Friday, October 26, 2007

Να παρελάσεις ή να μην παρελάσεις; Iδού η απορία...

Παρελάσεις. Χμμμ… Παράξενο θέμα.
Χτες, σε εκπομπή του ANT1, ο πολυαγαπημένος και εξαίρετος, μα πάνω από όλα ανοιχτόμυαλος, ΝΟΜΑΡΧΗΣ (αυτός ο άνθρωπος κουμαντάρει τον νομό Θεσσαλονίκης, και παίρνει αποφάσεις για μένα) Θεσσαλονίκης, κύριος Ψωμιάδης, ωρυόταν για την τιμή που πρέπει να αποδίδομεν εις τους αγωνιστάς μας μέσω των παρελάσεων. Σε όλη την σχολική ζωή μου συμμετείχα αυθορμήτως στις παρελάσεις. Αυθορμήτως, γιατί το σχολείο μου είχε αρκετούς μαθητές ώστε να συμπληρώνει τις απαραίτητες διμοιρίες (ναι, έτσι τις λέγαμε) για να περάσει μπροστά από το δημαρχείο της μικρής μας πόλης μετά τιμής και δόξης. Φαντάζομαι ότι αν δεν συνέβαινε αυτό θα μας υποχρέωναν με φοβέρες και απειλές. Όπως υποχρέωνε ο αγαπητός μας λυκειάρχης να κόβουν τα μαλλιά τους κοντά τα αγόρια και να βγάζουν το σκουλαρίκι. Τέλος πάντων. Νομίζω ότι ο κύριος Ψωμιάδης θα ήταν πολύ περήφανος για εμένα που τιμούσα το έθνος (χα χα, εδώ γελάμε). Γιατί έμπαινα στην παρέλαση αυθορμήτως; Θα ακουστεί ρηχό αλλά νομίζω ότι όλα τα παιδάκια για τους ίδιους λόγους έμπαιναν. Γιατί γούσταρα την στολή μας: γαλάζιο πουκαμισάκι, βαθύ μπλε γιλέκο κοντή και μίνι φουστίτσα! Η καλύτερη των αγοριών. Πόλυ χαβαλέ! Α και μετά πηγαίναμε και κλεινόμασταν μέρα μεσημέρι στα club, που ήταν ανοιχτά ειδικά εκείνη την μέρα τέτοιες ώρες. Αλλά αυτός δεν ήταν ο βασικός λόγος. Το καλύτερο ήταν ότι χάναμε μάθημα. Μας έπαιρνε ο γυμναστής και μας πήγαινε στον από κάτω δρόμο να κάνουμε βήμα! Επί μία εβδομάδα χάναμε την δεύτερη και μεγαλύτερη ώρα μαθήματος για να κάνουμε βήμα! Ξέρετε τι είναι να χάνεις τα αρχαία για να πας να κάνεις πέντε περά-δώθε με τους φίλους σου! Ευτυχία! Και την ώρα της παρέλασης όλες οι μανάδες καμάρωναν τα βλαστάρια τους που περνούσαν ομοιόμορφα ντυμένα! Και φούσκωναν τα στήθη τους από περηφάνια που ο γιόκας τους ή η κοράκλα τους πέρασε από μπροστά τους με σωστό βηματισμό. Μανάδες και πατεράδες που δεν είχαν έρθει ούτε μια φορά στο σχολείο να δουν πώς τα πάει στα μαθήματα του το παιδί τους και δεν τους ένοιαζε που στην τρίτη λυκείου δεν ήξερε τι σημαίνει η λέξη «κριτική». Κατά τα άλλα ήταν όλοι περήφανοι που τα παιδιά τους μπορούσαν να περπατήσουν συγχρονισμένα και σε ευθεία!
Δεν εξετάζω εδώ αν πρέπει να τιμάμε η όχι τους αγωνιστές του έθνους. Αλλά αν τα παραπάνω σας μοιάζουν με τιμή τότε συγχαρητήρια!

3 comments:

Le Panao said...

Θα ήθελα να προσθέσω στην πολύ εύστοχη εικόνα της 2ης ώρας (σε μας ήταν 6η) που περιέγραψες, την ατελείωτη προσμονή για την ημέρα της παρέλασης από την πλευρά των μαθητών. Η μάλλον της ημέρας μέτά την παρέλαση που ανακοινωνόταν η ημερομηνία της εκδρομής, μέσα στην βδομάδα, ως επιβράβευση για το "καλό πέρασμα" των μαθητών.

"Μανάδες και πατεράδες που δεν είχαν έρθει ούτε μια φορά στο σχολείο να δουν πώς τα πάει στα μαθήματα του το παιδί τους και δεν τους ένοιαζε που στην τρίτη λυκείου δεν ήξερε τι σημαίνει η λέξη «κριτική»." - Νομίζω ότι θα ήταν χρήσιμο το σχόλιο ενός ευτυχή, 70άρη παππού. Αυτοί ήταν που ευχαριστιόνταν περισσότερο από όλους την παρέλαση. Πιο πολύ από τις μανάδες και τους πατεράδες.

If...ιγένεια said...

Εθνικό φρόνημα όμως ρε παιδιά γιοκ? Η μαμά πατρίδα και τα ρέστα?

Le Panao said...

If...igeneia: Περί εθνικού φρονήματος νομίζω ότι εμένα με καλύπτει η συζήτηση στο προηγούμενο post "Για την σημαία ρε γαμώτο" (τώρα για την Nemesis δεν ξέρω... :Ρ).

Νομίζω πως στο παρόν post η Nemesis μας περιγράφει τις δικές της σκέψεις και αναμνήσεις από τις παρελάσεις όταν ήταν αυτή στο λύκειο. Εμένα με την σειρά μου, μου έχουν μείνει από την μαθητική μου ηλικία λίγο - πολύ τα... ρέστα (χαβαλέ, πλάκα, καβγάδες για το ποιος είναι πιο ψηλός για διμοιρίτης, κτλ)! Εσένα;