Το ξέρω ότι αυτή η ανάρτηση είναι παντελώς άσχετη με το όλο κλίμα του ιστολόγου. Το ξέρω ότι αν δείτε και την ώρα που έγινε η ανάρτηση θα καταλάβετε ότι είναι και εντελώς ασύμβατη με την ώρα, αλλά ως γνωστόν: ότι θυμάμαι, χαίρομαι!
Λοιπόν, ξέρετε τι μου τη δίνει; Οι «σουπερ» γιαγιάδες! Είναι δίποδο, συναντάται στην ευρύτερη περιοχή της Ξεσσαλονίκης και συχνάζει στα λεωφορεία του ΟΑΣΘ. (Δεν είναι απίθανο όμως να την συναντήσετε και σε ουρά υπεραγοράς, ΙΚΑ καθώς και σε δημόσιες υπηρεσίες.) Είναι, λοιπόν, εκείνη η απίστευτη γηραιά κυρία η οποία περιμένει καρτερικά το 23. Με απίστευτη στωικότητα αναμένει τον όσιο οδηγό και το ευλογημένο όχημα του. Συχνά γκρινιάζει στην διπλανή κυρία (που δεν την ενδιαφέρει, φυσικά) για την φλεβίτιδα ή τα αρθριτικά της. Η εκπληκτική ικανότητα της είναι η είναι η εξής: με το που εμφανίζεται το λεωφορείο στην γωνία μεταμορφώνεται σε ευλύγιστη και παντοδύναμη «σουπερ» γιαγιά! Σαν άλλη Μάνα Ρέιβερ σπρώχνει, σκουντάει, τσαλαπατάει όποιον βρεθεί στο διάβα της, έως ότου επιτύχει τον στόχο της! Μια θέση στο λεωφορείο! Οι αγκωνιές είναι το δυνατό της σημείο. Μόλις στρογγυλοκαθίσει στο τρόπαιο - θρόνο της, επανέρχεται στην αρχική της μορφή και μοιάζει και πάλι με καλοκάγαθη γιαγιούλα. Αμέσως μετά θα σου πει επιτακτικά – Γιατί δεν μπορώ να σηκώνομαι, κοριτσάκι μου -να φέρεις τις δεκάκιλες σακούλες με τα ψώνια της πιο κοντά, για να τις βλέπει μήπως και τις μαγαρίσει κανένας. Τα πλευρά μου το ξέρουν πόσο μπορεί να σηκωθεί. Όταν δε, τελειώσει το όλο γεγονός, επιστρέφει στην αγαπημένη της ασχολία και συνεχίζει την γρίνια: για τους οδηγούς που τρέχουν, τα φασολάκια στη λαϊκή, το κλιματιστικό που είναι κλειστό, την νέα γενιά που ντύνονται σαν σατανάδες και άλλα. Μην νομίζετε όμως, πρέπει να προσέχετε, γιατί δεν είναι μόνο μια, είναι πολλές, πάρα πολλές και ζουν ανάμεσα μας!
(Να με συγχωρέσουν οι γηραιότεροι, για το θράσος τον νιάτων μου, αλλά την έχω πατήσει πολλές φορές και αν δεν τα έλεγα κάπου, θα έσκαγα!)
