Τελείωσα λοιπόν, το πρώτο εξάμηνο στο Πολυτεχνείο του Μιλάνου. Λίγο πολύ νομίζω ότι έχω καταλάβει το σύστημα πως λειτουργεί και έχω κάνει μία πρώτη εκτίμηση. Κάποια στιγμή σκοπεύω να γράψω και μια ανάρτηση με πρακτικές οδηγίες προς ναυτιλόμενους, μήπως και κάποιος που ενδιαφέρεται να έρθει εδώ για μεταπτυχιακό, πέσει πάνω της. Αλλά αυτό δεν είναι της παρούσης. Διότι εδώ θέλω να μιλήσω για το ελληνικό πανεπιστήμιο. Βέβαια αυτά που θα πω παρακάτω λίγο πολύ έχουν ειπωθεί σε προγενέστερη ανάρτηση από τον Bl. Αλλά ως γνωστόν σε αυτό το μπλογκ ο καθένας βγάζει τα απωθημένα του… έτσι και εγώ.
Πριν να φτάσω εδώ κάποιοι – τα ΜΜΕ , οι καθηγητές, η κοινωνία, η μιζέρια των ελλήνων – μου είχαν μεταδώσει ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια ωχριούν μπροστά σε αυτά του εξωτερικού.
[Είναι γνωστό άλλωστε ότι το αγαπημένο άθλημα των ελλήνων είναι να συγκρίνονται με τους ξένους και φυσικά να καταλήγουν στο γνωστή φράση «Ναι αλλά αυτοί δεν έχουν την λέξη φιλότιμο και κέφι!» και δεν έχουν και την λέξη μουσακάς θα προσθέσω εγώ! Και τι έγινε; Ή ακόμα καλυτέρα « Ναι αλλά αυτοί έχουν το ψηλότερο ποσοστό αυτοκτονιών στην Ευρώπη!» (κάθε φορά για διαφορετική χώρα)-Άλλο ένα ζήτημα που παίρνει πολύ συζήτηση είναι πως νιώθουμε εμείς απέναντι στους εαυτούς μας και όχι σε κάποιο άλλο κράτος. Δίνουμε άραγε τον καλύτερο μας εαυτό για εμάς ή για να φτάσουμε τους άλλους στους ευρωπαϊκούς δείκτες;]
Επιστρέφω: Έφυγα λοιπόν από την Ελλάδα με 75€ πρόστιμο για την υπέρβαρη βαλίτσα στο αεροδρόμιο και έφτασα στην Ιταλία για να κάνω μεταπτυχιακό στο τμήμα του Design στο Politecnico di Milano. Σκεφτείτε το λίγο… Μόνο από τον τίτλο ήμουν κατενθουσιασμένη. Και είμαι ακόμα. Δεν θέλω να υποβαθμίσω (σήμερα) το ιταλικό πανεπιστήμιο. Μια χαρά είναι. Αντιθέτως αυτό που θέλω να πω είναι ότι και το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι μια χαρά. Φυσικά μιλάω μέσα από εμπειρίες από την Αρχιτεκτονική της Θεσσαλονίκης (Αχ Θεσσαλονίκη….)
Το σύστημα εδώ λοιπόν σχεδόν είναι ίδιο.30 διδακτικές μονάδες το εξάμηνο 120 το μεταπτυχιακό. Θεωρητικά μαθήματα των 5 και εργαστήρια των 10 μονάδων. Διπλωματική στο τέλος 20 διδακτικές μονάδες. (Ιταλία deux-points!)
Κάθε αίθουσα έχει μικροφωνική και προτζέκτορα καθώς και ένα κουμπάκι που ανοιγοκλείνει τις κουρτίνες. Μπορώ να επικοινωνήσω με την γραμματεία και με τους καθηγητές μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και οι βαθμοί μου αναρτώνται στο internet. Wifi στο μεγαλύτερο ποσοστό των αιθουσών που πότε λειτουργεί και πότε όχι. Εργαστήριο μακέτας με μηχανήματα κοπής και άλλα εργαλεία (κάτι που από όσο ξέρω απέκτησε το ΑΠΘ πρόσφατα) Υποχρεωτική εργασία χωρίς μισθό 30 ημερών σε ιδιωτική εταιρία πριν να πάρω το πτυχίο. Αυτά είναι τα θετικά που έχω εδώ.
