες να αφήσουν στην άκρη τις ατομικές τους φιλοδοξίες για χάρη της συλλογικής συνοχής: “Η καλύτερη φόρμα υπάρχει ήδη και κανείς δε θα ‘πρεπε να φοβάται να τη χρησιμοποιήσει, ακόμη κι αν η βασική ιδέα προέρχεται από κάποιον άλλο. Δεν πρόκειται να μας δημοσιεύσει το Deutsche Kunst und Dekoration ούτε πρόκειται να γίνουμε καθηγητές εφαρμοσμένης τέχνης, αλλά θα έχουμε υπηρετήσει τους εαυτούς μας, την εποχή μας, το έθνος μας και την ανθρωπότητα στο μέγιστο των δυνατοτήτων μας”.

Λίγοι αρχιτέκτονες τον άκουσαν. Η ανάθεση της κατασκευής ενός σπιτιού ή ενός γραφείου παραμένει μια ευκαιρία για επανεξέταση ακόμη και των βασικών αρχών σχεδιασμού του πλαισίου ενός παραθύρου ή μιας εξώπορτας. Αλλά ένας αρχιτέκτονας με πρόθεση να κάνει κάτι διαφορετικό μπορεί τελικά να δημιουργήσει τα ίδια προβλήματα με έναν υπερεπινοητικό πιλότο ή γιατρό. Όσο σημαντική κι αν είναι η πρωτοτυπία σε ορισμένους κλάδους, ο περιορισμός και η προσκόλληση στη διαδικασία προβάλλουν ως οι πλέον σημαντικές αρετές σε πάρα πολλούς άλλους. Καθώς στρίβουμε στη γωνία ενός δρόμου, σπάνια ευχόμαστε να εκπλαγούμε από κάποια καινοτομία. Απαιτούμε συνέπεια από τα κτίρια μας, γιατί εμείς οι ίδιοι βρισκόμαστε συχνά στα πρόθυρα του αποπροσανατολισμού και του παροξυσμού. Έχουμε ανάγκη την πειθαρχία που προσφέρει η ομοιότητα, όπως ακριβώς τα παιδιά έχουν ανάγκη να πέφτουν για ύπνο σε συγκεκριμένη ώρα και να τρώνε οικείες, μαλακές τροφές. Αξιώνουμε από το περιβάλλον μας να ενεργεί ως φύλακας μιας ηρεμίας κι ενός προσανατολισμού που τα θεωρούμε επισφαλή. Οι αρχιτέκτονες που μας ωφελούν περισσότερο ίσως είναι εκείνοι που επιδεικνύοντας αρκετή γενναιοδωρία, αφήνουν στην άκρη τη διεκδίκηση του τίτλου της ευφυΐας προκειμένου να αφοσιωθούν στην κατασκευή κομψών αλλά ως επί το πλείστον τετριμμένων κουτιών. Η αρχιτεκτονική θα ‘πρεπε να έχει το σθένος και την ευγένεια να είναι ελαφρώς βαρετή».

Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης - Σωτήρης Δανέζης

Στα πλαίσια του 10ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, εγκαινιάστηκαν το Σάββατο που μας πέρασε δύο εκθέσεις στο Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης. Η πρώτη περιλαμβάνει φωτογραφίες του Σωτήρη Δανέζη και έχει τίτλο "Ένα δευτερόλεπτο σιωπής".

"Λένε ότι η πιο ηχηρή κραυγή είναι η σιωπή, ότι με τη σιωπή μπορείς να πεις περισσότερα από τα λόγια, ότι μόνο στη σιωπή παύεις να περιγράφεις κι αρχίζεις να βιώνεις. Η έκθεση φωτογραφίας του Σωτήρη Δανέζη μέσα από 25 φωτογραφικά καρέ, μας προτρέπει να σταματήσουμε να σωπαίνουμε μπροστά στην ανθρώπινη θηριωδία και βαρβαρότητα."

Η δεύτερη έκθεση που θα φιλοξενηθεί αυτή την εβδομάδα στο Μουσείο Φωτογραφίας ονομάζεται "Ανασυγκροτώντας το Αφγανιστάν" και πρόκειται για την ομαδική έκθεση 19 γνωστών φωτογράφων που πραγματεύονται με τα έργα τους την προσπάθεια του αφγανικού λαού να ορθοποδήσει μετά τη θηριωδία του πολέμου. Η έκθεση πραγματοποιείται σε συνεργασία με την Καναδική Πρεσβεία.

Ο Renzo Piano σχεδιάζει για την Αθήνα...

Άλλο ένα βήμα μπροστά κάνει η ελληνική πρωτεύουσα στον τομέα της αρχιτεκτονικής μετά την οριστικοποίηση της συνεργασίας του Ιδρύματος Νιάρχου με τον Renzo Piano για το σχεδιασμό του Πολιτιστικού και Εκπαιδευτικού Πάρκου του Ιδρύματος στο Δέλτα Φαλήρου. Περισσότερες λεπτομέρειες στο άρθρο του Δημήτρη Ρηγόπουλου στην Καθημερινή της Κυριακής 2.3.08.

The Oligarchitects

Αυτή η ανάρτηση είναι μια παραπομπή στο άρθρο του Tom Dyckhoff στην εφημερίδα Times του Λονδίνου το οποίο αφορά στη σχέση της αρχιτεκτονικής και κατ' επέκταση των αρχιτεκτόνων με την εξουσία. Στο άρθρο αυτό ασκείται κριτική στους "starchitects" οι οποίοι σχεδιάζουν τα σύγχρονα σύμβολα των ολοκληρωτικών καθεστώτων ανά τον κόσμο αδιαφορώντας για το ιδεολογικό υπόβαθρο των εργοδοτών τους... Διαβάστε το και βγάλτε μόνοι σας τα συμπεράσματά σας. Προσωπικά δεν μπορώ να παραβλέψω την ειρωνεία που γεννάται όταν ένας Βρετανός μιλά για σύμβολα της ολιγαρχίας και για απολυταρχισμό (και δεν εννοώ βέβαια τη βασίλισσά τους...).

Μελλοντολογία και Πόλη...

Ίσως κάποιοι από εμάς να έχουν πιει έναν καφέ με την παρέα τους συζητώντας για την εξέλιξη που θα πάρουν βασικές πτυχές της καθημερινότητας στις επόμενες δεκαετίες. Η κουβέντα μάλλον θα ξεκίνησε από ένα δεκάχρονο παιδάκι που πέρασε δίπλα μιλώντας στο κινητό... θα πέρασε στο Internet και στο χρόνο που χρειαζόνταν για να κατεβάσεις ένα τραγούδι από το Napster και το Kazzaa...στο τέλος μάλλον θα έγινε η διαπίστωση ότι όλα όσα αναφέρθηκαν έγιναν μέσα στην τελευταία δεκαετία μόνο... και τότε θα πεταχτεί ένας και θα πεί "Φαντάσου πως θα είμαστε σε 50 χρόνια". Εδώ μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη για το Los Angeles, τον ορισμό της σύγχρονης μεταπολης:

Watercube, Beijing, PTW Architects

Ενα παγκόσμιο "μπουρανί"

Ποιός θα το 'χει πιο μεγάλο στο τέλος?

Δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί ο Burj Dubai και ανακοινώθηκε η κατασκευή ενός νέου κτιρίου-φαλλικού συμβόλου. Αν και οι βιβλικές αναφορές δεν είναι οι αγαπημένες μου δε σας κρύβω ότι ο μύθος της Βαβέλ είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα... το δεύτερο ήταν το Μπουρανί στον Τύρναβο...

-via BLDGBLOG