Thursday, March 6, 2008

Ο Renzo Piano σχεδιάζει για την Αθήνα...

Άλλο ένα βήμα μπροστά κάνει η ελληνική πρωτεύουσα στον τομέα της αρχιτεκτονικής μετά την οριστικοποίηση της συνεργασίας του Ιδρύματος Νιάρχου με τον Renzo Piano για το σχεδιασμό του Πολιτιστικού και Εκπαιδευτικού Πάρκου του Ιδρύματος στο Δέλτα Φαλήρου. Περισσότερες λεπτομέρειες στο άρθρο του Δημήτρη Ρηγόπουλου στην Καθημερινή της Κυριακής 2.3.08.

5 comments:

marl(t) said...

o Ρηγόπουλος μου είναι πιο αντιπαθής κι από το Μέμο Φιλιππίδη. Τουλάχιστον ο τελευταίος ξέρει τι γράφει απλά το γράφει...τέλος πάντων κάπως περίεργα. Τούτος δω όμως σεν έχει πραγματικά ιδέα. Δηλαδή από πότε κάποιος που διαβάζει το Wallpaper ανάγεται αυτομάτως σε ειδήμονα και αρθρογράφο επί ειδικών θεμάτων; Αυτό που περιγράφει δε λέγεται κλειστός διαγωνισμός (μια και δεν υπήρχαν προτάσεις ούτε καν σε επίπεδο ιδέας). Φαντάζομαι είναι ελεύθερη μετάφραση του competition by interview, πράγμα που σημαίνει πως βασικός όρος διαπραγμάτευσης είναι πόσο γρήγορα θα τελειώσει το έργο και με τι κόστος. Το πολύ πολύ να ξεφύλλισαν και καμιά μονογραφία του κάθε αρχιτέκτονα όσον αφορά το αρχιτεκτονικό μέρος που και μας ενδιαφέρει. Κι έτσι εξηγείται το πώς διάλεξαν τον Piano, σιγά τη ριζοσπαστική κίνηση. Δε θα είχε τεράστιο ενδιαφέρον να δούμε έναν πραγματικό διαγωνισμό - έστω κλειστό - με όλους αυτούς τους συμμετέχοντες; Αλλά βλέπεις το κόστος θα ανέβαινε υπερβολικά. Και να σκεφτεί κανείς πως το συγκεκριμένο συγκρότημα θα αποτελείται από τρία κτίρια. Θα μπορούσαν έστω να δώσουν από ένα σε διαφορετικούς αρχιτέκτονες όπως η Vitra. Αλλά και πάλι κοστίζει...

Bl said...

Θεωρώ ότι η επιλογή ενός αρχιτέκτονα όπως ο Renzo Piano, έστω και αν είναι με απευθείας ανάθεση, όπως και η απλή αναφορά στα υπόλοιπα ονόματα, ακόμα και σε επίπεδο "competition by interview" μόνο ως θετική μπορεί να χαρακτηριστεί.
Σίγουρα είναι ένα βήμα μπροστά για τη χώρα μας, όπου συνήθως ο ρόλος του αρχιτέκτονα είναι εντελώς παρεξηγημένος και η σύγχρονη καλή αρχιτεκτονική μετριέται με παραδείγματα στα δάχτυλα του ενός χεριού κάθε χρόνο.
Επίσης θεωρώ ότι το κόστος είναι άμεσα συνυφασμένο με τον σχεδιασμό και ένας από τους πρωταρχικούς παράγοντες που τον επηρεάζουν, εκτός και αν σχεδιάζουμε μόνο για σελίδες περιοδικών (έχει και αυτό την αξία του, δεν αντιλέγω, αφού είναι μια μορφή έρευνας). Και κόστος δεν έχουν μόνο τα υλικά…

marl(t) said...

ok, την άποψή μου εκφράζω μην εκληφθεί ως δόγμα. Καταρχήν μιλώντας για κόστος δεν εννοούσα σε καμία περίπτωση τα υλικά. Τώρα για το εθνικό βήμα προς τα εμπρός ε, όχι δα. Από όσο γνωρίζω είναι ένα πολιτιστικού (πολιτισμικού whatever) χαρακτήρα έργο και δημόσιας χρήσης ΑΛΛΑ ιδιωτικά χρηματοδοτούμενο ΚΑΙ για μεγάλο χρονικό διάστημα (30 χρόνια άκουσα ή κάτι τέτοιο - μέχρι να αποσβεστεί το κόστος και να βγάλει ένα σεβαστό κέρδος) ιδιωτικής εκμετάλλευσης. Άρα τα όποια εύσημα για την κίνηση αφορούν αποκλειστικά το ίδρυμα Νιάρχου. Η υπόλοιπη δημόσια αρχιτεκτονική μια χαρά υποφέρει από την άγνοια και τον αρχοντοχωριατισμό των υπευθύνων. Βλέπε Νέο Μουσείο Ακρόπολης αλλά για να μην πάμε και μακριά το νέο κτίριο που σχεδίασε ο Isozaki δίπλα στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Δεν βλέπω πως η μετάκλιση και μόνο διεθνών ονομάτων προσδίδει κύρος ή είναι δείκτης μιας μεταστροφής στην αντίληψή μας περί αρχιτεκτονικής. Για τους paper architects: φυσικά δεν το κάνουν για την τρέλα τους. Προσδοκούν κάποια στιγμή να χτιστεί κάτι. Και δεν περίμενα να το πω ποτέ αυτό αλλά ενίοτε δείχνει καλύτερη πραγματοποιημένη από ό,τι στα χαρτιά η δουλειά κάποιων από αυτούς (δείτε τον νέο πύργο που χτίζει τώρα το γραφείο της Jean Gang), ενώ όλοι ξέρουμε καλά πως το σύνηθες είναι μάλλον το αντίστροφο (και πάλι δε θα πάω μακριά, το νέο δημαρχείο που σχεδίασε το γραφείο Μπίρη δυστυχώς ήταν τεράστια απογοήτευση). Κι εξάλλου αν κάτι μένει στα χαρτιά είναι γιατί κάποιοι προτιμούν να μένει έτσι.

marl(t) said...

αχ, χάρηκα που γίνεται μια κουβέντα αρχιτεκτονική στα μπλογκς βρε αδερφέ...

Kostis_dds said...

Ο Gustave Flaubert έγραψε κάποια στιγμή στη ζωή του ένα λεξικό με τα πράγματα τα οποία ήταν κολλημένα στα μυαλά των Γάλλων αστών της εποχής του. Εκδόθηκε μετά το θάνατό του με τίτλο "Dictionnaire des idées reçues" ή, στην ελληνική μετάφραση, "Το Λεξικό των Κοινών Τόπων". Στο λήμμα ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΕΣ αναφέρει: όλοι ηλίθιοι. Ξεχνούν πάντα τη σκάλα των σπιτιών.

Ακριβώς αυτή η αντίληψη επικρατεί σήμερα σε πολλά τμήματα της ελληνικής κοινωνίας. Απ΄ αυτή την πλευρά και μόνο οφείλουμε να καλοδεχόμαστε τέτοιου είδους ιδιωτικές πρωτοβουλίες και όχι από ξενολαγνεία. Βέβαια και σηκώνει κριτική το πλαίσιο βάσει του οποίου επελέγη ο Piano αλλά δε φτάνει, σ'αυτή τη φάση τουλάχιστον, για να καταδικαστεί η πρόθεση των Νιάρχων, γιατί περί αυτού πρόκειται προς το παρόν. Μόλις γίνει η παρουσίαση της μελέτης, όρεξη να 'χουμε :)