Από την άλλη….
Δεν υπάρχει δωρεάν διαμονή για κανέναν. Υπάρχουν ιδιωτικές εστίες για τις οποίες πληρώνεις 300€ τουλάχιστον για δωμάτιο με συγκάτοικο. Τουλάχιστον δυο συγγράμματα για κάθε μάθημα που υποχρεούμαι να διαβάσω που δεν μου παρέχει το πανεπιστήμιο. Αυτά που έχουμε αγοράσει μέχρι τώρα κόστιζαν από 6 μέχρι 36 ευρώ (είμαστε τρεις και μοιραζόμαστε τα έξοδα). Καμία παροχή για υλικά ή εκτυπώσεις. Δεν υπάρχει καμία παροχή για απόκτηση φορητού υπολογιστή. Καμία παροχή για ιντερνέτ σπίτι έστω και με μοντεμακι όπως υπάρχει σε αρκετά πανεπιστήμια της Ελλάδας. Και το καλύτερο το άφησα για το τέλος: 1000-3000€ το χρόνο δίδακτρα ανάλογα με το οικογενειακό σου εισόδημα (το φτηνότερο από τα πανεπιστήμια που βρήκα γιατί είναι κρατικό καθώς κάποια άλλα ήταν 11.000).
Αυτό όμως που ξέρω εκτός από τα νούμερα είναι ότι οι καθηγητές στη Θεσσαλονίκη ήταν πάντα εκεί. Δεν μου έκανε μάθημα ποτέ βοηθός. Ήξερα ότι μπορούσα να βρω τον καθηγητή στο γραφείο του και να του πω ότι σαχλαμάρα μου κατέβαινε στο κεφάλι. Με αρκετούς δεν συμφωνούσα με την μέθοδο διδασκαλίας τους αλλά οι περισσότεροι ήταν εκεί και αφιέρωναν τον χρόνο τους σε μένα και στις διαφωνίες μου. Ξέρω και καθηγητές που προσπαθούσαν περισσότερο από ότι απαιτούνταν αλλά το σύστημα και η έλλειψη πόρων ήταν τροχοπέδη για αυτούς. Ως γνωστόν άλλωστε η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της.
Συχνά εμείς οι φοιτητές βάζαμε τα χεράκια μας και βγάζαμε τα ματάκια μας με καταλήψεις και χάνοντας εξάμηνα. Προς Θεού δεν λέω να μην κυνηγήσουμε το καλύτερο για μας και να μην αγωνιστούμε. Απλά μερικές φορές ίσως ήθελε λίγο μέτρο παραπάνω.
Και στην τελική εγώ βγήκα από αυτό το ρημαδοπολυτεχνείο, έχοντας κάνει 4 διδακτικά έτη αντί για 5 λόγω απεργιών και καταλήψεων. Και παρόλα αυτά ερχόμενη εδώ συνειδητοποίησα ότι οι γνώσεις μου και δυνατότητες που μου είχε δώσει το ελληνικό σύστημα παιδειας συναγωνίζονται επάξια τις αντίστοιχες των ιταλών και δεν νιώθω καμία υστέρηση, απεναντίας!
Με το παραπάνω κείμενο δεν θέλω να πω ότι το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι τέλειο. Είμαστε όλοι σίγουροι ότι επιδέχεται βελτίωσης και όπως όλοι ξέρουμε το ζήτημα είναι οικονομικό. Είναι η έλλειψη πόρων και σωστής διαχείρισης. Απλά νομίζω ότι τελικά για τα λεφτά που έχει στη διάθεση του είναι μια χαρά! Και για μία φορά, έτσι για αλλαγή, δεν χρειάζεται να εφαρμόσουμε το γερμανικό , το σουηδικό η το αμερικάνικο σύστημα παιδείας. Ίσως, λέω ίσως, πρέπει για μια φορά να κάτσουμε και αφού σχεδιάσουμε να εφαρμόσουμε το ελληνικό σύστημα παιδείας.
Υ.Γ. Γνωστ'η μου αφού τελείωσε το ΤΕΙ Αθηνών έφυγε για μεταπτυχιακό στο πανεπιστήμιο του Μπραΐτον της Αγγλίας πάνω στον σχεδιασμό εσωτερικών χώρων. Μετά από πολλά έξοδα, κόπο, μόχθο, μεταφράσεις εγγραφών, εξετάσεις γλώσσας, εύρεση σπιτιού και εγκατάσταση στην Μεγάλη Βρετανία, μετά από δυο μήνες μαθήματος αποφάσισε να τα παρατήσει όλα και να επιστρέψει στην Ελλάδα. Όταν την ρώτησα γιατί μου απάντησε «Γιατί το επίπεδο σπουδών είναι χάλια. Έτσι και τους κάνεις εδώ ένα αξονομετρικό είσαι από Θεός και πάνω!»
Πριν να φτάσω εδώ κάποιοι – τα ΜΜΕ , οι καθηγητές, η κοινωνία, η μιζέρια των ελλήνων – μου είχαν μεταδώσει ότι τα ελληνικά πανεπιστήμια ωχριούν μπροστά σε αυτά του εξωτερικού.
[Είναι γνωστό άλλωστε ότι το αγαπημένο άθλημα των ελλήνων είναι να συγκρίνονται με τους ξένους και φυσικά να καταλήγουν στο γνωστή φράση «Ναι αλλά αυτοί δεν έχουν την λέξη φιλότιμο και κέφι!» και δεν έχουν και την λέξη μουσακάς θα προσθέσω εγώ! Και τι έγινε; Ή ακόμα καλυτέρα « Ναι αλλά αυτοί έχουν το ψηλότερο ποσοστό αυτοκτονιών στην Ευρώπη!» (κάθε φορά για διαφορετική χώρα)-Άλλο ένα ζήτημα που παίρνει πολύ συζήτηση είναι πως νιώθουμε εμείς απέναντι στους εαυτούς μας και όχι σε κάποιο άλλο κράτος. Δίνουμε άραγε τον καλύτερο μας εαυτό για εμάς ή για να φτάσουμε τους άλλους στους ευρωπαϊκούς δείκτες;]
Επιστρέφω: Έφυγα λοιπόν από την Ελλάδα με 75€ πρόστιμο για την υπέρβαρη βαλίτσα στο αεροδρόμιο και έφτασα στην Ιταλία για να κάνω μεταπτυχιακό στο τμήμα του Design στο Politecnico di Milano. Σκεφτείτε το λίγο… Μόνο από τον τίτλο ήμουν κατενθουσιασμένη. Και είμαι ακόμα. Δεν θέλω να υποβαθμίσω (σήμερα) το ιταλικό πανεπιστήμιο. Μια χαρά είναι. Αντιθέτως αυτό που θέλω να πω είναι ότι και το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι μια χαρά. Φυσικά μιλάω μέσα από εμπειρίες από την Αρχιτεκτονική της Θεσσαλονίκης (Αχ Θεσσαλονίκη….)
Το σύστημα εδώ λοιπόν σχεδόν είναι ίδιο.30 διδακτικές μονάδες το εξάμηνο 120 το μεταπτυχιακό. Θεωρητικά μαθήματα των 5 και εργαστήρια των 10 μονάδων. Διπλωματική στο τέλος 20 διδακτικές μονάδες. (Ιταλία deux-points!)
Κάθε αίθουσα έχει μικροφωνική και προτζέκτορα καθώς και ένα κουμπάκι που ανοιγοκλείνει τις κουρτίνες. Μπορώ να επικοινωνήσω με την γραμματεία και με τους καθηγητές μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και οι βαθμοί μου αναρτώνται στο internet. Wifi στο μεγαλύτερο ποσοστό των αιθουσών που πότε λειτουργεί και πότε όχι. Εργαστήριο μακέτας με μηχανήματα κοπής και άλλα εργαλεία (κάτι που από όσο ξέρω απέκτησε το ΑΠΘ πρόσφατα) Υποχρεωτική εργασία χωρίς μισθό 30 ημερών σε ιδιωτική εταιρία πριν να πάρω το πτυχίο. Αυτά είναι τα θετικά που έχω εδώ.
Από την άλλη….
Δεν υπάρχει δωρεάν διαμονή για κανέναν. Υπάρχουν ιδιωτικές εστίες για τις οποίες πληρώνεις 300€ τουλάχιστον για δωμάτιο με συγκάτοικο. Τουλάχιστον δυο συγγράμματα για κάθε μάθημα που υποχρεούμαι να διαβάσω που δεν μου παρέχει το πανεπιστήμιο. Αυτά που έχουμε αγοράσει μέχρι τώρα κόστιζαν από 6 μέχρι 36 ευρώ (είμαστε τρεις και μοιραζόμαστε τα έξοδα). Καμία παροχή για υλικά ή εκτυπώσεις. Δεν υπάρχει καμία παροχή για απόκτηση φορητού υπολογιστή. Καμία παροχή για ιντερνέτ σπίτι έστω και με μοντεμακι όπως υπάρχει σε αρκετά πανεπιστήμια της Ελλάδας. Και το καλύτερο το άφησα για το τέλος: 1000-3000€ το χρόνο δίδακτρα ανάλογα με το οικογενειακό σου εισόδημα (το φτηνότερο από τα πανεπιστήμια που βρήκα γιατί είναι κρατικό καθώς κάποια άλλα ήταν 11.000).
Αυτό όμως που ξέρω εκτός από τα νούμερα είναι ότι οι καθηγητές στη Θεσσαλονίκη ήταν πάντα εκεί. Δεν μου έκανε μάθημα ποτέ βοηθός. Ήξερα ότι μπορούσα να βρω τον καθηγητή στο γραφείο του και να του πω ότι σαχλαμάρα μου κατέβαινε στο κεφάλι. Με αρκετούς δεν συμφωνούσα με την μέθοδο διδασκαλίας τους αλλά οι περισσότεροι ήταν εκεί και αφιέρωναν τον χρόνο τους σε μένα και στις διαφωνίες μου. Ξέρω και καθηγητές που προσπαθούσαν περισσότερο από ότι απαιτούνταν αλλά το σύστημα και η έλλειψη πόρων ήταν τροχοπέδη για αυτούς. Ως γνωστόν άλλωστε η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της.
Συχνά εμείς οι φοιτητές βάζαμε τα χεράκια μας και βγάζαμε τα ματάκια μας με καταλήψεις και χάνοντας εξάμηνα. Προς Θεού δεν λέω να μην κυνηγήσουμε το καλύτερο για μας και να μην αγωνιστούμε. Απλά μερικές φορές ίσως ήθελε λίγο μέτρο παραπάνω.
Και στην τελική εγώ βγήκα από αυτό το ρημαδοπολυτεχνείο, έχοντας κάνει 4 διδακτικά έτη αντί για 5 λόγω απεργιών και καταλήψεων. Και παρόλα αυτά ερχόμενη εδώ συνειδητοποίησα ότι οι γνώσεις μου και δυνατότητες που μου είχε δώσει το ελληνικό σύστημα παιδειας συναγωνίζονται επάξια τις αντίστοιχες των ιταλών και δεν νιώθω καμία υστέρηση, απεναντίας!
Με το παραπάνω κείμενο δεν θέλω να πω ότι το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι τέλειο. Είμαστε όλοι σίγουροι ότι επιδέχεται βελτίωσης και όπως όλοι ξέρουμε το ζήτημα είναι οικονομικό. Είναι η έλλειψη πόρων και σωστής διαχείρισης. Απλά νομίζω ότι τελικά για τα λεφτά που έχει στη διάθεση του είναι μια χαρά! Και για μία φορά, έτσι για αλλαγή, δεν χρειάζεται να εφαρμόσουμε το γερμανικό , το σουηδικό η το αμερικάνικο σύστημα παιδείας. Ίσως, λέω ίσως, πρέπει για μια φορά να κάτσουμε και αφού σχεδιάσουμε να εφαρμόσουμε το ελληνικό σύστημα παιδείας.
Υ.Γ. Γνωστ'η μου αφού τελείωσε το ΤΕΙ Αθηνών έφυγε για μεταπτυχιακό στο πανεπιστήμιο του Μπραΐτον της Αγγλίας πάνω στον σχεδιασμό εσωτερικών χώρων. Μετά από πολλά έξοδα, κόπο, μόχθο, μεταφράσεις εγγραφών, εξετάσεις γλώσσας, εύρεση σπιτιού και εγκατάσταση στην Μεγάλη Βρετανία, μετά από δυο μήνες μαθήματος αποφάσισε να τα παρατήσει όλα και να επιστρέψει στην Ελλάδα. Όταν την ρώτησα γιατί μου απάντησε «Γιατί το επίπεδο σπουδών είναι χάλια. Έτσι και τους κάνεις εδώ ένα αξονομετρικό είσαι από Θεός και πάνω!»
5 comments:
Οι εν Ελλάδι σ' ευχαριστούμε για τη συμβολή σου στον περιβόητο "διάλογο περί παιδείας"...
Πολλές οι προσωπικές μου διαφωνίες με σημαντικότερη την εξής: Αν υπήρχε στην Ελλάδα το συγκεκριμένο μεταπτυχιακό που κάνεις, με διδακτικές μονάδες και άλλες συναφείς κανονιστικές παπάντζες, θα διαιρούσε τον κατά τα άλλα ενιαίο χαρακτήρα του διπλώματός σου με άμεσο αντίκτυπο στα εργασιακά σου δικαιώματα...
Επί παραδείγματι, αν αφήσουν τον Κωτσιόπουλο (και κάθε Κωτσιόπουλο) να φτιάξει το μεταπτυχιακό του με θέμα τις "Συνθέσεις Αιχμής" (λέω γω τώρα... κουβέντα να γίνεται) η Αρχιτεκτονική Σχολή του ΑΠΘ θα έχει χάσει ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία που περιλαμβάνει αυτόματα στο δίπλωμα που χορηγεί... Τρέχα γύρευε μετά... Θα σου ζητάνε επί πενταετών σπουδών τη μάνα σου και τον πατέρα σου για να βρεις μια θέση εργασίας αν το γενικεύσεις αυτό το σκηνικό.
Το βασικότερο πρόβλημα του ελληνικού πανεπιστημίου είναι ότι από μικρά τα ελληνόπουλα μαθαίνουν ότι κάποιος Άλλος είναι υποχρεωμένος να τους ανοίξει την κεφάλα και να τους βάλει τη γνώση μέσα. Ενώ το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι στημένο πάνω στην ειλικρινή Θέληση για γνώση οι φοιτούντες εις αυτό είναι στην κοσμάρα τους (όχι όλοι ευτυχώς)... Επιλέγουν μαθήματα με γνώμονα τον όγκο δουλειάς που προβλέπουν άσχετα με το γνωστικό υπόβαθρο που παίρνουν εν τέλει... Κάνουν διπλωματικές του κώλου για τις οποίες, άκουσον άκουσον, επιβραβεύονται...(μην το στεναχωρήσουμε το παιδί)... Κι αν πέσει και καμιά βαθμολογική φάπα τσαντιζόμαστε κιόλας. Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Η μεγαλύτερη μαλακία μας είναι ότι έχουμε τ' άντερα μετά να γυρνάμε και να λέμε ότι το ΔΗΜΟΣΙΟ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ με τις ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΕΣ, το ΑΣΥΛΟ, το ΜΗ ΑΠΟΣΤΕΙΡΩΜΕΝΟ περιβάλλον, που συνεχίζει να παράγει γνώση άσχετα με τα ντέρτια του κάθε μεγαλοεπιχειρηματία... δε μας κάνει και θέλουμε να τ' αλλάξουμε... ΣΚΑΤΑ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΜΑΣ...
Να τι χρήζει ρύθμισης:
"ενώ οι φοιτητές αγροτικής καταγωγής δεν ξεπερνούν το 1%- 6% του συνόλου των φοιτητών της Ιατρικής ή του Πολυτεχνείου, φθάνουν και ξεπερνούν το 10% στο σύνολο των φοιτητών των ΤΕΙ ή διαφόρων Τμημάτων ΑΕΙ χαμηλής επαγγελματικής προοπτικής. Επίσης, οι φοιτητές εργατικής καταγωγής, ενώ αποτελούν μόλις το 10%- 12% κατά μέσο όρο των περιζήτητων σχολών, στις σχολές χαμηλής ζήτησης ξεπερνούν το 25%. Αντίθετα, οι φοιτητές με πατέρα στα επιστημονικά- ελεύθερα επαγγέλματα αποτελούν το 40%- 50% των σχολών πρώτης ζήτησης και μόλις το 1/10 των φοιτητών των ΤΕΙ." (Έρευνα του Κάτσικα, δημοσιευμένη σε πολλές εφημερίδες, το παρόν απόσπασμα από ΤΑ ΝΕΑ/ Στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ, μόλις το 0,6% των φοιτητών έχει πατέρα αγρότη ενώ το 12,7 εργάτη. Σ' αυτό βέβαια σημασία έχει να δούμε υπό ποιες προϋποθέσεις κάποιος νογάται αγρότης ή εργάτης...ίσως τότε καταλάβουμε πως το ποσοστό των φοιτητών που οι γονείς τους ανήκουν στα κατώτερα κλιμάκια της "εργατικής" τάξης-στην πραγματική εργατική τάξη δηλαδή- είναι πιο κοντά στο 0,6 απ' ότι στο 12,7)
προσωπικό σχόλιο στο Kostis:
Ρε! Εγώ δεν σε είχα αφήσει έτσι! Πότε το γύρισες από "διάλογος για την παιδεία" στο "εργατική κι αγροτική τάξη", ούτε που κατάλαβα!
Έχεις ξεπεράσει ακόμα κι αυτόν τον έναν, τον μοναδικό...
Έλα ρε βσλ', μου γαμάς την κουβέντα... τί σχέση έχουν αυτά που λέω με τον Ακατανόμαστο? Άσχετο... δε διαβάζετε καμιά εφημερίδα online??? Εγώ σου πετάω μπαλάκι κι εσύ μ΄ αφήνεις ξεκρέμαστο... Τες πα...
Κάτω τα καπιταλιστικά, ιμπεριαλιστικά, ξενερωτικά σχόλια από την πλευρά κάποιων μελών του blog, που φιμώνουν τα δίκαια αιτήματά μας. Αλλά βέβαια, τι περιμένεις από αυτούς που κάνουν ταξιδάκια στη Γενεύη για να δουν εκθέσεις αυτοκινήτων;;;; Παλιοεκφυλισμένοι πρώην φοιτητές παιδί μου... Τα έλεγε ο Ακατανόμαστος αλλά ποιος άκουγε.
Κατ' αρχήν χαίρομαι που διαβάζω απόψεις που πάνω κάτω δεν διαφέρουν από τη δική μου, όταν η πλειονότητά τους, όπως λες και συ, είναι στο άκρο του θαυμασμού προς οτιδήποτε ξένο, ευρωπαϊκό κτλ.
Η δική μου εμπειρία ήταν από erasmus, που σημαίνει πολύ λιγότερο διάβασμα από όσο κάνεις εσύ πιθανώς εκεί, διαφορετική αίσθηση κτλ, όπως διαφορετικοί είναι και οι στόχοι κάθε προγράμματος. (Χωρίς αυτό να σημαίνει πως το erasmus τουλάχιστον όπως το βίωσα εγώ και πολλοί γνωστοί μου εδώ από αθήνα είχε τρομερές εκπαιδευτικές συνιστώσες, αλλά εν πάσει περιπτώσει.) Παρόλα αυτά οι διαπιστώσεις μου ήταν πάνω κάτω οι ίδιες σχετικά με την σύγκριση του πολυτεχνείου της βιέννης (που ήμουν εγώ και του παρισιού (χ2), της πράγας και της βαρκελώνης που ήταν φίλοι) και του ελληνικού πανεπιστημίου.
Οι διαφωνίες μου είναι δύο σχετικά με αυτά που λες. Πρώτον όταν ανεφέρεσαι στο θέμα με την σχέση καθηγητών - φοιτητών φαντάζομαι (και εξηγείς) ότι εννοείς την σχολή της αρχιτεκτονικής, που ανεξάρτητα από αθήνα, θεσσαλονίκη, πατρα, βόλο, ξάνθη, χανιά, οι σχέσεις πρέπει να είναι αντίστοιχες με αυτές που περιγράφεις. Τί γίνεται όμως με τις άλλες σχολές, για παράδειγμα τις πιο προφανείς και μεγαλύτερες, ιατρικές και νομικές; Υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ φοιτητών και καθηγητών, πόσες φορές δεν έχει στείλει ο μεγαλογιατρός/δικηγόρος τον βοηθό του να κάνει μάθημα;
Δεύτερον "Απλά νομίζω ότι τελικά για τα λεφτά που έχει στη διάθεση του είναι μια χαρά!". Παίρνει λίγα, κάνει πολύ λιγότερα γιατί ακόμα και αυτό το ρημάδι το 3% καταλήγει αλλού κι αλλού. Και κατά κύριο λόγο εκεί που δεν χρειάζεται, σε διάφορες βαθειές τσέπες. Ενδεικτικά αναφέρω ότι στη σχολή εδώ φέρανε στο εργαστήριο μακετών τρία καινούρια κοπτικά μηχανήματα, ένα για mdf, ένα για χαρτόνια και ένα για plexiglass, οι άνθρωποι που είναι υπέυθυνοι του εργαστηρίου είναι δύο και στην ερώτηση μου πότε θα λειτουργήσουν πλήρως τα νέα μηχανήματα η απάντηση ήταν "μάλλον ποτέ". Ο λόγος είναι ότι δύο άτομα προφανώς δεν προλαβαίνουν να ελέγχουν ένα ολόκληρο εργαστήριο με τουλάχιστον 50 φοιτητές κάθε στιγμή μέσα και όταν ζητήθηκαν να προσληφθούν επιπλέον υπάλληλοι η απάντηση από κάποιον αντίστοιχο υπεύθυνο ήταν ότι υπάρχει μια θέση ανοιχτή που ίσως μπορεί να χρησιμοποιηθεί για αυτόν τον σκοπό αλλά μάλλον θα προτιμηθεί να καλυφθεί από κάποιον υπάλληλο στου Ζωγράφου (έχουμε και αυτήν την κόντρα εμείς) που θα είναι ήσυχος σε κάποιο γραφείο. Το πρόβλημα δεν ήταν τα λεφτά, ήταν η σπουδαί διαχείρηση και τα συμφέροντα.
Συγνώμη για το εκτενές του σχολίου!
Καλή συνέχεια στις σπουδές σου.
Post a Comment